Εν μέσω αντιθέσεων μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα, που οξύνονται από την ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία και τις προβλέψεις για νέα οικονομική κρίση, αλλά και αντιπαράθεσης για το πώς τα ιταλικά μονοπώλια θα ισχυροποιήσουν σε αυτές τις συνθήκες τη θέση τους μέσα στην ΕΕ, ανακτώντας το «χαμένο έδαφος» σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους, διεξάγονται την Κυριακή οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία.
Εξάλλου, και η πτώση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» του Μ. Ντράγκι – που είχε στόχο ακριβώς να υπηρετήσει «ενιαία» αυτά τα συνολικότερα ζητούμενα του ιταλικού κεφαλαίου – συνδέεται άμεσα με τον γεωπολιτικό «σεισμό» που προκάλεσε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με τη διαρκώς κλιμακούμενη αντιπαράθεση ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη, τη στάση απέναντι στη Ρωσία και τις κυρώσεις, αλλά και τις αντιθέσεις μέσα στο ιταλικό κεφάλαιο για το πώς θα μοιραστούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ ύψους 200 δισ. ευρώ, για την ενεργειακή κρίση και τις κρατικές επιδοτήσεις επιχειρήσεων κ.ά.
Την ίδια στιγμή, οι όροι για την εκταμίευση των κονδυλίων, για περιορισμό των κοινωνικών και προνοιακών δαπανών, αλλά και των μισθών σε συνθήκες «απογείωσης» του πληθωρισμού, είναι γενικά αποδεκτοί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, όπως και η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών.
Την κυβέρνηση Ντράγκι εξάλλου στήριζαν όλα τα κόμματα του ιταλικού Κοινοβουλίου – Δημοκρατικό Κόμμα, Κίνημα 5 Αστέρων, Λέγκα, «Φόρτσα Ιτάλια» – εκτός από το εθνικιστικό «Αδέλφια της Ιταλίας» (FdI), το οποίο κατεβαίνει στις τωρινές εκλογές σε κοινό ψηφοδέλτιο με τη Λέγκα και το «Φόρτσα Ιτάλια», αναφέρεται στις δημοσκοπήσεις ως πρώτο κόμμα και η επικεφαλής του, Τζ. Μελόνι, ως πιθανή πρωθυπουργός.
Συγκεκριμένα, ο λεγόμενος «κεντροδεξιός» συνασπισμός των κομμάτων «Αδέλφια της Ιταλίας», Λέγκα και «Φόρτσα Ιτάλια», εμφανίζεται σταθερά πρώτος στις δημοσκοπήσεις, ακόμη και με ποσοστά 45% – 47%, κατοχυρώνοντας απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο «κεντροαριστερός» συνασπισμός του σοσιαλδημοκρατικού Δημοκρατικού Κόμματος με τους Πράσινους και την Ιταλική Αριστερά εμφανίζεται γύρω στο 28%, το Κίνημα 5 Αστέρων γύρω στο 11%, ενώ η «κεντρώα συμμαχία» του «Azione» (Δράση) του πρώην υπουργού Οικονομικής Ανάπτυξης, Κ. Καλέντα, και το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού Μ. Ρέντσι εμφανίζονται στο 5% – 6%. Δικό του κόμμα έχει ιδρύσει ο πρώην ΥΠΕΞ και πρώην στέλεχος των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι Ντι Μάιο.
«Δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου…»
Το Δημοκρατικό Κόμμα και ο «κεντρώος πόλος» έχουν βασίσει την προεκλογική τους εκστρατεία στο ότι πρέπει να συνεχιστεί η «ατζέντα Ντράγκι», παρουσιάζονται ως οι πιο «συνεπείς» εκφραστές της δέσμευσης της Ιταλίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ενώ κατηγορούν τον «κεντροδεξιό» συνασπισμό ότι «κοιτάει» προς τη Ρωσία και διαλέγει λάθος συμμαχίες για την Ιταλία εντός της ΕΕ, αλλά και ότι απειλεί τη δημοκρατία στη χώρα. Τα δε Πέντε Αστέρια, αφού διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής τα προηγούμενα χρόνια. επιχειρούν τώρα να παίξουν το χαρτί μιας «επιστροφής στις ρίζες» τους.
Στην πραγματικότητα, τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα που λανσάρονται προεκλογικά, δεν αναιρούν το γεγονός ότι όλες οι παραπάνω δυνάμεις δεν αμφισβητούν τη στρατηγική τοποθέτηση του ιταλικού κεφαλαίου στο ευρωατλαντικό μπλοκ και την αντιλαϊκή πολιτική που προϋποθέτει η στήριξη της κερδοφορίας του – αυτή ήταν και η βάση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και των σημερινών εκλογικών συνεργασιών – ενώ εκφράζονται αντιθέσεις για το πώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα του ιταλικού κεφαλαίου.
Χαρακτηριστικές είναι και οι «καθησυχαστικές» τοποθετήσεις από εκπροσώπους της ιταλικής αστικής τάξης, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.
Πρόσφατα ρεπορτάζ της «Le Monde» και των «Financial Times», επικαλούμενα και το κυρίαρχο κλίμα στο περιβόητο «Forum Ambrosetti» στη λίμνη Κόμο, επισημαίνουν ότι οι Ιταλοί καπιταλιστές φαίνεται να προτιμούν σε αυτήν τη φάση μια νίκη της «κεντροδεξιάς», ικανοποιημένοι και από τις ευρωατλαντικές δεσμεύσεις της Τζόρτζια Μελόνι, σε ό,τι αφορά τη στάση της στον πόλεμο στην Ουκρανία κ.τ.λ.
Αντίστοιχα, αξιωματούχος του Λευκού Οίκου τόνισε, σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», ότι «οι αναφορές που παρουσιάζουν τις ιταλικές εκλογές ως συντέλεια του κόσμου δεν συμπίπτουν με τις εκτιμήσεις μας. Δεν θεωρούμε ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει, με κάποιον τρόπο, τη συμμαχία δυτικών χωρών η οποία στηρίζει την Ουκρανία». «Ούτε οι σύμμαχοι των ΗΠΑ πιστεύουν ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει τη δυτική συμμαχία, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα παραμείνουν ακριβώς όπως έχουν σήμερα με την κυβέρνηση Ντράγκι», πρόσθεσε.
Η δε πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε: «Η προσέγγισή μου είναι ότι με όποια δημοκρατική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να δουλέψει μαζί μας, θα συνεργαστούμε».
Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, βέβαια, εκφράζονται και ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και «αποχρώσεις».
Ο επικεφαλής της Λέγκας και υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Ντράγκι, Μ. Σαλβίνι, έθεσε προεκλογικά αρκετές φορές σε αμφισβήτηση την «αποτελεσματικότητα» των δυτικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, σημειώνοντας πως αντί να βλάψουν τη Μόσχα βλάπτουν τις χώρες της ΕΕ, με ένα «σπιράλ» αυξανόμενου ενεργειακού κόστους.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Σαλβίνι, πολλές ιταλικές επιχειρήσεις θέλουν να αναθεωρηθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ενώ ισχυρίστηκε ότι η Ιταλία θα έπρεπε να λάβει αποζημίωση από την ΕΕ για τη ζημιά που προκλήθηκε στις επιχειρήσεις της.
Παράλληλα, και η Μόσχα ρίχνει «λάδι στη φωτιά» των αντιθέσεων και της δυσαρέσκειας μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα, με επισημάνσεις όπως ότι η Ρώμη ωθείται σε «οικονομική αυτοκτονία» λόγω των δυτικών αντιρωσικών κυρώσεων. Οι ιταλικές εταιρείες πρόκειται «να καταστραφούν από τα αδέρφια τους στην άλλη πλευρά του ωκεανού», ανέφερε το ιταλικό ΥΠΕΞ, καθώς οι αμερικανικές εταιρείες πληρώνουν «επτά φορές λιγότερο για ηλεκτρική ενέργεια απ’ ό,τι οι ιταλικές».
Από την πλευρά της, η «Φόρτσα Ιτάλια» του Σ. Μπερλουσκόνι εμφανίζεται «εγγυητής» για τη δέσμευση της «κεντροδεξιάς» στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, διαφορετικά θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, ενώ και η Μελόνι δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δεν θα αλλάξουν η εξωτερική πολιτική της χώρας και η ευρωατλαντική της «πορεία».
Η Μελόνι υποστηρίζει ότι οι κυρώσεις έχουν αποτέλεσμα, επικαλούμενη τη σημαντική επιβράδυνση των προοπτικών ανάπτυξης του ΑΕΠ της Ρωσίας. Επίσης, από την αρχή του πολέμου υποστήριζε ένθερμα την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Με φόντο τις προειδοποιήσεις των Ιταλών βιομηχάνων και άλλων επιχειρηματικών ενώσεων πως το κόστος της Ενέργειας θα οδηγήσει σε κλείσιμο επιχειρήσεων και κατάργηση θέσεων εργασίας, ο Σαλβίνι δήλωσε ότι ο προϋπολογισμός πρέπει να αναθεωρηθεί και η Ιταλία να παρουσιάσει μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα προκειμένου να στηρίξει την «παραγωγή που κινδυνεύει». Σε αυτό διαφώνησε η Μελόνι, λέγοντας πως «δεν είναι η λύση», και υπερασπίστηκε τη θέση της ΕΕ για «αποσύνδεση της τιμής του φυσικού αερίου από την τιμή του ρεύματος».
Χωρίς να αμφισβητείται η συμμετοχή της Ιταλίας στην ΕΕ, η αντιπαράθεση των βασικών αστικών κομμάτων αφορά στο πώς θα ενισχυθεί η θέση των ιταλικών ομίλων μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα.
Η Μελόνι ξεκαθάρισε πως με την εκλογή του «κεντροδεξιού» συνασπισμού το «πάρτι στην Κομισιόν θα τελειώσει» και η Ιταλία θα διεκδικεί τα συμφέροντά της όπως ακριβώς κάνουν η Γερμανία και η Γαλλία.
Από την πλευρά τους, οι επικεφαλής του σοσιαλδημοκρατικού Δημοκρατικού Κόμματος, Ενρ. Λέτα, και του Azione, Κ. Καλέντα, «προειδοποιούν» ότι ενδεχόμενη εκλογή της Μελόνι στην πρωθυπουργία εγκυμονεί κινδύνους για την Ευρώπη, επειδή η «κεντροδεξιά» έχει σχέσεις με τα εθνικιστικά κόμματα του Ούγγρου πρωθυπουργού, Β. Ορμπαν, της Μ. Λεπέν στη Γαλλία, το Vox στην Ισπανία, το πολωνικό κυβερνών κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη». Επικαλούνται επίσης κινδύνους επειδή προτίθεται να επαναδιαπραγματευτεί το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, πάντα προς όφελος τμημάτων του ιταλικού κεφαλαίου, τάσσεται υπέρ «τεράστιων δημόσιων δαπανών» κ.ά.
Το PD υποστηρίζει ότι «χρειαζόμαστε μια ισχυρότερη Ευρώπη και η Ιταλία να είναι στο κέντρο της Ευρώπης, με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και τις χώρες της Μπενελούξ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), όχι με την Πολωνία και την Ουγγαρία». Ο Καλέντα, αφού ξεκαθάρισε ότι η Μελόνι δεν αποτελεί «απειλή για τη δημοκρατία» ούτε ανησυχεί πως «θα επαναφέρει τον φασισμό», επισήμανε ότι αν κυβερνήσει η «κεντροδεξιά» η Ιταλία «από την Α’ Εθνική της Ευρώπης θα πέσει στη Γ’ Εθνική, με συμμαχίες με Πολωνία, Ουγγαρία και με τον Πούτιν».
Την ίδια στιγμή, η θέση των εργαζομένων και των ανέργων επιδεινώνεται και πάνω από 9 εκατ. άνθρωποι στην Ιταλία αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες «απασχόλησης», όπως τις ονομάζει η έκθεση του Ιδρύματος «Di Vittorio», του συνδικάτου CGIL.
Η έκθεση ανέφερε ότι το 2021 το 16% του ενήλικου πληθυσμού ήταν άνεργοι, ποσοστό στο οποίο περιλαμβάνονται και μακροχρόνια άνεργοι που έχουν παραιτηθεί από τις προσπάθειες να βρουν δουλειά. Ετσι, σύμφωνα με την έκθεση, σχεδόν 4,3 εκατ. άνθρωποι ήταν άνεργοι στην Ιταλία πέρυσι. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ISTAT, στο δεύτερο εξάμηνο του 2022 η επίσημη ανεργία ανήλθε σε 8,1% (2,025 εκατ. επίσημα άνεργοι).
Η έκθεση ανέφερε ότι υπάρχουν άλλα 4,9 εκατ. άτομα που αντιμετωπίζουν «δυσκολίες στην απασχόληση», παρόλο που έχουν δουλειά, όπως π.χ. εργαζόμενοι με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, που θέλουν πλήρους απασχόλησης ή οι εργαζόμενοι σε προσωρινές θέσεις εργασίας.
Επίσης, περισσότεροι από 1 στους 4 ανθρώπους στην Ιταλία (25,2% του πληθυσμού) κινδύνευαν από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό το 2021, σύμφωνα με εκτίμηση της «Eurostat».
Σε συνθήκες όπου ο πληθωρισμός «σπάει» κάθε μήνα ρεκόρ – έφτασε στο 8,4% των Αύγουστο – περίπου 1 στους 3 δηλώνει ότι πιθανόν δεν θα μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς Ενέργειας τους επόμενους μήνες και 57% ότι δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιο, σύμφωνα με την ένωση καταναλωτών Coop. Μάλιστα, 26% θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι θα καθυστερεί ή θα σταματήσει να πληρώνει λογαριασμούς και ενοίκια.
Την ίδια ώρα, χαρακτηριστικά για την ασυδοσία που έχουν διασφαλίσει στη μεγαλοεργοδοσία τα κόμματα του κεφαλαίου είναι τα στοιχεία για τα εργατικά δυστυχήματα που έχουν πάρει διαστάσεις «επιδημίας» τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία – το 2021 καταγράφηκαν 1.221 θάνατοι εργαζομένων εν ώρα δουλειάς! – ο αντιεκπαιδευτικός νόμος «Εναλλαγή Σχολείου – Εργασίας» που στο όνομα της «μαθητείας» στέλνει νέους από την ηλικία των 15 ετών να δουλεύουν τζάμπα, χωρίς δικαιώματα και ασφαλείς συνθήκες, η καταστολή απέναντι σε απεργούς, αγωνιστικά συνδικάτα, κινητοποιήσεις μαθητών κ.ο.κ.
Πηγη: Ριζοσπάστης
