Μέλη του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974 εξέδωσαν Ανακοίνωση για την 56η μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967:
Το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 και η 7ετία που ακολούθησε, αποτελούν μέρος της πρόσφατης ιστορίας της χώρας, που ο λαός πρέπει να μελετά και να αντλεί διδάγματα.
Το πραξικόπημα δεν ήταν έργο μερικών “επίορκων αξιωματικών”, όπως οι αναθεωρητές της ιστορίας υποστηρίζουν. Ήταν επιλογή της άρχουσας τάξης της χώρας και είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Εκκολάφτηκε στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος που οικοδομήθηκε στη χώρα μας μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, με σημαία τον αντικομμουνισμό. Ήταν αποτέλεσμα της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και επιβλήθηκε για να το βγάλει από αυτή, για την εξασφάλιση σταθερών συνθηκών για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το Κυπριακό, προς όφελος των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ.
Η 7χρονη στρατιωτική δικτατορία της 21/4/1967, εδραιώθηκε στην ωμή βία, τις διώξεις, συλλήψεις, εκτοπίσεις και φυλακίσεις των πολιτικών αντιπάλων της, κύρια των κομμουνιστών. Επέβαλε την απαγόρευση λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της νεολαίας, τη διάλυση των συνδικαλιστικών και μαζικών ενώσεων και φορέων, την απαγόρευση των συναθροίσεων και κινητοποιήσεων, τη λογοκρισία, χωρίς ωστόσο να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, ούτε να αποτρέψει την αντίσταση του λαού και της νεολαίας.
Στις 23 Ιούλη του 1974 η Χούντα κάτω από την ασίγαστη δράση του αντιδικτατορικού κινήματος με κορυφαία στιγμή την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, και την απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει, κατέρρευσε, παραδίνοντας την εξουσία στους αστούς πολιτικούς, μετά τη συμφωνία ανάμεσα στη Χούντα, τον αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αμερικάνους.
Στα χρόνια της “μεταπολίτευσης” ο λαός μας με την πάλη του πέτυχε ορισμένες κατακτήσεις σε θεσμικό και οικονομικό επίπεδο. Η αντίθεση όμως ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, παραμένει καθοριστική και στα χρόνια της ανάπτυξης, αλλά και στις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, για το ξεπέρασμα της οποίας ψηφίστηκαν τρία μνημόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που οδήγησαν στη φτωχοποίηση των εργαζομένων και των μικρών και μεσαίων επαγγελματιών. Στις συνθήκες γενικής απαγόρευσης (Lockdown) προωθήθηκαν νέα αντεργατικά μέτρα, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων καθώς και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για την αντιμετώπιση της νέας κρίσης. Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και η νεολαία, από την κυβέρνηση της ΝΔ και την εργοδοσία, με την εφαρμογή σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, είναι γενικευμένη, καθώς και η καταστολή, που πάει χέρι-χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική.
Στην ίδια περίοδο, τα γεράκια του ΝΑΤΟ αξιοποίησαν την κατάσταση για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων. Οι εξελίξεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την επιθετικότητα της Τουρκίας, στα πλαίσια των ανταγωνισμών της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με αυτήν της Τουρκίας και τα παζάρια που γίνονται υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, τίποτα καλό δεν προοιωνίζουν για τους λαούς της περιοχής. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη δημιούργησε ασφυκτικό πλαίσιο στη Ρωσία.
Αποτέλεσμα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μεταξύ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ρωσίας, είναι και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. 14μήνες μετά στην Ουκρανία, οι θάνατοι νέων ανθρώπων, οι καταστροφές υποδομών και η προσφυγιά, συνεχίζονται. Η συμμετοχή της χώρας μας, στα πλαίσια των δεσμεύσεών της με τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, με την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και των άλλων ΑμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και την αποστολή πολεμικού υλικού, έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ και βάζουν τη χώρα και το λαό μας στο στόχαστρο αντιποίνων.
Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής διαχείρισης σε όφελος των μονοπωλίων της νέας οικονομικής κρίσης στην περίοδο της πανδημίας, που οξύνθηκε λόγω των συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει φέρει τα λαϊκά νοικοκυριά σε απόγνωση. Αναδεικνύεται η ανάγκη για ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και πολιτικοποιημένο κίνημα, ικανό να αναμετρηθεί με την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, να επιβάλλει λύσεις προς όφελος του λαού και της νεολαίας.
56 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 ο λαός μας συνεχίζει να αγωνίζεται:
- Για για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων του, για δουλειά για όλους και εισόδημα που να ικανοποιεί τις ανάγκες του, για καλλίτερες συνθήκες ζωής.
- Για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας του.
- Ενάντια στη βία του κεφαλαίου, του κράτους του και του πολιτικού του προσωπικού.
- Για να καταργηθούν οι νόμοι για τις διαδηλώσεις και την αστυνομία στα Πανεπιστήμια.
- Για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΝΑΤΟ-ΕΕ.
- Για καμιά συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων έξω από τα σύνορα.
- Για να κλείσουν όλες οι ΑμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα.
- ΟΧΙ στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Καμιά εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν.
- Για την καθολική απομόνωση των ναζιστών, φασιστών από παντού.
Σ’ αυτούς τους αγώνες του λαού και της νεολαίας, εμείς οι φυλακισθέντες και εξορισθέντες αντιστασιακοί συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Από την μακρόχρονη πείρα μας γνωρίζουμε πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι, δεν είναι χαμένοι. Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται, κάτω από το φόβο, τον εφησυχασμό, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό.
56 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ο αγώνας ενάντια στο σύστημα που εκτρέφει το φασισμό τη δικτατορία του κεφαλαίου, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο αγώνας για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, για χειραφέτηση των εργαζομένων από τη μέγγενη της αντιλαϊκής πολιτικής και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, συνεχίζεται!
Τα μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967-1974
Στέργιος Βασιλείου, Βασίλης Δούρος, Γιάννης Κατσαρός,
Ντίνα Κούκου, Σταύρος Σκουρτόπουλος, Θεόδωρος Τζιαντζής,
Νίκος Τριανταφύλλου, Ολγα Τσολακίδου, Σπύρος Χαλβατζής
