Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ντόναλντ Τραμπ: Ο εύκολος στόχος ή πως να θολώνει κανείς τα νερά

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι όλοι οι οπαδοί και οι δυνητικοί ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζουν με τον..

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι όλοι οι οπαδοί και οι δυνητικοί ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζουν με τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ο Τραμπ έχει εκλεγεί από ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας μέσα από όχι μία, αλλά δύο εκλογικές διαδικασίες. Αρχικά κατάφερε να υποσκελίσει τους συνυποψηφίους του για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος πριν νικήσει και την Χίλαρυ Κλίντον στις προεδρικές εκλογές. Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι πίσω από τον Τραμπ βρίσκονται περισσότεροι από 62 εκατομμύρια άνθρωποι που τον ψηφίσανε; Ο Τραμπ δεν είναι μόνος του. Έχει στηριχτεί από συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, που πέρα από την εξασφάλιση της επιρροής του στο εκλογικό σώμα, για την ανάδειξή του στο υψηλότερο αξίωμα των ΗΠΑ, φροντίζουν ώστε αυτή η πολιτική να επιβραβευτεί και από μία δεύτερη θητεία.

Η αστυνομική βία που έπειτα από την oncamera δολοφονία του George Floyd πυροδότησε ένα κύμα αλληλεγγύης στην πλειονότητα των αμερικανικών πόλεων, δεν είναι κάτι καινούργιο. Όπως και ο ρατσισμός, οι φυλετικές διακρίσεις, η αγωνία κυρίως των μαύρων να γίνουν αποδεκτοί ως ισότιμα μέλη της αμερικανικής κοινωνίας, δεν συνέβησαν πρώτη φορά κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Τραμπ. Πρόκειται για διαχρονικά φαινόμενα, που δεν κόπασαν ακόμα και όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν μαύρου χρώματος.

ΟΙ ψηφοφόροι του Τραμπ είναι άνθρωποι σαν εκείνους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πάνε στις δουλειές τους, ανησυχούν για τα παιδιά τους, αγωνιούν για την καθημερινή επιβίωση. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ είναι άνθρωποι που έχουν πιστέψει ένα αφήγημα που λέει ότι η ζωή τους θα γίνει καλύτερη αν φύγουν οι μετανάστες και αν οι λευκοί πάρουν εκείνο που τους στερούν οι μαύροι, οι “γηγενείς” πάρουν ότι τους εμποδίζουν οι “ξένοι”. Ας στρέψουμε το βλέμμα τριγύρω μας και ας αναρωτηθούμε. Πόσοι άνθρωποι με αυτές τις απόψεις υπάρχουν τριγύρω μας;

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία πρωτόγνωρη αναταραχή τις τελευταίες μέρες, με πλήθος κόσμου να διαδηλώνει και να απαιτεί δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Floyd. Σαφώς και η εικόνα του αστυνομικού που πατάει στο λαιμό τον άτυχο Floyd μόνο αποτροπιασμό μπορεί να εκφράσει, όμως η απαίτηση δικαιοσύνης για ένα τέτοιο έγκλημα, ακόμα και αν το αίτημα επεκταθεί σε κάθε έκφραση βαρβαρότητας, πάλι βρίσκει ανθρώπους που δεν φαίνεται να τους αγγίζει. Και δεν μιλάμε για εκείνους που έχουν λάβει θέση ως Anti-ANTIFA καθώς αυτοί είναι σίγουρο ότι εκφράζουν μία σημαντική μειοψηφία εντός μίας πολυπληθούς και ετερόκλητης κοινωνίας. Οι τελευταίες ανταποκρίσεις για τις προθέσεις των Αμερικανών ψηφοφόρων αναφορικά με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ως στάση απέναντι στον Τραμπ, είναι πιο ανησυχητικές από ποτέ και η ανησυχία αυτή δεν αφορά την επανεκλογή του, αλλά το μερίδιο εκείνο της κοινωνίας που επικροτεί αυτήν την πολιτική.

Οι δημοσκοπήσεις εν όψει των εκλογών προδιαγράφουν την ήττα του Τραμπ. Μια διαφορετική ανάγνωσή τους όμως θα έπρεπε να τραβήξει περισσότερο την προσοχή μας, καθώς ένα μεγάλο μέρος τη αμερικανικής κοινωνίας φαίνεται να στηρίζει τον νυν πρόεδρο και την πολιτική του. Σε καμία δημοσκόπηση ο Τραμπ δεν έχει πέσει κάτω από το 40% ενώ υπάρχουν πολλές Πολιτείες όπου εμφανίζεται ακόμα και τώρα να κερδίζει, γεγονός πολύ σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι το εκλογικό σύστημα βασίζεται στο εκλεκτορικό σώμα και όχι σε μία αναλογικότητα ψήφων. Η απλουστευτική λογική ότι σε τελική ανάλυση θα χάσει τις επόμενες εκλογές και άρα θα επέλθει η “κάθαρση” δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Η ουσία είναι ότι αν συναντήσουμε τυχαία πέντε Αμερικάνους, οι δύο θα επικροτούν αυτή την πολιτική.

Φταίει λοιπόν ο Τραμπ για όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ αυτές τις μέρες; Ή μήπως η ηθική υποστήριξη από μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας νομιμοποιεί αυτές τις συμπεριφορές; Πόσο απέχει το κομμάτι αυτό της κοινωνίας από αυτή τη φασίζουσα συμπεριφορά; Πόσες υπεραπλουστεύσεις έχουν οδηγήσει μια κοινωνία στον αποπροσανατολισμό και τον διχασμό;

Με άλλα λόγια η στοχοποίηση του Τραμπ ως του κύριου υπεύθυνου για την σημερινή κατάσταση είναι το τέλειο άλλοθι για να ρίξουμε τις αμαρτίες ενός απάνθρωπου συστήματος στις πλάτες ενός ανθρώπου. Η επερχόμενη ήττα του στις προεδρικές εκλογές θα αποτελέσει την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το σύστημα που γεννάει εκμετάλλευση, διακρίσεις και αποξένωση. Και η επικοινωνιακή επιβίωση αυτού του συστήματος έχει βρει στο πρόσωπό του εκείνον που θα χρεωθεί αυτές του τις συνέπειες. Οι συνέπειες της δομικής διάρθρωσης του καπιταλισμού θα παρουσιαστούν ως το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης από έναν παράφρονα, εκκεντρικό πρόεδρο όπως άλλωστε έχει γίνει ξανά στο παρελθόν.

Προφανώς ο Τραμπ είναι ρατσιστής και μισογύνης, όμως ακόμα και σε περιόδους όπου οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ είχαν διαφορετικό πρόσωπο, δίνοντας ρόλο και λόγο σε ανθρώπους που προέρχονται από τις ομάδες εκείνες που καθυβρίζει ο σημερινός πρόεδρος, η κατάσταση ήταν παρόμοια. Ας θυμηθούμε πως όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Κλίντον ήταν η γυναίκα Μαντλίν Ολμπράιτ, ενώ αργότερα την ίδια θέση επί προεδρίας Μπους είχαν διαδοχικά δύο μαύροι, ο Κόλιν Πάουελ και η Κοντολίζα Ράις. Η εκλογή του Ομπάμα για δύο θητείες απλά ετοίμασε το έδαφος για τον Τραμπ.

Σε κάθε περίοδο οι διακρίσεις εντός της αμερικανικής κοινωνίας, όπως αποτυπώνονται από πληθώρα δεικτών ήταν υπαρκτές και όταν κάτι παραμένει αναλλοίωτο παρά τις αλλαγές προσώπων αλλά και ύφους, πρέπει να αναζητούμε μια κοινή παράμετρο που να έχει και αυτή αναλλοίωτο χαρακτήρα. Δεν βρίσκω άλλη παρά μία. Το σύστημα εκείνο που υποδαυλίζει τις ανισότητες, εντείνει την εκμετάλλευση και περιθωριοποιεί μάζες, Τον καπιταλισμό.

 

 

Απόψεις