Σε εκτεταμένες προσλήψεις με τη σύναψη παράνομων συμβολαίων και σχέσεων απασχόλησης προέβαιναν τα τελευταία χρόνια τα κρατικά Ταχυδρομεία της Ισπανίας (Correos), σύμφωνα με έκθεση της ισπανικής Επιθεώρησης Εργασίας, όπως την παρουσίασε η ηλεκτρονική εφημερίδα El Publico.
Με την έκθεσή της, η Επιθεώρηση Εργασίας, δικαίωσε το Συνδικάτο Αλληλεγγύης Ταχυδρομείων (SSP), το οποίο είχε καταγγείλει πως η συγκεκριμένη Κρατική Υπηρεσία απέλυε εργαζομένους την Παρασκευή και τους επαναπροσλάμβαναν την Δευτέρα.
Σύμφωνα με το πόρισμα της έκθεσης, η διοίκηση των Ταχυδρομείων επί πολλά έτη διατηρούσε ένα “σύστημα παράνομων συμβάσεων”, που βασιζόταν στην προσωρινή παύση των εργαζομένων την Παρασκευή και την υπογραφή νέας σύμβασης την επόμενη Δευτέρα!
Με την αντεργατική και παράνομη αυτή μέθοδο η κρατική επιχείρηση εξοικονομούσε τα χρήματα που θα απέδιδε και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων τις ημέρες του Σαββατοκύριακου και τις αργίες. Ταυτόχρονα, είχε εργαζόμενους σε ένα μόνιμο καθεστώς ομηρίας, χωρίς δικαιώματα, αφού διατηρούσε το εργοδοτικό προνόμιο, να μην προχωρήσει στην επαναπρόσληψη τους. Μάλιστα το «πείραμα» δοκιμάστε πρώτα σε μια εταιρεία του ευρύτερου δημοσίου τομέα, ώστε στη συνέχεια να επεκταθεί και στον ιδιωτικό.
Οι συγκεκριμένες συμβάσεις, εφαρμόστηκαν αρχικά στα Ταχυδρομεία του Αλικάντε, στη νότια Ισπανία, ωστόσο σύμφωνα με την έρευνα της Επιθεώρησης Εργασίας, διαπιστώθηκε πως η τακτική αυτή «είχε μετατραπεί σε συνήθη πρακτική των Ταχυδρομείων» σε όλα σχεδόν τα υποκαταστήματα και τις υπηρεσίες που διέθεταν στη χώρα.
Σύμφωνα με το SSP, η έκθεση «επιβεβαιώνει την ύπαρξη των παράνομων αυτών μορφών συμβάσεων και μη καταβολής των κοινωνικών εισφορών, που αποδείχθηκε περίτρανα ότι αποτελούν μία χρόνια, γενικευμένη και εξακολουθητική πρακτική».
Η Διοίκηση των Κρατικών Ταχυδρομείων παραδέχθηκαν τα πρόστιμα και τις αποζημιώσεις που όφειλε να καταβάλει στους εργαζόμενους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια δούλευαν κάτω το συγκεκριμένο απαράδεκτο καθεστώς.
Ωστόσο η επιλογή μιας κρατικής επιχείρησης, σε ένα από τα ισχυρότερα κράτη της Ευρωζώνης, να ακολουθήσει το συγκεκριμένο εργασιακό μοντέλο, φανερώνει την συντονισμένη επίθεση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, στα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Μια επίθεση που στοχεύει στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, η οποία με όρους καπιταλιστικής αγοράς, μεταφράζεται σε μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
