Ο υπουργός Πολιτισμού, Κ. Τασούλας, ζήτησε την παραίτηση της διευθύντριας του ΕΜΣΤ, Αννας Καφέτση και σύσσωμου του Διοικητικού Συμβουλίου. Το προηγούμενο διάστημα η κ. Καφέτση, βρέθηκε απέναντι από το Διοικητικό Συμβούλιο, το Διοικητικό Συμβούλιο καταγγέλει την διευθύντρια για απαξίωση του Συμβουλίου και εφαρμογή προσωπικής πολιτικής επί του ιδρύματος, καλλιτέχνες στέλνουν επιστολές στήριξης της διευθύντριας, το «ΝΕΟΝ» του Δασκαλόπουλου, αλλά και το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» οργανώνουν και χρηματοδοτούν την είσοδό τους στο Μουσείο, ενώ το ίδιο το Μουσείο βρίσκεται στο μέσο μιας διελκυνστίδας, παραμένοντας κλειστό. Αλλά ποιος τραβάει από τη μια πλευρά του σχοινιού και ποιος από την άλλη; Η Αννα Καφέτση και το ΔΣ του Μουσείου μάλλον μόνο φαινομενικά είναι οι αντίδικοι. Ποιο είναι όμως το επίδικο; Η λειτουργία ενός δημόσιου μουσείου ανοιχτού στην κοινωνία και σε ό, τι φέρνει η σύγχρονη τέχνη ή μήπως ένα μουσείο – χρηματιστήριο της τέχνης, ακριβό, μπλαζέ και αλαζονικό;
Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών, ιστορικός θεσμικός φορέας, που ωστόσο μετέχει μόνο μειοψηφικά (με μόλις έναν εκπρόσωπο στο Δ.Σ. του Μουσείου), στο μέσω αυτής τη σύγκρουση, παρεμβαίνει επισημαίνοντας ότι «η όλη συζήτηση και ο καυγάς που έχει ξεσπάσει στην ουσία αποκαλύπτουν ότι πίσω κρύβονται συμφέροντα με επενδυτικά σχέδια στο χώρο του πολιτισμού και κατ’ επέκταση στο ΕΜΣΤ, με αντικειμενικό στόχο να υπάρξει εμπορική δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος όσων επενδύουν στην Τέχνη μέσα και έξω από τη χώρα. Για αυτό και παρεμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα του ΕΜΣΤ: Κτίριο, αναθέσεις έργων, μελέτες, Διοίκηση, διεύθυνση, διαχείριση, αγορές έργων, εκθέσεις, ανταλλαγές έργων και εκθέσεων, πωλητήρια. Για να προωθήσουν τον «πολιτισμό των επενδύσεων» -που από τη δεκαετία του 1990 έχει διατυπωθεί ως κυβερνητική πρόθεση –δημιουργώντας έναν άξονα επιχειρηματικής δραστηριότητας που θα συνδέει την Ελλάδα με τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα- Για αυτό το λόγο προστατεύουν και δίνουν βάρος στο ρόλο της Διευθύντριας. Η κεντρική πολιτική των Κυβερνήσεων όσον αφορά στα νομικά πρόσωπα του ΥΠΠΟΑ, ήταν και είναι πολιτική εμπορευματοποίησής τους και πρόσδεσής τους για τα καλά στα ιδιωτικά μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, αντιμετωπίζοντας τον πολιτισμό ως ένα ακόμα χορό επενδύσεων. Οι παρεμβάσεις των ιδιωτικών συμφερόντων αποτυπώνονται με χορηγίες προς το ΕΜΣΤ. Γνωρίζουμε ότι μερικοί συνάδελφοί μας πιστεύουν ότι έτσι θα προωθηθεί η Τέχνη στην χώρα μας, ίσως, ακόμα να πιστεύουν ότι θα προωθηθεί το έργο τους, η τέχνη τους. Κάθε παραλληλισμός κατά τη συζήτηση, με τα πολύ μεγάλα Διεθνή Μουσεία είναι άτοπος. Εδώ, στο ΕΜΣΤ, δεν πρόκειται για ιδιωτικό μουσείο, τύπου Moma, Guggenheim κλπ, εδώ πρόκειται για δημόσια περιουσία που φτιάχτηκε με τα χρήματα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού!»
Υπάρχει όμως πρόταση που να εγγυάται ένα μουσείο σύγχρονο, ζωντανό καλλιτεχνικό κύτταρο, χωρίς αποκλεισμούς και ανοιχτό στην κοινωνία; Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών καταθέτει τη δική του οπτική που θέλει ένα «επιστημονικό ίδρυμα, προσβάσιμο από το σύνολο των δημιουργών. Να είναι επιστημονικό εργαστήριο, όπου η σύγχρονη δημιουργία, χωρίς αποκλεισμούς, συνδιαλέγεται ανοιχτά με την επιστήμη της Αισθητικής.
Τα μέχρι τώρα μπλαζέ, υπεροπτικά ιδρύματα που υποδεικνύουν (επιδεικνύοντάς τα) στους δημιουργούς “πετυχημένα μοντέλα” έχουν ιστορικά χρεοκοπήσει στην συνείδηση των δημιουργών και των πολιτών ανά τον κόσμο και πρέπει να λάβουν τέλος. Όπως έχουν χρεοκοπήσει και οι εκάστοτε «Πάπες» που κατευθύνουν τις επενδύσεις στην Τέχνη».
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ανακοίνωση του ΕΕΤΕ.
