(από το τη σελίδα στο facebook
του Νίκου Μπογιόπουλου)
Με τον χιμπατζή που θανατώθηκε στο Αττικό, ναι. Με το γατάκι που το κλώτσαγε εκείνος ο καραγκιόζης, ναι. Με τα σκυλάκια που πέφτουν θύματα καθαρμάτων, ναι. Με τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης, ναι. Με τον άνθρωπο που η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για τα ζώα δεν σταματάει όταν απέναντί του υπάρχει άνθρωπος και όπως δεν κάνει διαχωρισμό στα ζώα έτσι δεν κάνει και στους ανθρώπους, ναι. Αλλά
– με τις κυρίες που λανσάρουν ανθρωπισμό δια της τάχα μου φιλοζωίας αλλά τη δολοφονία των μεταναστών στην Ισπανία την περνάνε ντούκου την ώρα που κλείνουν ραντεβού για τον μπούμπη στο κομμωτήριο σκύλων,
– με τους κυρίους που κλαίνε για τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης αλλά δεν χαραμίζουν ούτε το 1/1000 αυτού του (προσποιητού) ενδιαφέροντός τους για τα εργατάκια της Σαντορίνης,
– με τα μιντιοσαχλαμαράκια που πουλάνε ζωοφιλία σε τέτοια ποσότητα ώστε μετά να μην τους περισσεύει καμία… ευαισθησία ούτε για τον Δημήτρη Δαγκλή που έγινε κομμάτια στην Cosco ούτε για κανέναν εργάτη που κάθε τρεις μέρες σκοτώνεται ή σακατεύεται στους χώρους δουλειάς, όχι. Οχι.
Κι επειδή, ίσως, να μην έγινε σαφές: ΟΧΙ.
******************
Σημείωση: Γράφω στην ανάρτηση: “Με τον άνθρωπο που η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για τα ζώα δεν σταματάει όταν απέναντί του υπάρχει άνθρωπος και όπως δεν κάνει διαχωρισμό στα ζώα έτσι δεν κάνει και στους ανθρώπους, ναι.”.
Ομως, κάποιοι, επιμένουν να μην καταλαβαίνουν. Χωρίζονται σε 2 κατηγορίες. Σε αυτούς που η αγωνία τους είναι και αγωνία μου, μα δεν πρόσεξαν ΟΛΗ την ανάρτηση. Τους παρακαλώ να την ξαναδιαβάσουν. Και σε εκείνους που είναι επιλογή τους να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αυτοί, οι δεύτεροι, δεν με αφορούν. Γιατί αυτούς, ακριβώς, αφορά η ανάρτηση.
