– του Αντώνη Κατσά
Σε λένε όλοι «δωδεκάχρονη»…. για να σε προστατέψουν…..Για μενα όμως, τη μικρότερη αδελφη σου, είσαι η Αννουλα μου, η Βασιλική μου, η Αργυρούλα μου, από τον Κολωνό, το Πέραμα
την Κοκκινιά.
Είσαι η γυφτοπουλα που μεγαλώνει στα τσαντίρια, η Αισε των προσφυγικών καταυλισμών, η Καρα των φαβελων, η Πεν Τσαν των αστέγων, η Σαΐτα των εξαρτημένων, η Τζεσιρα των εγκατελειμμνων, η Φατιμά των εξαθλιωμένων, η Χαμπιμπα των ανήμπορων, των παγωμένων και πεινασμένων όλου του κόσμου.
Πόσο γρήγορα μεγάλωσες αδελφούλα μου. Πόσες άλλες αδελφές απέκτησες σε όλη τη γη, σε όλες τις ηπείρους, σε χαμόσπιτα, σε παραγκουπόλεις από ναϋλον και λαμαρίνες, κάτω από γέφυρες και σε ακροποταμιές μες στα βαλτόνερα, δίπλα από ανοικτούς υπονόμους, συντροφιά με τους αρουραίους και κάθε λογής τρωκτικά.
«Ολα τα αντέχω» μου έλεγες
«Το μόνο που δεν αντέχω είναι
ο βρώμικος ιδρώτας , τα σάλια
και τα γρυλίσματα των ζώων που με βίαζαν»
Είχες δίκιο τελικά, αυτοί είναι τα πραγματικά τρωκτικά. Με το αναισθητικό του σάλιου τους σε κάνουν να μη νοωθεις πως σου τρώνε σιγά σιγά όχι μόνο τη σάρκα, μα το μεδούλι της ψυχής σου.
Ξαφνικά βάλθηκαν όλοι να σε σώσουν, να σε προστατέψουν από αυτά τα τρωκτικά.
Φυσικά κανείς δεν γνώριζε τίποτα, ούτε γνωρίζει τίποτα για την Αισε την Κάρα την Πεν Τσαν, τη Σαιτα, την Τζεσιρα, τη Φατιμά, τη Χαμπιμπα.
Σου έκλεψαν το όνομα και σε απροσωποποιησαν, όχι φυσικά για να σε προστατεύσουν, μα για να ξεγράψουν τελείως την ύπαρξη σου, μόλις χαμηλώσουν τα φώτα από τα διαφημιζόμενα
καταναλωτικά τους προϊόντα.
Όμως για μάνα είσαι η Άννουλα μου, η Βασιλική μου, η ΑργυροΎλα μου και η Αισε , η
Κάρα η Πεν Τσαν η, η , η , η , η, η , η. Όλα τα θύματα αυτοΎ του βάρβαρου κόσμου που κάποιοι κατ ‘ ευφημισμό «πολιτισμένοι άνθρωποι» ονομάζουν «πολιτισμένο κόσμο».
