Δώδεκα Ιούνη 1929 γεννιέται η Άννα Φρανκ. Το 1945 πεθαίνει από τύφο στο στρατόπεδο Μπέργκεν – Μπέλζεν. Η ζωή της σαν παραμύθι . Η εφηβεία της την βρίσκει να κρύβεται απ’ τους Γερμανούς για δυο χρόνια απ’ το 1943 ως το 1945 με την οικογένεια της στο Άμστερνταμ σε μυστικά δωμάτια στη σοφίτα του κτηρίου που στεγάζονταν τα γραφεία του πατέρα της. Την ασφυκτική συνθήκη του κρυψίματος συμπλήρωνε η έλλειψη αγάπης στις σχέσεις της Άννας με την μητέρα της και την αδελφή της.
Στο διάστημα των δυο χρόνων που κρυβόντουσαν η Άννα κρατά ημερολόγια , ένα για να καταγράψει τα επεισόδια της καθημερινότητας και ένα για να εκφράζει τις πιο προσωπικές και μύχιες σκέψεις της. Μετά τον πόλεμο ο πατέρας της , ο μόνος που επέζησε απ’ την οικογένεια θα επιμεληθεί την έκδοση των ημερολογίων διορθώνοντας και λογοκρίνοντας σε κάποια σημεία που η Άννα έθιγε το ξύπνημα της σεξουαλικότητάς της ή τις ανταγωνιστικές σχέσεις με μητέρα και αδελφή.
Σε μορφή ενός ενιαίου ημερολόγιου οι καταγραφές της Φρανκ γνώρισαν τεράστια εκδοτική επιτυχία ως τις μέρες μας που οι προσωπικές μαρτυρίες από τον Β΄ Παγκόσμιο κατέκλυσαν τις εκδόσεις και εν γένει οι μαρτυρίες σαν κατηγορία βιβλίων συναγωνίζονται και ξεπερνούν στην προτίμηση των αναγνωστών την λογοτεχνία. Το κοίταγμα στον καθρέφτη προηγείται και έπεται κάθε επιλογής.
Το “Ημερολόγιο” της Άννας Φρανκ έγινε ταινίες, θέατρο, κόμικ μοσχοπούλησε. Ο Πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε μια επίσης επιζήσασα οικογενειακή φίλη. Οι επιζήσαντες συνήθως παντρεύονται αλλά και από πριν συνήθως παντρεύονται για να επιζήσουν.
Η Άννα δεν έκανε εννοείται άλλα παιδιά εκτός από τον εαυτό της, Οι σκέψεις της και η συγγραφική της ικανότητα μας καταπλήσσουν όπως εν γένει τα παιδιά που σκέφτονται και καταφέρνουν να γράφουν διατυπώνοντας με επάρκεια αυτά που σκέπτονται. Είναι από τα πράγματα που σταθερά μας καταπλήσσουν σχεδόν όσο και τα σκυλιά που κουνάνε την ουρά τους, τα γατιά που ξυπνάνε και κοιμούνται, οι παπαγάλοι που μιλάνε . Η Άννα κατέγραψε στο ημερολόγιο της και πολλές αυτονόητες σκέψεις απ’ αυτές που κάνει ο άνθρωπος πριν μεγαλώσει ή όσο γενικά το σκέπτεται και άμα δεν βαριέται να κάνει αναπάντητες ερωτήσεις τις κάνει άμα λάχει και σε όλη του τη ζωή. Η επανάληψη είναι η μήτηρ της ανθρώπινης μαθήσεως .
Παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα του είδους που χαρακτηριστικά χαρακτηρίζουμε “σαν να γράφτηκε σήμερα” “πόσο επίκαιρο” σε ανέκδοτο μεταξύ ξανθιών χαρακτηρίζεται ακόμα και προφητικό. Το παρατιθέμενο απόσπασμα έχει περιληφθεί και σε εκπαιδευτικά βιβλία έχει υποστεί αναλύσεις, τοποθετήσεις, εκπαιδευτικές ασκήσεις άρα εγγυημένα πράγματα για την ωφελιμότητά του. Καλή όρεξη.
« Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δε γνωρίζει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμαι που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν ή να φύγουμε. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες κανονιές και πυροβολισμούς και τις νύχτες μυστηριώδεις ήχοι έρχονταν από τα βάθη. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μάς σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να ήταν αργά το βράδυ, όταν ακούστηκαν ξαφνικά τρομερές εκρήξεις. Το βάλαμε στα πόδια όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Παντού γύρω μας έτρεχαν άνθρωποι που φώναζαν. Τα σπίτια καίγονταν, έτσι ώστε όλα τα πράγματα φαίνονταν πυρωμένα και κόκκινα. Δεν είναι δυνατό να πω πόση ώρα έτρεχα έτσι, πάντα με την εικόνα των σπιτιών που καίγονταν, των προσώπων που ούρλιαζαν παραμορφωμένα μπρος στα μάτια μου.
Συνέχεια αναρωτιόμαστε απελπισμένα: «Γιατί πρέπει να γίνεται ο πόλεμος; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά; Γιατί όλη αυτή η καταστροφή;». Στο ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολο να βρούμε απάντηση. ; Γιατί σπαταλούν δισεκατομμύρια κάθε μέρα για τον πόλεμο, ενώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μια δεκάρα διαθέσιμη για τα φάρμακα, τους φτωχούς και τους καλλιτέχνες; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, ενώ σε άλλα μέρη της γης έχουν τόσα τρόφιμα που τα αφήνουν να σαπίζουν; Μήπως οι άνθρωποι είναι τρελοί;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπεύθυνοι για τον πόλεμο είναι μόνο οι ισχυροί, οι πλούσιοι και οι πολιτικοί. Όχι, και οι απλοί άνθρωποι μπορεί να θέλουν τον πόλεμο, αλλιώς οι λαοί θα είχαν επαναστατήσει προ πολλού. Είναι το ένστικτο της καταστροφής που οδηγεί τους ανθρώπους στον πόλεμο, κι αν όλο το ανθρώπινο γένος, χωρίς εξαίρεση, δεν αλλάξει, οι πόλεμοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οι πολιτισμοί θα καταστρέφονται, ό,τι ωραίο χτίζεται θα γκρεμίζεται και η ανθρωπότητα θα αρχίζει ξανά και ξανά από την αρχή.
Έχω νιώσει πολλές φορές παγιδευμένη αλλά ποτέ απελπισμένη. Στο ημερολόγιό μου μιλάω για τις στερήσεις σαν να πρόκειται για κάτι διασκεδαστικό. Έχω πάρει την απόφαση να ζήσω μια ενδιαφέρουσα ζωή, διαφορετική από τη ζωή του απλού κοριτσιού και, αργότερα, από τη ζωή της απλής νοικοκυράς. Είμαι νέα και δυνατή. Είναι ανάγκη να επιβιώσω και αρνούμαι να κλαίω όλη την ώρα. Κάθε μέρα ωριμάζω εσωτερικά και αισθάνομαι την ειρήνη να πλησιάζει».
[arve url=”https://youtu.be/0tirOpsIgpI” align=”center” /]
