Αν τα πράγματα είναι όπως λέγονται και περιγράφονται τότε δεν πρόκειται για βιασμό μόνο… δεν πρόκειται για κακοποίηση μόνο… πρόκειται για βιασμό, κακοποίηση και φρικτό βασανισμό μαζί και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Ο,τι πέρασε το 12χρονο κορίτσι, το 12χρόνο παιδί – είναι παιδί – ξεπερνάει αυτό που μπορεί να αντέξει ο νους. Και δεν το ξεπερνάει επειδή ξαφνιάζει. Το ξεπερνάει επειδή είναι βρώμικο, επειδή προέρχεται από τον χειρότερο και απεχθέστερο κοινωνικό απόπατο.
Ωστόσο δεν ξαφνιάζει…
Δεν ξαφνιάζει, διότι το σύστημα της βαθιάς εκμετάλλευσης, δεν ορρωδεί ούτε μπροστά στην εκμετάλλευση των παιδιών.
Από τα εργοστάσια του Μπαγκλαντές με τα 10χρονα παιδιά βιομηχανικούς εργάτες ως τον παιδοφιλικό τουρισμό σε χώρες της Ασίας, το trafficing, τη μαστρωπεία, το εμπόριο παιδιών,
ως τα δωμάτια των ξενοδοχείων της ανατολικής Ευρώπης με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα που “απαρνήθηκαν” την πολιτική, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι,
τους διαπρεπείς σκηνοθέτες που “απαρνήθηκαν” την τέχνη και επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι…
και μέχρι τον Κολωνό και τα Σεπόλια.
Τον Κολωνό, που δεν είναι Κολωνάκι, τον Κολωνό όπου στις γειτονιές του κατοικούν άνθρωποι φτωχοί, του μεροκάματου, της αξιοπρέπειας και της αντοχής. Και παιδιά του χαρτζιλικιού. Αλλά, που βρέθηκε κι εκείνος ο άθλιος, το σκουλήκι, που προσπαθώντας από τον Κολωνό να πάει στο… Κολωνάκι βασάνιζε το μικρό παιδί.
Και όχι μόνος… ήδη ξέρουμε ότι είναι τουλάχιστον δύο δεκάδες “ευυπόληπτοι” πολίτες. Και πιθανόν να είναι και άλλοι. Δηλαδή, κάποιοι εκατοντάδες έστησαν ολάκερο κύκλωμα και δήλωναν συμμετοχή για να βιάσουν ένα παιδί;
Ενα; ‘Η μήπως πολλά; Διότι, αν από την μία πλευρά υπάρχουν 213, συν ο φερόμενος ως δράστης και εγκέφαλος, συν όσοι αποκαλυφθούν ακόμα, δηλαδή ένα απίθανο κύκλωμα, από την άλλη πλευρά μοιάζει απίθανο να είναι μόνο ένα παιδί… Και σε αυτή την περίπτωση η φρίκη, η δυσωδία, η αηδία, δεν θα έχουν τέλος.
Και ας πάμε τώρα στο παιδί.
Ποιός προστατεύει το παιδί;
Πρώτον: από τη μανία της φερόμενης ως “δημοσιογραφίας” που στρατοπεδεύει έξω από το σπίτι του κοριτσιού, σύμφωνα με τα όσα κατήγγειλε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή η δικηγόρος της οικογένειας, αντί να ερευνά εξονυχιστικά τη δράση του υπόπτου, στη γειτονιά, στην εκκλησία, στις φερόμενες ως “δουλίτσες” με το κράτος.
Δεύτερον: από ένα κράτος που δηλώνει πανταχού παρόν και είναι εξοργιστικά απόν. Σύμφωνα με τη δικηγόρο της οικογένειας δεν υπήρξε καμία παρέμβαση από την Κοινωνική Υπηρεσία, αν και η καταγγελία έγινε πριν από ένα μήνα. Και πως να υπάρξει άραγε; Πού να πρωτο – συντρέξουν οι υποστελεχωμένες Κοινωνικές Υπηρεσίες;
Εν ολίγοις, ποια κρατική δομή ακριβώς θα υποστηρίξει ψυχολογικά την οικογένεια και το παιδί; Με ποια βοήθεια θα μαλακώσουν και θα κλείσουν (αν ποτέ κλείσουν…) τα τραύματα και ο αποτροπιασμός στην ψυχή αυτού του μικρού κοριτσιού; Με ποια στήριξη θα επιστρέψει στο σχολείο και στη γειτονιά;
Ποιός θα προστατέψει τα παιδιά που ζουν αυτή τη φρίκη, αλλά δεν τα γνωρίζουμε και ίσως δεν τα μάθουμε ποτέ; Ποιός θα γλιτώσει τα επόμενα παιδιά;
Η απάντηση είναι η γνωστή… Το κράτος που είναι ρυθμισμένο και οργανωμένο να διασώζει μόνο τους εντολείς του, δηλαδή τα αφεντικά του, μόλις “κατέβει” από τα πρώτα θέματα της ειδησεογραφίας η αποτρόπαια υπόθεση, θα αποσυρθεί και αυτό.
Ωστε, τελικά, μόνο ο λαός, με τον τρόπο που εκείνος γνωρίζει, με την αλληλεγγύη και το νοιάξιμο για τον διπλανό που μόνο ο λαός να μπορεί να εγγυηθεί, μόνο εκεί να μπορεί να ελπίζει το παιδί και κάθε παιδί.
Υ.Γ. Οσο για τους … Μουμτζήδες που γράφουν τρισάθλια tweets σαν και το ακόλουθο “Η ατζέντα σήμερα είναι η λειτουργία του μετρό στον Πειραιά. Επάνω σε αυτήν την εικόνα γίνονται οι συγκρίσεις. Αφήστε τους ανύπαρκτους και τους μουσαμαδένιους να ασχολούνται με τους παιδοβιαστές. Δεν κάνουν πολιτική, αλλά ψυχοθεραπεία. Βγάζουν όλα τα συμπλέγματά τους” και όσους αναπαράγουν αυτές τις αθλιότητες, ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης – εν προκειμένω ο Αδ. Γεωργίαδης – είναι προφανές ότι παραδίδονται μόνοι τους στη χλεύη και την ανυποληψία…
