Καθώς απομακρυνόμαστε χρονικά από το γεγονός της εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 (ήδη έχουν περάσει 41 χρόνια), το Πολυτεχνείο αποκτά μια ακόμα ξεχωριστή ιδιότητα. Γίνεται ένας καθρέφτης. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, στεκόμαστε όλοι μπροστά σ’ αυτόν τον καθρέφτη, κοινωνία, κόμματα, ο καθένας ξεχωριστά. Τι βλέπουμε;
Είναι αλήθεια αρκετοί αυτοί που δεν αντέχουν να δουν πλέον το πρόσωπό τους και το αποστρέφουν. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς, πρωταγωνιστές στην εξέγερση του ’73, θα προτιμούσαν να σταματήσει αυτό το “μαρτύριο”. Είναι αυτοί που από καιρό ζητάνε να σπάσουμε τον καθρέφτη, να τελειώνουμε. Σ’ αυτούς ανήκουν όσοι κατά καιρούς ονόμασαν το συμβιβασμό τους ρεαλισμό, που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στο… νταραβέρι, με την κάθε είδους εξουσία, δεξιά, ΠΑΣΟΚική, “κεντροαριστερή”.
Δύσκολο όμως να γίνει αυτό που θέλουν. Το Πολυτεχνείο μπορεί να απομακρύνεται χρονικά, αλλά μένει ταυτόχρονα και πολύ κοντά μας. Είναι μικρός αυτός ο τόπος και είμαστε “καταδικασμένοι” να γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλο, ενώ η διάρκεια των 41 χρόνων για την ιστορική μνήμη δεν είναι παρά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ετσι είναι τουλάχιστον αφελές να ζητά κάποιος να τα ξεχάσουμε.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, που, αντικρίζοντας την πραγματικότητα και επειδή δε βλέπουν αυτό που θα ήθελαν να δουν, τα ρίχνουν στον… καθρέφτη. “Είναι παραμορφωτικός, φωνάζουν, δεν είναι τα πράγματα όπως τα βλέπετε, εμείς θα σας δείξουμε πώς είναι”.
Σ’ αυτή την κατηγορία κατατάσσονται αυτοί που θέλουν να φέρουν το Πολυτεχνείο στα σημερινά, δικά τους, μέτρα. Αυτοί που πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι σαν την πλαστελίνη και μπορούν να της δίνουν το σχήμα (και το περιεχόμενο) των εκάστοτε επιδιώξεων τους.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που συνεχίζουν να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη του Πολυτεχνείου. Αναγνωρίζουν τα σημάδια που άφησαν τα 41 χρόνια που πέρασαν, αλλά συνεχίζουν να κοιτάνε τον εαυτό τους (και τους άλλους) στα μάτια. Ανθρωποι που έκαναν τότε, συνεχίζουν και τώρα, υπόσχονται να κάνουν και στο μέλλον το καθήκον τους.
Μπορεί να είναι λιγότεροι από το ’74 ή το ’75, είναι όμως πάρα πολλοί για να υποχρεώνουν τους προηγούμενους να αντικρίζουν το πραγματικό τους πρόσωπο, για να θυμίζουν ότι “Το Πολυτεχνείο ζει”.
