Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Η ταινία της εβδομάδας: Ένα αξέχαστο καλοκαίρι

Ένα αξέχαστο καλοκαίρι (2017) Σκηνοθεσία: Κάρλα Σιμόν Πρωταγωνιστούν: Λάγια Αρτίγας, Πάουλα Ρόμπλες, Μπρουνα Κουσί Είναι μάλλον κοινότοπο να γράψω ότι,..

Ένα αξέχαστο καλοκαίρι (2017)

Σκηνοθεσία: Κάρλα Σιμόν

Πρωταγωνιστούν: Λάγια Αρτίγας, Πάουλα Ρόμπλες, Μπρουνα Κουσί

Είναι μάλλον κοινότοπο να γράψω ότι, βλέποντας το τρέηλερ μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό το Πνεύμα της Κυψέλης του Ερίθε και το Θρέψε Κοράκια του Σάουρα. Κυρίως το δεύτερο. Όχι τόσο για ‘τον τρόπο που χειρίστηκαν το ιστορικό πλαίσιο και την ψυχολογία των παιδιών’, όπως λέει η ίδια η Κάρλα Σιμόν σε συνέντευξη της, αλλά για το  προσωπο που επέλεξε, τη μικρή Λάγια που με τα κοντά της μαύρα μαλλιά και τα μεγάλα εκφραστικά, με μια βασανισμένη έκφραση πολλές φορές, μάτια θυμίζει πολύ την Άνα Τόρεντ σε εκείνη την ηλικία.

Και η ταινία συνεχίζει άξια την μακρόχρονη παράδοση του ισπανικού κινηματογράφου σε ταινίες με πρωταγωνιστές πολύ μικρά παιδιά. Οι δυο μικρές πρωταγωνίστριες κλέβουν την παράσταση, έτσι όπως δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους σε ένα αχτύπητο δίδυμο.

Η ιστορία που αφηγείται η Σιμόν στην πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους είναι λίγο πολύ η δική της ιστορία – η ταινία είναι αφιερωμένη στην μητέρα της. Η μικρή Φρίντα αναγκάζεται να φύγει από το διαμέρισμα που μένει στη Βαρκελώνη όταν πεθαίνει η μητέρα της από άγνωστη σε αυτή αιτία – στην πορεία ανακαλύπτουμε από νύξεις πως η μητέρα της πέθανε από Έιτζ και υπήρχε κίνδυνος να έχει μολυνθεί και η μικρή. Την κηδεμονία της αναλαμβάνουν ο  θείος της Εστεβά και η γυναίκα του Μάργα που ζουν σε ένα παλιό πέτρινο σπίτι στην άκρη ενός δάσους μαζί με την κόρη τους, την τρίχρονη Άννα. Αγαπούν πολύ τη Φρίντα και κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους για να νιώσει άνετα μαζί τους, αλλά εκείνη φέρνει βαρύ το τραύμα της απώλειας και συμπεριφέρεται με αλλοπρόσαλλο  πολλές φορές τρόπο, κάνοντας τη συμβίωση δύσκολη.

Το σπουδαίο με τις ταινίες που πρωταγωνιστούν μικρά παιδιά είναι ότι ο/η σκηνοθέτης αφήνεται να περιγράψει όλα τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών μέσα από τα μάτια, τις κινήσεις, τις χειρονομίες, περιορίζοντας τα λόγια στο ελάχιστο. Την προσπάθεια να δει η κάμερα τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού τη διακρίνει μια λιτότητα στην αφήγηση και μια τιμιότητα, όπως συμβαίνει σε αυτήν την ταινία. Τα 97 λεπτά της αποτυπώνουν το ταξίδι της μικρής Φρίντα  από την  οργή και τη θλίψη της απώλειας στην αποδοχή και τη λύτρωση που γεννάει η δύναμη να μπορείς να πενθήσεις. Οι άνθρωποι και ο χώρος γύρω της – το δάσος, οι γωνιές του σπιτιού, το χωριό με τις γιορτές του, το μπάνιο στη λίμνη και το σκάλισμα στον λαχανόκηπο – την βοηθούν με τον τρόπο τους να περάσει από τη μια κατάσταση στην άλλη.

Μια ταινία με λιτή αφήγηση, που έχει τα χρώματα και τον παλμό των παιδικών μας διακοπών. Τίμια, γιατί λέει αυτό που θέλει να πει χωρίς φτασίδια και μελοδραματισμούς.

Μετά από τα βάσκικα «Λουλούδια» που είδαμε πέρυσι στις αίθουσες, μια ταινία από την Ισπανία στα καταλάνικα, γιατί η Ισπανία είναι μια χώρα που χωράει πολλές γλώσσες.

Απόψεις