Νέες σφοδρές αντεργατικές ρυθμίσεις εισάγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση της οδηγίας 1152/2019, που ο ακροδεξιός-νεοφιλελεύθερος Γεωργιάδης ανέβασε στην περιβόητη διαβούλευση.
Ο προκάτοχος του Γεωργιάδη, Χατζηδάκης, για να δικαιολογήσει τις αντεργατικές ρυθμίσεις του νόμου–τερατούργημα 4808/2021, ότι θέλει δήθεν να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο των εργατών και εργατριών, για να ασχοληθούν με την οικογενειακή τους ζωή.
Ο Γεωργιάδης ισχυρίζεται τώρα ότι δίνει δήθεν τη δυνατότητα στους εργάτες και τις εργάτριες να δουλέψουν το απόγευμα και σε άλλο εργοδότη, προκειμένου να αυξήσουν το εισόδημά τους, ότι μειώνει το χρόνο δοκιμασίας από δώδεκα σε έξι μήνες ώστε ο εργαζόμενος να δικαιούται αποζημίωση για τους έξι από τους δώδεκα μήνες, ότι εισάγει την 8ωρη απασχόληση το Σάββατο με αυξημένο το ημερομίσθιο κατά 40% και διάφορα άλλα.
Στην περίπτωση της εξάμηνης δοκιμαστικής περιόδου των ατομικών συμβάσεων αορίστου χρόνου παραμένει η διάταξη ότι στο πρώτο δωδεκάμηνο της απασχόλησης οι εργάτες απολύονται χωρίς αποζημίωση. Με την εισαγωγή της δοκιμαστικής περιόδου και στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου δίνεται το δικαίωμα στους καπιταλιστές εργοδότες να τους απολύουν ενάμιση μήνα μετά από από την πρόσληψη.
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι πως ο Γεωργιάδης, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και οι κολαούζοι εργατολόγοι, από την πρώτη στιγμή που άρχισε η προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ αυτού του εργασιακού τερατουργήματος, αποσιωπούν, ότι οι εργοδότες καπιταλιστές εκμεταλλεύονται το ήδη υπάρχον αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο για την απασχόληση, με την εκ περιτροπής εργασία και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που ξεκίνησε το 1990.
Ο,τι καινούργιο προστίθεται θα πρέπει να συσχετίζεται με το ήγδη ισχύον αντεργατικό καθεστώς. Το θυμίζουμε, παραθέτοντας εκτενές απόσπασμα από το άρθρο μας με τίτλο: Ν/Σ Χατζηδάκη: Και απολύσεις χωρίς αποζημίωση, που δημοσιεύτηκε στις 26 Μάη του 2021, λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση στο ΦΕΚ του νόμου 4808/2021 του Χατζηδάκη. [Σημειώνουμε πως ο σχολιασμός είχε γίνει προτού το νομοσχέδιο συζητηθεί και ψηφιστεί στη βουλή. Μετά την ψήφισή του, τα άρθρα 58, 61 και 64 που σχολιάσαμε πήραν τους αριθμούς 59, 62 και 66].
Ξεπέρασε τον Γκέμπελς στα ψέματα ο Χατζηδάκης
Πρώτο ψέμα, ο ισχυρισμός του Χατζηδάκη ότι με το νομοσχέδιο-έκτρωμα (άρθρο 54) «καθιερώνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους εργασίας και σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας η οκτάωρη ημερήσια, η σαραντάωρη εβδομαδιαία και η πενθήμερη εργασία».
Ο Χατζηδάκης θήτευσε στην αυλή του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού και γαλουχήθηκε με τις ιδέες του. Ετσι, γνώριζε από πρώτο χέρι το νόμο 1892/1990, που με το άρθρο 41 κατήργησε το οχτάωρο, μέσω της λεγόμενης διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Παραθέτουμε τη διάταξη:
Αρθρο 41
Διευθέτηση χρόνου εργασίας
α. Με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου εργαζομένων επιτρέπεται να καθορίζεται, για διάστημα έως τρεις μήνες, αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας, έως 9 ώρες την ημέρα και έως 48 την εβδομάδα, και μειωμένος αριθμός ωρών εργασίας κατά το επόμενο αντίστοιχο διάστημα. Ο μέσος όρος των ωρών εργασίας, για το συνολικό διάστημα, το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 6 μήνες, θα είναι 40 ώρες την εβδομάδα, η δε αμοιβή του για όλο το διάστημα δεν θα αυξομειώνεται, αλλά θα είναι ίση με την αντίστοιχη αμοιβή για εργασία 8 ωρών την ημέρα και 40 ωρών την εβδομάδα» (η έμφαση δική μας).
Η κυβέρνηση Σημίτη, με το άρθρο 3 του νόμου 2639/1998, τροποποίησε το άρθρο 41 του νόμου 1892/1990 και πέραν της δυνατότητας αύξησης του ημερήσιου ωραρίου από 8 σε 9 ώρες, εισήγαγε το 10ωρο, με τη γενικόλογη επίκληση περιπτώσεων που «συντρέχουν λόγοι αντικειμενικοί ή τεχνικοί λόγοι οργάνωσης της εργασίας». Σε αυτή την περίπτωση, η περίοδος αύξησης των ωρών απασχόλησης είναι 6 μήνες και η περίοδος μείωσης άλλοι 6 μήνες, δηλαδή σύνολο ένας χρόνος. Ιδού το σχετικό εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 3 του Ν. 2639/1998:
«Επιτρέπεται… να καθορίζεται για διάστημα μέχρι τρεις (3) μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας κατά μία (1) ώρα πλέον του συμβατικού ωραρίου και μέχρι εννέα (9) ώρες ημερησίως και σε περιπτώσεις που συντρέχουν λόγοι αντικειμενικοί ή τεχνικοί λόγοι οργάνωσης της εργασίας για διάστημα μέχρι έξι (6) μήνες αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας κατά δύο (2) ώρες πλέον του συμβατικού ωραρίου και μέχρι δέκα (10) ώρες ημερησίως και μέχρι 48 ώρες εβδομαδιαίως» (η έμφαση δική μας).
Στη συνέχεια έγιναν και άλλες τροποποιήσεις του άρθρου 41 του νόμου 1892/1990 (κυβέρνηση Μητσοτάκη) για την κακόφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που κατήργησε το οχτάωρο και το σαραντάωρο. Με το νόμο 2864/2000 (άρθρο 5) της κυβέρνησης Σημίτη, με το νόμο 3385/2005 (άρθρο 2) της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, με το νόμο 3846/2010 (άρθρο 7) της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Από το 2010 ισχύει το άρθρο 7 του νόμου 3846 όσον αφορά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Παραθέτουμε την 1η παράγραφο και το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 7:
Αρθρο 7
Διευθέτηση του χρόνου εργασίας
Το άρθρο 41 του ν. 1892/1990 (ΦΕΚ 101 Α΄), όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν. 2639/1998 (ΦΕΚ 205 Α΄), τροποποιήθηκε με το άρθρο 5 του ν. 2874/2000 (ΦΕΚ 286 Α΄) και αντικαταστάθηκε με το άρθρο 2 του ν. 3385/2005 (ΦΕΚ 210 Α΄), αντικαθίσταται ως ακολούθως:
«1.– Σε επιχειρήσεις στις οποίες εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα (40) ωρών εβδομαδιαίως, επιτρέπεται για μία χρονική περίοδο (περίοδος αυξημένης απασχόλησης) ο εργαζόμενος να απασχολείται δύο (2) ώρες την ημέρα επιπλέον των οκτώ (8) ωρών, υπό την προϋπόθεση ότι οι επιπλέον των σαράντα (40) (ή του μικρότερου συμβατικού ωραρίου) ώρες εργασίας την εβδομάδα αφαιρούνται από τις ώρες εργασίας μιας άλλης χρονικής περιόδου (περίοδος μειωμένης απασχόλησης). Αντί της παραπάνω μειώσεως των ωρών εργασίας, επιτρέπεται να χορηγείται στον εργαζόμενο ανάλογη ημερήσια ανάπαυση (ρεπό) ή συνδυασμός μειωμένων ωρών και ημερών αναπαύσεως. Το χρονικό διάστημα των περιόδων αυξημένης και μειωμένης απασχόλησης δεν υπερβαίνει συνολικά τους τέσσερις (4) μήνες κατά ημερολογιακό έτος (περίοδος αναφοράς).
Η επιπλέον απασχόληση παρέχεται από τον εργαζόμενο υπό τις προϋποθέσεις της παραγράφου 6, εφόσον η επιχείρηση εμφανίζει σώρευση εργασίας που οφείλεται είτε στη φύση, στο είδος ή στο αντικείμενο των εργασιών της είτε σε ασυνήθεις ή απρόβλεπτους λόγους.
Ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή της επιπλέον αυτής εργασίας, αν δεν είναι σε θέση να την εκτελέσει και η άρνησή του δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη. Αυτή η άρνηση του εργαζομένου να παράσχει την επιπλέον εργασία δεν συνιστά λόγο καταγγελίας της σύμβασης εργασίας του.
Οι κείμενες προστατευτικές διατάξεις για το χρόνο υποχρεωτικής ανάπαυσης των εργαζομένων έχουν πλήρη εφαρμογή και κατά την περίοδο της αυξημένης απασχόλησης. Κατά τη διευθέτηση ο μέσος όρος των ωρών εβδομαδιαίας εργασίας κατά την περίοδο του τετραμήνου (περίοδος αναφοράς), στις οποίες δεν περιλαμβάνονται οι ώρες της υπερεργασίας και των νόμιμων υπερωριών της περιόδου μειωμένης απασχόλησης, παραμένει στις σαράντα (40) ώρες ή, εάν εφαρμόζεται μικρότερο συμβατικό ωράριο, παραμένει στον αριθμό ωρών του μικρότερου αυτού ωραρίου, ενώ, με συνυπολογισμό των ανωτέρω ωρών υπερεργασίας και νόμιμων υπερωριών, δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις σαράντα οκτώ (48) ώρες.
2.– Σε επιχειρήσεις στις οποίες εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα (40) ωρών εβδομαδιαίως, εφόσον η επιχείρηση εμφανίζει σώρευση εργασίας που οφείλεται είτε στη φύση, στο είδος ή στο αντικείμενο των εργασιών της είτε σε ασυνήθεις ή απρόβλεπτους λόγους, επιτρέπεται, αντί της κατά την προηγούμενη παράγραφο διευθέτησης, να συμφωνείται, υπό τις προϋποθέσεις της παραγράφου 6, ότι μέχρι διακόσιες πενήντα έξι (256) ώρες εργασίας από το συνολικό χρόνο απασχόλησης εντός ενός (1) ημερολογιακού έτους, κατανέμονται με αυξημένο αριθμό ωρών σε ορισμένες χρονικές περιόδους, που δεν μπορούν να υπερβαίνουν τις τριάντα δύο (32) εβδομάδες ετησίως και με αντιστοίχως μειωμένο αριθμό ωρών κατά το λοιπό διάστημα του ημερολογιακού έτους.
Παρακάτω, που θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο επέβαλαν οι καπιταλιστές-εργοδότες το δεκάωρο, θα αναφερθούμε και στην παράγραφο 6 αυτού του άρθρου.
Το οκτάωρο δεν καταργήθηκε μόνο με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Καταργήθηκε και με την εισαγωγή της λεγόμενης εκ περιτροπής εργασίας, η οποία εισήχθη με το νόμο 2639/1998, από την κυβέρνηση Σημίτη. Παραθέτουμε το α’ εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 2:
«Επίσης κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορούν με ατομική σύμβαση εργασίας να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα».
Προσέξτε πόσο ξεδιάντροποι γίνονται οι συντάκτες αυτής της διάταξης, όταν γράφουν ότι οι εργάτες «μπορούν» να συμφωνήσουν με τους καπιταλιστές-εργοδότες για μερική απασχόληση, είτε με λιγότερες ώρες από το ημερήσιο οχτάωρο, είτε με λιγότερες μέρες τη βδομάδα, είτε με λιγότερες μέρες το μήνα. Ο εργάτης δε δουλεύει για χόμπι, αλλά για να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του. Φυσικά και θα ήθελε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δεν έχει, όμως, την πολυτέλεια να κερδίσει αυτόν τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο σε βάρος του μισθού του, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζεται ο Χατζηδάκης. Οταν ακόμη και ο μισθός που παίρνει με οκτάωρο-σαραντάωρο για 22 ημέρες το μήνα δεν φτάνει για να «χορτάσει την πείνα», τη δική του και της οικογένειάς του, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει για εκ περιτροπής εργασία. Την εκ περιτροπής εργασία, απλούστατα, την επιβάλλει ο καπιταλιστής-εργοδότης.
Με το τέταρτο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 2 του νόμου 3846/2010 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 11.5.2010), ο καπιταλιστής-εργοδότης, επικαλούμενος περιορισμό των δραστηριοτήτων της επιχείρησής του, μπορεί να επιβάλει σύστημα εκ περιτροπής εργασίας για έξι μήνες.
Με το νόμο 3899/2010 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 17.12.2010), τροποποιήθηκε η διάταξη για τη διάρκεια της εκ περιτροπής εργασίας, η οποία από έξι μήνες αυξήθηκε σε εννιά. Μέσα στον ίδιο χρόνο έγινε η αλλαγή, κατ’ απαίτηση των καπιταλιστών! Παραθέτουμε την παράγραφο 3 του άρθρου 17 αυτού του νόμου, με το οποίο τροποποιήθηκε το τέταρτο εδάφιο της παραγράφου 3 του άρθρου 2 του νόμου 3846/2010:
«Αν περιοριστούν οι δραστηριότητές του ο εργοδότης μπορεί, αντί καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, να επιβάλλει σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης στην επιχείρησή του, η διάρκεια της οποίας δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τους εννέα (9) μήνες στο ίδιο ημερολογιακό έτος, μόνο εφόσον προηγουμένως προβεί σε ενημέρωση και διαβούλευση με τους νόμιμους εκπροσώπους των εργαζομένων, σύμφωνα με τις διατάξεις του π.δ. 260/2006 και του ν. 1767/1988».
Οπως βλέπουμε, λοιπόν, το οχτάωρο πρώτος το κατήργησε ο ιδεολογικός μπαμπάς του Χατζηδάκη και φυσικός μπαμπάς του Κούλη. Στα χνάρια του ακολούθησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις. Με τη συνδυαστική χρήση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και της εκ περιτροπής εργασίας, η εργασία των εργατών και όλων των μισθωτών εργαζόμενων έχει μετατραπεί σ εργασία δούλων, με τους καπιταλιστές-εργοδότες να κάνουν το κουμάντο σαν σύγχρονοι δουλοκτήτες.
Δεύτερο ψέμα, ο ισχυρισμός του Χατζηδάκη ότι με το εργασιακό του έκτρωμα θέλει να εξασφαλίσει, μέσω της ατομικής συμφωνίας εργοδότη και εργαζόμενου, μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και στις προσωπικές ανάγκες του εργαζόμενου. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα, γιατί ήδη δίνεται η δυνατότητα να κάθεται ο εργαζόμενος για πολλές μέρες, «για να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες», και να ξεθεώνεται για ένα μεγάλο διάστημα, χωρίς να παίρνει παραπάνω χρήματα για τις επιπλέον του οχταώρου ώρες. Μιλάμε για 236 ώρες σε διάστημα 32 εβδομάδων, χωρίς να τις πληρώνεται ο εργάτης ως υπερωρία, σύμφωνα μόνο με την περιβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας!
Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Χατζηδάκης, με το εργασιακό του έκτρωμα, επιβάλλει κυριαρχικά το περιβόητο διευθυντικό δικαίωμα των καπιταλιστών και στον καθορισμό της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, μέσω της επιβολής της θέλησής τους στους εργαζόμενους, σύμφωνα με το άρθρο 58. Με αυτό το άρθρο γενικεύεται η επιβολή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας από τον εργοδότη, μέσω της περιβόητης ατομικής συμφωνίας, βάζοντας στη μπάντα ακόμη και τα αστικοποιημένα συνδικάτα.
Επίσης, την εκ περιτροπής εργασία, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 17 του νόμου 3899/2010, που προαναφέραμε, την επιβάλλει με το κακόφημο Συμβούλιο Εργαζομένων του νόμου 1767/1988. Το Συμβούλιο Εργαζομένων δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση, αλλά ένα εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών. Παραθέσουμε στο τέλος το νόμο 1767/1988, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου.
Τρίτο ψέμα. Ισχυρίζεται ο Χατζηδάκης, ότι αυξάνει τις ώρες υπερωρίας και έτσι δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους να αυξήσουν το μισθό τους!
Καταρχήν, αποκαλύπτει καπιταλιστικό κυνισμό ο ισχυρισμός ότι άμα ο εργαζόμενος θέλει να αυξήσει το μισθό του πρέπει να κάνει υπερωρίες. Ο εργαζόμενος θέλει ο μισθός του να καλύπτει τις ανάγκες του στο πλαίσιο του οχτάωρου. Για να μη μιλήσουμε για το υπερώριμο αίτημα της γενικής μείωσης του χρόνου εργασίας, μετά την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας (σκεφθείτε ότι μιλάμε ακόμα για υπεράσπιση του οχτάωρου, ενάμιση αιώνα μετά το Σικάγο!). Ο εργαζόμενος αναγκάζεται να κάνει υπερωρίες, επειδή ο μισθός του δεν του φτάνει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Θέλει θράσος και γαϊδουριά, για να χαρακτηρίσει κάποιος την ανάγκη επιβίωσης, «επιλογή αύξησης του μισθού».
Από την άλλη, πέραν του κυνισμού του, ο ισχυρισμός Χατζηδάκη για τις υπερωρίες είναι μεγάλο ψέμα, γιατί οι καπιταλιστές, έχοντας στη διάθεσή τους τη βεντάλια με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την εκ περιτροπής εργασίας, δεν έχουν καμιά ανάγκη να βάλουν τους εργάτες να δουλέψουν υπερωριακά στην περίοδο που έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας, και να τους πληρώνουν τις υπερωρίες.
Μένουμε επί του παρόντος σ’ αυτές τις πλευρές του εκτρώματος Χατζηδάκη. Το άρθρο αυτό είναι το τρίτο (τα δύο προηγούμενα εδώ και εδώ) και πήρε μεγάλη έκταση. Θα συνεχίσουμε και με άλλες πλευρές του αντεργατικού εκτρώματος Χατζηδάκη (για παράδειγμα, το άρθρο 65 για τις παράνομες απολύσεις και τα άρθρα για τη μετατροπή του ΣΕΠΕ σε… ανεξάρτητη αρχή), προκειμένου να ολοκληρώσουμε τον σχολιασμό του.
Ο εργασιακός μεσαίωνας υπάρχει ήδη
Από την προσεκτική ανάγνωση των παραπάνω προκύπτει πως ο εργασιακός μεσαίωνας έχει ήδη επιβληθεί στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του οκτάωρου και του πενθήμερου-σαραντάωρου. Με τη δυνατότητα των καπιταλιστών εργοδοτών να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν δεκάωρα την ημέρα, χωρίς να πληρώνονται τις επιπλέον ώρες ως υπερωρία ή υπερεργασία. Με έναν απλό υπολογισμό βρίσκουμε ότι, με βάση την περιβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλεύουν στα καπιταλιστικά κάτεργα 236 επιπλέον ώρες σε διάστημα 32 εβδομάδων, χωρίς να τις πληρώνονται ως υπερωρία ή υπερεργασία.
Με βάση τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλει διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα Συμβούλια Υπουργών της ΕΕ, οι εργάτες υποχρεώνονται να δουλέψουν το μέγιστο 13 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες 11 ώρες του 24ωρου να τις διαθέτουν για «ξεκούραση». Επομένως, οι εργάτες που δούλεψαν 10 ώρες σε έναν εργοδότη μπορούν να δουλέψουν μόνο τρεις ώρες σε άλλο εργοδότη.
Οι καπιταλιστές- εργοδότες που βάζουν τους «δικούς τους» εργάτες να δουλεύουν δεκάωρο την ημέρα, σε μια ή δύο βάρδιες, με απλήρωτες τις δύο ώρες, δεν έχουν καμία ανάγκη να προσλάβουν εργάτες που δουλεύουν δεκάωρο σε άλλες επιχειρήσεις προκειμένου να δουλέψουν σ’ αυτούς για τρεις ώρες.
Περιττεύει να πούμε ότι κανένας καπιταλιστής-εργοδότης δεν τρελάθηκε, ώστε να προσλάβει εργάτες που έχουν εξουθενωθεί μετά από δεκάωρη σκληρή δουλειά σε άλλον εργοδότη, για να δουλέψουν για τρεις ώρες σ’ αυτόν. Τι υπεραξία (απλήρωτη εργασία) θα του βγάλουν αυτοί οι εργάτες;
Η δυνατότητα για δεύτερη απασχόληση σε άλλο εργοδότη προβλέπεται στο άρθρο 9 της οδηγίας 1152/2019 και ο Γεωργιάδης την ενσωματώνει στο άρθρο 9 του τερατουργήματός του. Πάνω στην κάψα τους, όμως, να παρουσιάσουν τη δυνατότητα γι’ αυτή τη δεύτερη απασχόληση σαν ένα σημαντικό μέσο των εργατών για να αυξήσουν το μισθό τους, τους «διέφυγε» ότι αυτό ισχύει ήδη και έχει εισαχθεί με τα εδάφια γ’ και δ’ του άρθρου 189 του ΠΔ 80/2022. Παραθέτουμε αυτά τα εδάφια (η έμφαση δική μας):
«Ο εργοδότης δεν επιτρέπεται να απασχολήσει την ίδια ημέρα εργασίας εργάτες ή υπαλλήλους που εργάσθηκαν σε άλλο εργοστάσιο ή σε άλλο τόπο εργασίας, καθ’ όλο τον νόμιμο χρόνο ημερήσιας εργασίας. Δύναται μόνον να απασχολήσει εργάτες που εργάσθηκαν την ίδια ημέρα σε άλλους εργοδότες λιγότερες ώρες από εκείνες που καθορίζονται στο παρόν Κεφάλαιο, αλλά μόνο για τον χρόνο που απαιτείται για τη συμπλήρωση του νόμιμου ανώτατου ορίου ημερήσιας εργασίας».
Το εν λόγω ΠΔ δημοσιεύτηκε στις 4 Δεκέμβρη του 2022 (ΦΕΚ 222Α), υπογράφεται από τον Χατζηδάκη που ήταν τότε υπουργός Εργασίας και φέρει τον τίτλο: «Κώδικας Ατομικού Εργατικού Δικαίου». Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα προκλητικό τίτλο, με τον οποίο ο Χατζηδάκης επιχείρησε να βάλει την ταφόπλακα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης ως τάξης και –ως άλλος Λάσκαρης- να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Αυτό το τερατούργημα έχει 357 άρθρα, συντάχτηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας, υπογράφτηκε από τον Χατζηδάκη και εξετάστηκε και εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή του ΣτΕ. Είναι αναγκαίο να μελετηθεί αυτό το ΠΔ και να παρουσιαστούν όλες οι πτυχές του.
Με βάση αυτά που αναφέραμε παραπάνω έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση ότι οι καπιταλιστές-εργοδότες δεν χρησιμοποίησαν τη δυνατότητα που τους δίνουν τα εδάφια γ’ και δ’ του άρθρου 189 του ΠΔ 80/2022 να προσλαμβάνουν εργάτες που δούλεψαν εξουθενωτικό 10ωρο σε άλλο εργοδότη για να δουλέψουν σ’ αυτούς τρεις ώρες μάξιμουμ την ημέρα. Προκαλούμε τον Γεωργιάδη και τους κολαούζους του, που επιμένουν σε αυτή την επικοινωνιακή μπαρούφα, να αναφέρουν ποιοι και πόσοι εργοδότες προσέλαβαν εργάτες (και πόσους) για να δουλέψουν σ’ αυτούς μετά το εξουθενωτικό δεκάωρο.
Και άλλες αντεργατικές διατάξεις
Στο νομοσχέδιο αυτό ο Γεωργιάδης, εκτός από την ενσωμάτωση της οδηγίας 1152/2019 πρόσθεσε και άλλα άρθρα, που είναι τα άρθρα 25 και 26.
Με το άρθρο 25 οι ιδιοκτήτες των καπιταλιστικών επιχειρήσεων συνεχούς λειτουργίας έχουν τη δυνατότητα να βάλουν τους εργάτες να δουλέψουν οχτώ ώρες το Σάββατο, με την υποχρέωση να τους καταβάλλουν το ημερομίσθιο αυξημένο κατά 40%. Με το άρθρο 26 επεκτείνεται το ίδιο δικαίωμα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που δεν είναι συνεχούς λειτουργίας αλλά λειτουργούν σε 24ωρη βάση.
Οι καπιταλιστές-εργοδότες, έχοντας το δικαίωμα να εφαρμόζουν τη διαβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν, σε περίοδο 32 εβδομάδων (δηλαδή τουλάχιστον οχτώ μήνες το χρόνο) 236 επιπλέον ώρες, χωρίς να τις πληρώνουν ως υπερωρία ή υπερεργασία, δεν έχουν καμία ανάγκη να προσφύγουν στη συνδρομή των άρθρων 25 και 26 του τερατουργήματος Γεωργιάδη.
Με το άρθρο 4 του νομοσχεδίου εισάγεται στον περιβόητο Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαιώματος – ΚΑΕΔ) (ΠΔ 80/4.12.2022) μετά από το άρθρο 1 άρθρο 1Α με τίτλο: «Δοκιμαστική περίοδος – Δόκιμος εργαζόμενος». Σημειώνουμε πως η δοκιμασία είναι προαιρετική, δηλαδή είναι στη διακριτική ευχέρεια του καπιταλιστή-εργοδότη να την εφαρμόσει και αφορά τόσο την πλήρη όσο και την μερική απασχόληση. Η δυνατότητα για δοκιμαστική περίοδο εισάγεται με το άρθρο 8 της οδηγίας.
Παραθέτουμε την παράγραφο 1 του άρθρου 1Α που προστέθηκε στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαιώματος:
«Ο εργοδότης δύναται, κατά τη σύναψη σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου, να συμφωνήσει με τον εργαζόμενο δοκιμαστική περίοδο χρονικού διαστήματος έως έξι (6) μηνών, κατά τη διάρκεια της οποίας η σύμβαση ή η σχέση εργασίας τελεί υπό δοκιμή».
Σχετικά με την αποζημίωση, ακόμη και στην περίπτωση που ο εργοδότης-καπιταλιστής κρίνει ότι ο εργάτης «του κάνει» και του παρατείνει την ατομική σύμβαση εργασίας, αν τον απολύσει πάνω στον πρώτο χρόνο δεν υποχρεώνεται να του καταβάλει αποζημίωση. Αυτό προβλέπεται από το άρθρο 19 του τερατουργήματος Γεωργιάδη. Παραθέτουμε τα δύο πρώτα εδάφιά του (οι εμφάσεις δικές μας):
«Στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου (π.δ. 88/2020, Α’ 222), μετά από το άρθρο 325 προστίθεται άρθρο 325Α, ως εξής:
«Αρθρο 325Α
Καταγγελία σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου χωρίς αποζημίωση απόλυσης
Η απασχόληση με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου για τους πρώτους δώδεκα (12) μήνες από την ημέρα ισχύος της μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης, εκτός αν άλλο συμφωνήσουν τα μέρη».
Η φράση ότι η σύμβαση μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση, «εκτός αν άλλο συμφωνήσουν τα μέρη», έχει προπαγανδιστικό-δημαγωγικό χαρακτήρα, προκειμένου να ισχυρίζεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι αυτά τα ζητήματα τα αποφασίζουν «τα μέρη», όταν γνωρίζει καλά πως ο ρόλος των καπιταλιστών-εργοδοτών είναι κυριαρχικός και ότι η εργατική τάξη –που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε δεινή θέση–πειθαρχεί στις απαιτήσεις τους.
Στις 30 Αυγούστου του 2023, ο υφυπουργός Εργασίας Σπανάκης έδωσε συνέντευξη στο πρωινάδικο του ΟΡΕΝ. Αναφερόμενος στην εξάμηνη δοκιμαστική περίοδο, ο Σπανάκης είπε ότι είναι προαιρετική για τους εργοδότες και πως παραμένει σε ισχύ η διάταξη για απόλυση στο 12μηνο. Μπορείτε να τον ακούσετε μεταξύ 19:27 και 21:10:
Ποια σκοπιμότητα, λοιπόν, υπηρετεί η εισαγωγή της διάταξης για εξάμηνη προαιρετική εφαρμογή της δοκιμαστικής περιόδου;
Κατά τη γνώμη μας, που στηρίζεται στο άρθρο 11 του νομοσχεδίου (ενσωματώνει το άρθρο 12 της οδηγίας), η σκοπιμότητα είναι η προσέλκυση εργατών σε πολύ δύσκολες και βαριές δουλειές, με την υπόσχεση των καπιταλιστών-εργοδοτών ότι μετά από επιτυχημένη εξάμηνη δοκιμαστική περίοδο, θα τους αλλάξουν θέση, μετά από αίτηση που θα υποβάλουν οι ίδιοι οι εργάτες. Παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο 11 του νομοσχεδίου (η έμφαση δική μας):
Aρθρο 11
Μετάβαση σε άλλη μορφή απασχόλησης – Προσθήκη άρθρου 69Α στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου (Αρθρο 12 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1152)
Στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου (π.δ. 80/2022, Α’ 222), μετά από το άρθρο 69, προστίθεται άρθρο 69Α, ως εξής:
«Aρθρο 69Α
Μετάβαση σε άλλη μορφή απασχόλησης
1.– Εργαζόμενος με τουλάχιστον έξι (6) μήνες υπηρεσία στον ίδιο εργοδότη, που έχει ολοκληρώσει τη δοκιμαστική περίοδο, σύμφωνα με το άρθρο 1Α, δύναται να υποβάλει αίτημα για την τροποποίηση της σύμβασής του, προκειμένου να απασχολείται εφεξής με πιο προβλέψιμους και ασφαλείς όρους εργασίας, εφόσον είναι διαθέσιμη αυτή η δυνατότητα απασχόλησης.
2.– Ο εργοδότης υποχρεούται να παράσχει στον εργαζόμενο γραπτή αιτιολογημένη απάντηση επί του αιτήματος της παρ. 1, το αργότερο εντός ενός (1) μηνός από την υποβολή του. Αν ο εργοδότης είναι φυσικό πρόσωπο ή πολύ μικρή ή μικρή ή μεσαία επιχείρηση, όπως αυτές ορίζονται στην υπ’ αρ. 2003/361/ΕΚ Σύσταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 6ης Μαΐου 2003 σχετικά με τον ορισμό των πολύ μικρών, των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων (L 124), η προθεσμία του πρώτου εδαφίου είναι τρεις (3) μήνες και ο εργοδότης δύναται να απαντά προφορικά σε επόμενο παρόμοιο αίτημα του ίδιου εργαζόμενου, εφόσον η αιτιολόγηση της απάντησης παραμένει η ίδια».
Η φράση «προκειμένου να απασχολείται εφεξής με πιο προβλέψιμους και ασφαλείς όρους εργασίας» αποκαλύπτει πως η εξάμηνη δοκιμαστική περίοδος αφορά πολύ δύσκολες και βαριές δουλιές. Η δε αίτηση είναι το δόλωμα για να τσιμπήσουν οι εργάτες και να δεχτούν να δουλέψουν στην αρχή, με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν πόστο.
Οι καπιταλιστές-εργοδότες είναι μεν υποχρεωμένοι να απαντήσουν (σε έναν ή τρεις μήνες, ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης), όμως δεν δεσμεύονται ναι ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργατών!
Σχετικά με το άρθρο 10 του τερατουργήματος Γεωργιάδη, πέρα απ’ όσα που αναφέραμε για την παράλληλη εργασία μετά το εξουθενωτικό δεκάωρο, πρέπει να προσθέσουμε ότι η συμφωνία καπιταλιστών-εργοδοτών και εργατών για το είδος της απασχόλησης είναι ένα λευκό χαρτί. Αυτή η συμφωνία προβάλλεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη σαν δήθεν έμπρακτη καταπολέμηση της μαύρης εργασίας.
Δοκιμασία εργαζόμενου μερικής απασχόλησης
Η δοκιμασία αυτή προβλέπεται από την παράγραφο 2 του άρθρου 8 της οδηγίας 1152/2019. Την παραθέτουμε:
«2. Στην περίπτωση σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, τα κράτη μέλη διασφαλίζουν ότι η διάρκεια της δοκιμαστικής περιόδου είναι ανάλογη προς την αναμενόμενη διάρκεια της σύμβασης και τη φύση της εργασίας».
Αυτή ενσωματώθηκε ως πρώτο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 1Α:
«Σε περίπτωση σύμβασης εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου, η δοκιμαστική περίοδος που συμφωνείται είναι ανάλογη του συνολικού προβλεπόμενου χρόνου που ορίζει η σύμβαση και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει το ένα τέταρτο (1/4) της συνολικής περιόδου απασχόλησης, με ανώτατο όριο τους έξι (6) μήνες».
Ετσι ο καπιταλιστής εργοδότης θα μπορεί να απολύει τον εργάτη μετά από ενάμιση μήνα δουλειάς, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να καταβάλει σ’ αυτόν τους μισθούς και τα ένσημα των υπόλοιπων 4,5 μηνών, όπως είναι υποχρεωμένος με βάση την ισχύουσα ως τώρα εργατική νομοθεσία. Πρόκειται για ένα ακόμη μεγάλο δώρο στους καπιταλιστές-εργοδότες.
Με το άρθρο 22 δίνεται η δυνατότητα στους καπιταλιστές-εργοδότες που οι επιχειρήσεις τους έχουν ενταχθεί στο ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής του χρόνου εργασίας να δρουν ανεξέλεγκτα. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα (η έμφαση δική μας):
«Καταχώριση αλλαγής ωραρίου και υπερωριών στο Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» από επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που έχουν ενταχθεί στην ψηφιακή κάρτα εργασίας – Τροποποίηση παρ. 1 άρθρου 80 ν. 4144/2013
Στην παρ. 1 του άρθρου 80 του ν. 4144/2013 (Α’ 88), περί καταχώρισης αλλαγής ωραρίου και υπερωριών, επέρχονται οι εξής τροποποιήσεις:
1.– Προστίθεται περ. βα ως εξής:
«βα. Οι εργοδότες, των οποίων οι επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις έχουν ενταχθεί στο ηλεκτρονικό σύστημα μέτρησης του χρόνου εργασίας με τη χρήση της ψηφιακής κάρτας εργασίας για τους εργαζομένους τους με εξαρτημένη εργασία, δύνανται να μην καταχωρίζουν στο Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» (Π.Σ. ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ) τις αλλαγές ή την τροποποίηση του ωραρίου εργασίας ή της οργάνωσης του χρόνου εργασίας ή της υπερωριακής απασχόλησης πριν από την έναρξη πραγματοποίησής τους».
Ο Γεωργιάδης γνωρίζει καλά ότι οι καπιταλιστές-εργοδότες βάζουν τους εργάτες να χτυπούν την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας στους χρόνους που θέλουν αυτοί, για να μην αποτυπώνεται ο πραγματικός χρόνος εργασίας, παρά ταύτα, όμως, τους παραχωρούν το δικαίωμα να μην καταγράφουν στο Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» τις αλλαγές που κάνουν και τινάζουν στον αέρα το οχτάωρο και το πενθήμερο-σαραντάωρο.
Ποινικό αδίκημα η περιφρούρηση της απεργίας
Με το άρθρο 31 ανάγεται σε ποινικό αδίκημα που προβλέπει βαριές ποινές η περιφρούρηση της απεργίας με την παρεμπόδιση των απεργοσπαστών να μπουν στους χώρους δουλειάς κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων:
«Aρθρο 31
Προστασία δικαιώματος στην εργασία – Προσθήκη παρ. 4 στο άρθρο 93 του ν. 4808/2021
Στο άρθρο 93 του ν. 4808/2021 (Α’ 101), περί της προστασίας του δικαιώματος στην εργασία, προστίθεται παρ. 4 ως εξής:
«4.– Όποιος α) εμποδίζει την ελεύθερη και ανεμπόδιστη προσέλευση ή αποχώρηση από την εργασία ή την παροχή της εργασίας από εργαζομένους οι οποίοι δεν συμμετέχουν σε απεργία και επιθυμούν να εργαστούν ή ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία σε βάρος τους ή
β) συμμετέχει σε κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων τους κατά τη διάρκεια απεργίας ή ανεξαρτήτως αυτής, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον διακοσίων (200) ημερησίων μονάδων, οριζόμενης της τιμής εκάστης ημερησίας μονάδας σε είκοσι πέντε (25) ευρώ, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλη διάταξη.
Σε περίπτωση υποτροπής τα ανωτέρω ελάχιστα όρια διπλασιάζονται».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αρκείται στο ότι το αντεργατικό οπλοστάσιο για την κήρυξη μιας απεργίας είναι πλουσιότατο, στο ότι τα δικαστήρια βγάζουν συστηματικά τις απεργίες παράνομες, στο ότι έξω από τους χώρους δουλειάς πηγαίνει η αστυνομία για να προστατεύσει τους απεργοσπάστες. Προχωρά στην ποινικοποίηση της παρεμπόδισης των απεργοσπαστών. Μάλιστα κάνει λόγο και για «ψυχολογική βία». Δηλαδή, μια προκήρυξη των απεργών που θα απονέμει στους απεργοσπάστες τους γνωστούς από όλη την ιστορία της ταξικής πάλης χαρακτηρισμούς, θα οδηγεί σε ποινική δίωξη των απεργών, αν βρεθεί ένας ρουφιάνος του αφεντικού απεργοσπάστης και ισχυριστεί ότι του άσκησε… ψυχολογική βία.
Με αυτή τη νομοθετική ρύθμιση η κυβέρνηση Μητσοτάκη διακηρύσσει ανοιχτά και απροκάλυπτα, ωμά και με κυνισμό, ότι είναι κυβέρνηση του κεφαλαίου.
Από eksegersi.gr
