Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Με «Το Πριμ» ολοκληρώνεται σήμερα στην Καισαριανή το αφιέρωμα στο Σοβιετικό κινηματογράφο

Με την προβολή της ταινίας του Σεργκέϊ Μικαελιάν «TO ΠΡΙΜ»  η Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής ολοκληρώνει σήμερα, Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017..

Με την προβολή της ταινίας του Σεργκέϊ Μικαελιάν

«TO ΠΡΙΜ»

 η Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής ολοκληρώνει σήμερα,

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017 στις 7.00 μ.μ.

 το κινηματογραφικό αφιέρωμα στον πρωτοπόρο Σοβιετικό κινηματογράφo, με τίτλο  «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»

στο γνώριμο χώρο της αίθουσας  εκδηλώσεων του Δημαρχείου Καισαριανής (Βρυούλων 125 και Κλαζομενών), με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.

Η εντυπωσιακή εμπορική επιτυχία της ταινίας τόσο στη Ρωσία, όσο και τη Δύση, εκπλήσσει καθώς πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία χωρίς δράση, γυρισμένη σ’ ένα και μοναδικό ντεκόρ, με δώδεκα ηθοποιούς όλους κι όλους, χωρίς μουσική υπόκρουση, χωρίς εφέ κι εντυπωσιασμούς που παρακολουθεί σε φιλμικό χρόνο που ισούται του μαθηματικού μιας συνεδρίαση της κομματικής επιτροπής της οικοδομικής μονάδας. Η θεματική μοιάζει εκ πρώτης όψεως ανιαρή, η «ατσαλένια» επιχειρηματολογία ωστόσο του εργάτη Ποτάπωφ που πείθει τη δεκαπενταμελή του ομάδα να επιστρέψουν στους ιθύνοντες το πριμ –κρίνοντας πως το δώρο των «καλών υπηρεσιών» αποτελεί κατεξοχήν καπιταλιστικό θεσμό στο βαθμό που το μεροκάματο μειώνεται- πόσο μάλλον που αποκτήθηκε με απάτη, και η σκηνή της ψηφοφορίας στο τέλος κρατούν διαρκώς ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή.

Μην τη χάσετε!

Σοβιετική Ένωση, 1974 | Έγχρωμη | Διάρκεια: 85΄

Στη κινηματογραφική κριτική του έργου, ο Βασίλη Ραφαηλίδη  έγραφε:

 «Ούτε δυο χρόνια δεν πέρασαν από τότε που τούτη η σοβιετική ταινία φκιάχτηκε στα στούντιο «Λενφιλμ» του Λένινγκραντ και ο προπορευόμενος μύθος της κατακυρίευσε εξ εφόδου Ανατολή και Δύση. Ένα φιλμ χωρίς δράση, γυρισμένο σε ένα και μοναδικό ντεκόρ, με 12 όλους κι όλους ηθοποιούς, χωρίς μουσική υπόκρουση, χωρίς εφέ, χωρίς εντυπωσιακές γωνίες λήψεως, κατάφερε να γίνει στη Σοβιετική Ένωση η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από υπάρξεως σοβιετικού κινηματογράφου (το είδαν 30 εκατ. Σοβιετικοί πολίτες επί συνόλου 250 εκατ., δηλαδή ένας στους οχτώ, ή καλύτερα ένας στους πέντε του ενεργού πληθυσμού) ενώ το δυτικό κοινό συνωθείται στις αίθουσες και απορεί: Πως γίνεται και οι Σοβιετικοί ασκούν επιτέλους μια τόσο οξεία και τίμια αυτοκριτική; Τι πονηριά κρύβεται επιμελώς πίσω από την πεντακάθαρη ιστορία του θυμόσοφου εργάτη Ποτάπωφ που πείθει την δεκαπενταμελή ομάδα του να επιστρέψουν στους ιθύνοντες ενός οικοδομικού οργανισμού το πριμ που πήραν με απάτη, αφού, όχι μόνο δεν κάλυψαν το πλάνο, αλλά το τροποποίησαν δύο φορές για να τα βολέψουν όπως-όπως; Πως θα ’ταν δυνατόν ένας εργάτης να «ασεβεί» απροκάλυπτα απέναντι στη πανίσχυρη κομματική γραφειοκρατία αποδείχνοντας με αδιάσειστα τεκμήρια την οργανωτική της ανεπάρκεια; Πως τολμάει να ισχυρίζεται πως το πριμ (το δώρο που δίνεται σε αναγνώριση των «καλών υπηρεσιών») εκτός του ότι είναι καπιταλιστικός θεσμός που αποσκοπεί στο να κάνει τον εργάτη να νοιώθει ευγνώμων για τ’ αφεντικό, γίνεται καθαρός εμπαιγμός όταν το μεροκάματο κουτσουρεύεται από τις πολλές νεκρές ώρες εξ αιτίας του πλημμελούς συντονισμού και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων.

Η ταινία δεν είναι παρά η παρακολούθηση σε φιλμικό χρόνο που ισούται με τον μαθηματικό, μιας συνεδρίασης της κομματικής επιτροπής της οικοδομικής μονάδας. Δηλαδή, τίποτα πιο ανιαρό και αντιδραστικό από πρώτη άποψη. Ο σεναρίστας (Αλεξάντερ Γκοέλμαν) λύνει τούτο το δύσκολο πρόβλημα με ένα και μοναδικό επαναλαμβανόμενο οραματουργικό εύρημα: Η ατσαλένια επιχειρηματολογία του Ποτάπωφ αναπτύσσεται αργά, κομματιαστά, αλλά όσο προχωρεί η δράση (;) και πέφτει η νύχτα τόσο αυξάνεται η συναισθηματική αλλά και η ιδεολογική φόρτιση, που κρεσεντάρει στην τελευταία  σκηνή της ψηφοφορίας: Θα γνωστοποιηθεί η θέση του Ποτάπωφ «αρμοδίως»; Οι ψήφοι είναι τρεις υπέρ και τρεις κατά. Δηλαδή τρεις κομματικοί παράγοντες αποδέχονται την απάτη και το κουκούλωμα. Και τη λύση δίνει ο έβδομος ψηφοφόρος, ο διευθυντής του συγκροτήματος. Που παρά το γεγονός πως είναι κατά του Ποτάπωφ και των «αντάρτικων» μεθόδων του, ψηφίζει υπέρ της αποκάλυψης του σκανδάλου. Διότι θα ΄ταν καταδικασμένος ότι κι αν ψήφιζε. Τα γεγονότα τον έχουν συντρίψει.

Δεν χρειάζεται να πούμε πως πρέπει να δείτε το φιλμ οπωσδήποτε».

Βασίλης Ραφαηλίδης

Σχετικά θέματα

Απόψεις