Ήταν 23 Ιούλη του 2018. Ο πύρινος εφιάλτης για εκατοντάδες κατοίκους και εργαζόμενους στο Μάτι της Νέας Μάκρης ξεκινούσε… Μια ολόκληρη περιοχή μετατράπηκε σε κρανίου τόπο, αποδεικνύοντας μέσα σε λίγες μόνο ώρες πόσο εχθρικό είναι το αστικό κράτος για τη ζωή και την προστασία του λαού.
Η τραγωδία στο Μάτι με τους 103 νεκρούς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενός συστήματος και ενός κράτους που με τις πολιτικές τους καταδικάζουν ανθρώπινες ζωές…
Τρία χρόνια μετά:
— Στην Ανατολική Αττική κάθε καλοκαίρι συνεχίζονται να καίγονται χιλιάδες στρέμματα εκτάσεων, δασικών και μη, όπως εξάλλου συνεχίζει να συμβαίνει και σε άλλα σημεία στη χώρα.
— Στην Ανατολική Αττική συνεχίζουν να μην υπάρχουν μέτρα ουσιαστικής αντιπυρικής προστασίας.
— Στην Ανατολική Αττική με την πρώτη βροχή τα «καμένα» γίνονται …χείμαρροι και πλημμυρίζουν δρόμους και γειτονιές γιατί τα αντιπλημμυρικά έργα βρίσκονται ακόμα στα χαρτιά.
— Πυρόπληκτοι έμεναν ακόμα σε κατασκηνώσεις πριν τους γίνει έξωση από αυτές παραμονές της επετείου της τραγωδίας…
— Οι διαδικασίες για την αποκατάσταση των σπιτιών δεν έχουν ολοκληρωθεί και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν καταβληθεί στο σύνολο τους οι αποζημιώσεις στους δικαιούχους.
Τρία χρόνια μετά, οι κάτοικοι ακόμα μαζεύουν τα κομμάτια τους. Ακόμα και σήμερα δεν έχει καθαριστεί ένα σημαντικό και επιβλαβές για τον άνθρωπο και το περιβάλλον μέρος των καμένων, η ανάθεση που έχει κάνει η κυβέρνηση σε εργολάβους κινείται με ρυθμούς χελώνας, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις κάτοικοι αναγκάστηκαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κόστος και υγειονομική επιβάρυνση.
Τα τελευταία σχέδια ανάπλασης των καμένων οικισμών αλλά και της ευρύτερη περιοχές εντάσσεται στη λογική της προσέλκυσης επενδύσεων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που βρίσκουν έδαφος για την κερδοφορία τους αξιοποιώντας “φιλέτα” γης.
Η εμπρηστική πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης και των δασών, που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου, είναι εδώ… Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη»:
«Στην Ανατολική Αττική υπάρχουν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες περιοχές που έχουν κοινά ρυμοτομικά χαρακτηριστικά, ολόκληρα τμήματα πόλεων που χτίζονται άναρχα, οικισμοί που όλο και μεγαλώνουν. Στην Κερατέα μονάχα, υπάρχουν πάνω από 50 οικισμοί, κάποιοι από αυτούς σε δύσβατες περιοχές. Στο Λαύριο, στον οικισμό του Αγίου Γεράσιμου, λίγο καιρό μετά τα γεγονότα στο Μάτι ο κόσμος ξεσηκώθηκε, γιατί επαναλαμβανόταν και εκεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο: Μικροί δρόμοι που δεν κατέληγαν εύκολα στη θάλασσα, καθώς διακόπτονταν από μάντρες. Στο Κορωπί, οι περιοχές της Αγίας Μαρίνας αντιμετωπίζουν σχεδόν κάθε χρόνο πυρκαγιές. Στον Σχοινιά, το πανάκριβο σύστημα πυρόσβεσης είναι 100% παροπλισμένο. Στο Μαρκόπουλο, κάθε χρόνο ξεσπούν φωτιές στους πρόποδες του όρους Μερέντα, κοντά στον σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων της περιοχής.
Στην Ανατολική Αττική υπάρχουν πυροσβεστικοί σταθμοί σε Παλλήνη, Κορωπί, Νέα Μάκρη, Λαύριο, Μαρκόπουλο και Ραφήνα. Ολοι τους υποστελεχωμένοι και με γηρασμένο και ελλιπή εξοπλισμό, που συντηρείται από τις φιλότιμες προσπάθειες όσων υπηρετούν εκεί.
Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαδέχτηκε η κυβέρνηση της ΝΔ, την περιφερειακή αρχή του ΣΥΡΙΖΑ (Δούρου) διαδέχτηκε εκείνη της ΝΔ (Πατούλης). Πολλοί ήταν αυτοί που παρέλασαν και υποσχέθηκαν αποκαταστάσεις, ενισχύσεις κ.λπ., από δημάρχους μέχρι πρωθυπουργούς. Ενα πράγμα όμως παρέμεινε ίδιο και με αμείωτη ένταση: Η προσήλωση στο να ψηφίζονται νομοσχέδια εις βάρος των πληγέντων. Νομοσχέδια που στόχο έχουν, μέσα σε όλα τα άλλα, να ανοίξουν τον δρόμο για επιχειρηματική αξιοποίηση της περιοχής, κυρίως τουρισμού πολυτελείας και όχι μόνο. Φαίνεται λοιπόν ότι ο δρόμος για να γίνει «Ριβιέρα» η παραλιακή περιοχή περνάει πρώτα από το «Ναγκασάκι».
Τόσο η στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, όσο και το ειδικό πολεοδομικό σχέδιο για το Μάτι, ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους. Συγκεκριμένα, 240 ιδιοκτησίες στην παραλία του Ματιού κρίνονται παράνομες εξαιτίας της εγγύτητάς τους με τη γραμμή του αιγιαλού, ενώ η συντριπτική τους πλειοψηφία ανεγέρθηκε με νόμιμες άδειες.
Την ίδια στιγμή, ο «αναπτυξιακός» νόμος παρέχει τη δυνατότητα εξαίρεσης ξενοδοχειακών μονάδων κατόπιν Υπουργικής Απόφασης. Αντίστοιχα ισχύουν και για το Κόκκινο Λιμανάκι. Εχουν βάση οι ανησυχίες ότι και με τους συντελεστές δόμησης που προβλέπονται, και με άλλες φωτογραφικές παρεμβάσεις, θέλουν να μετατρέψουν την περιοχή με διαδικασίες fast track σε τουριστικό πόλο πολυτελείας, μια εξέλιξη άμεσα συνδεδεμένη με την αναβάθμιση του λιμανιού της Ραφήνας».
Πέταξαν τους πυρόπληκτους έξω από τις κατασκηνώσεις
«Είναι απάνθρωπο να μας βγάζουν από τις στρατιωτικές κατασκηνώσεις ενώ ακόμα δεν έχουν φτιαχτεί τα σπίτια μας μετά τη φονική φωτιά στο Μάτι», σημείωνε τον περασμένο Μάρτιο μιλώντας στο ethnos.gr, η Αμαλία Γιασεμή, η οποία μαζί με πολλούς άνθρωπους που έχασαν τα πάντα έμενε σε παιδικές κατασκηνώσεις της περιοχής στον Αγ. Ανδρέα στο Ζούμπερι.
Στις 22 Ιουλίου 2021 η Αμαλία Γιασεμή δήλωνε: «Μας έδιωξαν τελικά! Κάποιοι έμειναν, αλλά κι αυτοί έχουν προθεσμία μέχρι τέλους του χρόνου να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν. Έμειναν ελάχιστοι και μέσα στους ελάχιστους και πολλοί ενοικιαστές και όχι ιδιοκτήτες σπιτιών που κάηκαν. Θα μπορούσαν να έχουν νοικιάσει αλλού, αλλά… Παίζονται πολλά και γίνονται πολλά. Εκβιασμοί του τύπου: θα σου κόψω το ρεύμα, θα σου πετάξω τα πράγματα στο δρόμο… Και γράψτε και κάτι άλλο. Είχα σπίτι στην Αμπελούπολη, ανάμεσα Μάτι και Άγιο Αντρέα. Σπίτι δικό μου είχα, νόμιμο με άδειες κατάτμησης και εκχέρσωσης. Τώρα η περιοχή χαρακτηρίστηκε «δάσος» με αποτέλεσμα να μην μας αποζημιώνουν. Τρέχουμε! Και θα συνεχίσουμε να τρέχουμε μέχρι να δικαιωθούμε!
Αδιαφορία και συγκάλυψη
Μέσα σε 97 σελίδες ο ανακριτής, Αθανάσιος Μαρνέρης, περιγράφει λεπτομερώς τον ποινικό ρόλο ενός εκάστου των κατηγορουμένων.
Ο ανακριτής, με βάση το αποδεικτικό υλικό που συγκέντρωσε στη διάρκεια των πολύμηνων ερευνών του, «χρεώνει» αδιαφορία συγκεκριμένων κατηγορουμένων, από τον χώρο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, της Πολιτικής Προστασίας και της Περιφέρειας, συνδέοντας αιτιωδώς τη στάση τους με την εκατόμβη των νεκρών.
«Η αδιαφορία που επιδείχθηκε, συναρτώμενη με την αυξημένη ευθύνη των υπαιτίων, συνιστά ενδεχόμενο δόλο επίτασης του κινδύνου, στον οποίο βρίσκονταν οι πολίτες, οι οποίοι σε περίπτωση πυρκαγιάς σε κατοικημένη περιοχή εξαρτώνται φυσικά άμεσα κυρίως από την Πυροσβεστική Υπηρεσία και όχι, π.χ., από τον δήμαρχο ή την Αστυνομία, που προφανώς έχουν ευθύνη, αλλά κατώτερου βαθμού και σημασίας. Αυτό το γνώριζαν οι αρμόδιοι και παρ’ όλα αυτά αδιαφόρησαν επιδεικτικά και παρακολουθούσαν αμέτοχοι επί της ουσίας τις εξελίξεις σε Νταού Πεντέλης – Νέο Βουτζά – Μάτι ωσάν τον Ξέρξη, όταν παρακολουθούσε τη ναυμαχία της Σαλαμίνας από τον χρυσό του θρόνο στο όρος Αιγάλεω», αναφέρει χαρακτηριστικά στο έγγραφό του ο κ. Μαρνέρης, αποδίδοντας αυξημένο ποινικό ρόλο σε ορισμένους εκ των κατηγορουμένων, οι οποίοι απολογήθηκαν, όπως το σύνολο των εμπλεκομένων, για τα πλημμελήματα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή και της σωματικής βλάβης.
Εκτός από αδιαφορία, ο ανακριτής κατηγορεί ορισμένους εκ των αρμοδίων και για συγκάλυψη της πραγματικής εικόνας, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Στη συνέχεια, κάποιοι εκ των αρμοδίων δεν δίστασαν, μετά την αποκάλυψη του εύρους της τραγωδίας, να προσπαθήσουν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα, στρεφόμενοι ακόμα και κατά του ίδιου του πραγματογνώμονα Δημητρίου Λιότσιου, ο οποίος βέβαια οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αγνόησε όλες τις παρεμβάσεις και εκτέλεσε προσηκόντως το έργο που του ανατέθηκε»…
Τρία χρόνια μετά οι ηγεσίες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να συντηρούν έναν άθλιο πολιτικό σκηνικό αντιπαράθεσης ανταλλάσοντας κατηγορίες και μοιράζοντας απειλές… Πίσω από το στημένο σκηνικό τους κρύβεται η ταύτιση των πολιτικών τους. Κρύβεται η ταύτιση στην υπηρέτηση ενός συστήματος που γεννά τραγωδίες όπως αυτή στο Μάτι…
