Η διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ έχει όλα τα «προσόντα» για να «δώσει» μια πολιτική ειδησεογραφία ανάλογη της ιστορίας του εν λόγω κόμματος. Αυτού που στο παρελθόν πρωταγωνίστησε επί δεκαετίες στην κυβερνητική εναλλαγή του αστικού πολιτικού τοπίου: Επτά υποψήφιοι (Ν.Ανδρουλάκης, Χ.Δούκας, Π.Γερουλάνος, Α.Διαμαντοπούλου, Ν.Γιαννακοπούλου, Μ.Κατρίνης, Γ.Κανελλάκης), δύο εκλογικοί γύροι, άπειρες πιθανότητες συμμαχιών, προοπτική συμπράξεων με άλλους πολιτικούς χώρους. Μέχρι στιγμής όμως δεν το έχει καταφέρει.
Η εσωκομματικές εκλογές για τον θώκο της Χαριλάου Τρικούπη δεν βρίσκονται σε επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας, δεν δημιουργείται ο ανάλογος «θόρυβος». Ολα φαίνεται να ρέουν σε ένα μάλλον υποτονικό κλίμα. Όμως τα πράγματα δεν θα παραμείνουν έτσι.
Ησυχία
Αυτό που διαπιστώνει κανείς στην προεκλογική «κούρσα» του ΠΑΣΟΚ, όπως αναφέραμε, είναι η απουσία εντάσεων ανάμεσα στους υποψηφίους και γενικότερα μια αίσθηση ησυχίας στο εσωτερικό του κόμματος. Ιδίως μάλιστα αν τη συγκρίνει κανείς με τον «γειτονικό» ΣΥΡΙΖΑ όπου είναι εμφανέστατο το «πολεμικό κλίμα». Ακόμη και αν γίνει σύγκριση με τις εσωκομματικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2021. Το φαινόμενο δεν προβλέπεται να έχει διάρκεια, έχει όμως την εξήγησή του:
Ο πρώτος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι πως στην πρώτη φάση της προεκλογικής εκστρατείας, βασικός στόχος των 7 (μετά την απόφαση της Μιλένας Αποστολάκη να αποσυρθεί) υποψηφίων είναι να διαμορφώσουν τα οργανωτικά τους δίκτυα. Όχι να προβάλλουν την πολιτική τους πλατφόρμα. Ας μην ξεχνάμε πως οργανωτικές δυνατότητες δεν διαθέτει κανείς από τους «μνηστήρες» της εξουσίας, πλην του Νίκου Ανδρουλάκη που οι οργανωτικές του δυνατότητες είναι δομημένες εδώ και χρόνια στο ΠΑΣΟΚ , ενώ αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους που τον έφεραν επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την ίδια την εκλογική διαδικασία. Αυτή ως γνωστόν περιλαμβάνει δύο γύρους με την πρώτη ψηφοφορία στις 6 Οκτωβρίου και την δεύτερη την ερχόμενη Κυριακή 13 Οκτωβρίου. Με δεδομένο ότι είναι εξαιρετικά απίθανο κάποιος από τους υποψηφίους να ξεπεράσει το 50%, είναι προφανές πως πολλά θα κριθούν από τις συμμαχίες που θα διαμορφωθούν ανάμεσα στους δύο επικρατέστερους και τους επιλαχόντες. Ως εκ τούτου ουδείς αυτή την στιγμή «ρισκάρει» μια φραστική σύγκρουση με κάποιον τον οποίο θα κληθεί να προσεγγίσει αργότερα ως σύμμαχο.
Όλα αυτά φυσικά αναμένεται να αλλάξουν σε έναν σημαντικό βαθμό μετά την αναμενόμενη συνεδρίαση της Κ.Ε του Σεπτεμβρίου, όπου και τυπικά θα ανακηρυχθούν οι υποψήφιοι. Στη διαδικασία αυτή θα παρατεθούν και οι συνολικές πολιτικές θέσεις του κάθε υποψηφίου, με στόχο να αναδειχθούν οι διαφορές προσέγγισης ανάμεσά τους. Από εκεί και πέρα η «τελική ευθεία» έως την κάλπη αναμένεται περισσότερο «περιπετειώδης».
Κατηγοριοποίηση
Σε μία πρώτη αποτίμηση των υποψηφίων είναι εμφανές ότι έχει «ξεχωρίσει» η δυάδα που πιθανότατα θα προκύψει για τον δεύτερο γύρο, όπως και τα χαρακτηριστικά που «ομαδοποιούν» τις υποψηφιότητες. Ενδιαφέρον λοιπόν έχει μια πρώτη καταγραφή.
Νίκος Ανδρουλάκης – Χάρης Δούκας, οι βασικοί διεκδικητές: Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ο δήμαρχος Αθηναίων φαίνεται πως είναι τα δύο πρόσωπα που τελικά θα επικρατήσουν στον πρώτο γύρο. Αν τουλάχιστον κανείς κρίνει με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα, που όμως οφείλουμε να σημειώσουμε ότι έχουν «πέσει έξω» στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπως προαναφέραμε,«κατεβαίνει» με ατού την οργανωτική του συγκρότηση, όπως επίσης και τη δυνατότητα που του δίνει ο θεσμικός του ρόλος ως επικεφαλής του 3ου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος. Ένα ακόμα πλεονέκτημα του είναι η δυνατότητα που διαθέτει να συνομιλήσει (ενόψει δεύτερου γύρου) με όλο το φάσμα των υποψηφίων. Στα αρνητικά του το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (12,8%) που δεν ενθουσίασε, από την άλλη όμως ήταν αυξημένο συγκριτικά με τα προηγούμενα, ενώ διατήρησε ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του κόμματος.
Ο Χάρης Δούκας, από την άλλη, κατέρχεται με τη δυναμική που του δίνει η νίκη του στις δημοτικές εκλογές, επί του Κώστα Μπακογιάννη για τον Δήμο Αθηναίων. Αυτό στοιχείο συνιστά τη βάση για την προοπτική εκλογικής ανόδου και νίκης της επόμενη 3ετία που οι υποστηρικτές του, αποδίδουν στον Δήμαρχο Αθήνας. Στα αρνητικά στοιχεία του λογίζεται η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, αν και κάποιοι το θεωρούν θετικό. Ως μειονέκτημα του εκτιμάται επίσης και η απουσία οργανωτικής δομής, την οποία όμως έχουν αναλάβει να διαμορφώσουν έμπειρα στελέχη του χώρου. Παράλληλα, ο Χάρης Δούκας θεωρείται και ισχυρή «γέφυρα» με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Παύλος Γερουλάνος- Μιχάλης Κατρίνης, οι «προς τα… αριστερά»: Αυτό το τελευταίο στοιχείο, που εκτιμάται πως έχει ο Χάρης Δούκας, διαθέτουν σε σημαντικό βαθμό οι δύο αυτοί υποψήφιοι. Αμφότεροι στις θητείες τους, στον Δήμο Αθήνας ο πρώτος και στο Κοινοβουλίο ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ο δεύτερος, έχουν λάβει αρκετές πρωτοβουλίες συνεργασιών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης» είναι στο επίκεντρο του πολιτικού τους λόγου και αντίστοιχα συνδυάζεται με την έντονη «αντι-ΝΔ» ρητορική. Οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι πάντως «ψαρεύουν» ουσιαστικά στο ίδιο κοινό και είναι ένα ερώτημα πώς αυτό θα λειτουργήσει στην ψηφοφορία.
Άννα Διαμαντοπούλου – Νάντια Γιαννακοπούλου οι «προς τα δεξιά»: Στον ακριβώς αντίθετο πόλο από το δίδυμο Κατρίνη – Γερουλάνου κινούνται οι εν λόγω δύο υποψήφιες. Αμφότερες εκφράζουν το εκσυγχρονιστικό κέντρο και φιλοδοξούν να λάβουν ψήφους από ένα οριοθετημένο τμήμα των ψηφοφόρων. Ειδικά η Άννα Διαμαντοπούλου δεν έχει κρύψει τις προθέσεις της για συνεργασία με την Ν.Δ, αν αυτό απαιτηθεί στη βάση μίας «εκσυγχρονιστικής» ατζέντας. Άλλωστε προ 3 ετών προτάθηκε – θυμίζουμε – από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκπροσωπήσει την χώρα στον ΟΟΣΑ. Η Νάντια Γιαννακοπούλου, πάλι, κατά καιρούς έχει αμφισβητήσει επιλογές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσει κυβερνητικά νομοσχέδια. Κινείται στην ίδια λογική με την Άννα Διαμαντοπούλου αν και πιο μετριοπαθώς.
