Οι προγραμματικές δηλώσεις που παρουσίασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στις 8 Φλεβάρη, έχουν διπλή ανάγνωση και ερμηνεία. Την καλή και την κακή. Η καλή- που αφορά στα θύματα των αντιλαϊκών μνημονιακών και άλλων πολιτικών- έχει να κάνει με τη διαβεβαίωση του πρωθυπουργού, ότι θα τηρηθεί το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Την κακή έχει να κάνει με το γεγονός ότι πολλές από τις διαβεβαιώσεις ήταν αρκετά ασαφείς, επιτρέποντας έτσι στη ΝΔ και όσους χαρακτήριζαν ως «μονόδρομο» για τη «σωτηρία» της Ελλάδας τα αντιλαϊκά Μνημόνια (της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ κλπ) που υπηρετούν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών), να μιλούν τώρα για στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο … «ρεαλισμό».
Αναμφισβήτητα, θετικό αντίκτυπο προκάλεσαν και οι παρακάτω διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες:
-
θα τερματιστεί το Μνημόνιο και η επιτήρηση από την τρόικα
-
θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ
-
θα σταματήσει η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας
-
θα επαναπροσληφθούν οι παράνομα απολυθέντες (καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, σχολικοί φύλακες, εργαζόμενοι στα ΑΕΙ κλπ)
-
θα επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ
-
θα επαναχορηγηθεί η 13η σύνταξη σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ
-
η Ελλάδα θα διεκδικήσει από τους Γερμανούς τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο κλπ.
-
Οι παραπάνω διαβεβαιώσεις, ζωντάνεψαν το παγωμένο χαμόγελο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς- ακόμη και εκείνους που δεν ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ- καθώς ενίσχυσαν την ελπίδα τους ότι θα ξημερώσουν και γι’ αυτούς καλύτερες μέρες.
Ωστόσο, υπάρχει και η κακή ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, που άρχισε να κερδίζει έδαφος μετά τα όσα συμφωνήθηκαν στην τελευταία συνεδρίαση του Γιουρογκρούπ. Το δικαίωμα στην κακή ανάγνωση, το δίνει η πικρή εμπειρία που έχει ο ελληνικός λαός από παρόμοιες διακηρύξεις προηγούμενων κυβερνήσεων που έμειναν ανεκπλήρωτες αλλά και η ανυπαρξία συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος υλοποίησης των πρωθυπουργικών εξαγγελιών.
Εύλογα ερωτήματα
Εύλογα αναρωτιέται κανείς, μήπως οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις τύπου:
1) «Μνημόνιο τέλος», αναιρείται από την αναφορά του για ένα «Πρόγραμμα γέφυρα» και θυμίζει την τακτική του «βαφτίζω το κρέας ψάρι»;
2) Η Ελλάδα «θέλει να εξυπηρετήσει το χρέος της», σημαίνει ότι μας … δούλευαν όταν μιλούσαν για «μονομερή διαγραφή» μεγάλου μέρους του (του «επαχθούς») με το επιχείρημα ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο;
3) «Δεν ξεπουλάμε» το δημόσιο πλούτο στα ιδιωτικά συμφέροντα, καταστρατηγείται από τη μετονομασία του ΤΑΪΠΕΔ σε Ταμείο Εθνικού Πλούτου που «θα αξιοποιεί» το ορυκτό δημόσιο πλούτο- δηλαδή τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις- για… την ενίσχυση των χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων;
4) Η κυβέρνηση «σέβεται τις ιδρυτικές συνθήκες της ΕΕ», σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας που υπαγορεύονται από το «Σύμφωνο του ευρώ» και άλλους κανόνες της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης με κάποιο διαφορετικό πρόγραμμα, αθετώντας έτσι τις δεσμεύσεις της απέναντι στον ελληνικό λαό;
Σίγουρα είναι νωρίς να κρίνει κανείς την κυβέρνηση, καθώς- για την ώρα- έχουμε μόνο φραστικές εξαγγελίες από τον πρωθυπουργό και άλλα κυβερνητικά στελέχη. Δυστυχώς, όμως, τα πρώτα δείγματα γραφής, όπως οι υποχωρήσεις σε εξαγγελθέντα θετικά μέτρα που εκδηλώθηκαν στις πρώτες πιέσεις της ΕΕ, του ΔΝΤ και άλλων κέντρων του μεγάλου κεφαλαίου (στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εντός και εκτός Ελλάδας) δεν είναι καλά. Αντίθετα, είναι, δυσάρεστα, αν όχι απογοητευτικά και, δικαιολογημένα, αυξάνουν την ανησυχία των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων που περίμεναν- και περιμένουν ακόμη- η αλλαγή κυβέρνησης να συνοδευτεί με ουσιαστική αλλαγή στις εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Οι φραστικές εξαγγελίες θα κριθούν στην πράξη
Οι όποιες θετικές εξαγγελίες και δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών στελεχών- ακόμη και αυτές που τονώνουν την εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων- θα κριθούν στην πράξη. Αν δηλαδή θα υλοποιηθούν άμεσα, και χωρίς εκπτώσεις και δεν παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα (οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι άποροι, οι άνεργοι και γενικά τα εκατομμύρια θύματα των αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα), δεν χορταίνουν με φραστικές διακηρύξεις που ενισχύουν την εθνική τους περηφάνια.
Ένα είναι βέβαιο. Όλοι οι φτωχοί και κατατρεγμένοι, ανεξαρτήτως αν ψήφισαν ή όχι ΣΥΡΙΖΑ, περιμένουν από την κυβέρνηση να εφαρμόσει άμεσα τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης (το αποκαλούμενο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης), ώστε να ανακουφιστούν κάπως από τα δυσβάσταχτα βάρη και να περπατάνε- όπως τους αξίζει- με «ψηλά το κεφάλι». Με απλά λόγια, περιμένουν, η αλλαγή κυβέρνησης να συνοδευτεί με αλλαγή πολιτικής. Θα δικαιωθούν άραγε οι ελπίδες τους ή μήπως θα ξαναθυμηθούμε το γνωστό «αλλαγές βλέπουμε, “Αλλαγή” δεν βλέπουμε», που είχε πει το 1982 ο Χαρίλαος Φλωράκης στον Ανδρέα Παπανδρέου, έξη μήνες μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία;
Αν και όλες οι ενδείξεις είναι αποθαρρυντικές, θα προτιμούσα να διαψευστώ και να μην δικαιωθούν όλοι εκείνοι που χαίρονται με τις αλλεπάλληλες- φραστικές για την ώρα- κωλοτούμπες της κυβέρνησης «κοινωνικής σωτηρίας», που υποτίθεται ότι είναι και «κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ». Κι’ αυτό, γιατί αποτελεί κοινό μυστικό, πως αν συνεχιστούν οι αντιλαϊκές πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας (αυτές που αξιώνουν τα διάφορα κέντρα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο ΟΟΣΑ, ο ΣΕΒ κλπ), οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές όχι μόνο για τη χώρα μας και τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
