Επειδή καθημερινά πια ακούμε (από την κυβέρνηση ) ότι το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ έχει ωριμάσει προς επίλυση, καθώς και ότι η ίδια (η ελληνική κυβέρνηση) έχει τη βούληση και το σθένος για να προχωρήσει σε έναν συμβιβασμό, ας επαναλάβουμε κάποια αυτονόητα, τα οποία έτσι και αλλιώς θα εμφανιστούν μπροστά μας:
1. Η πολιτική της χώρας καθορίζεται από της Συμφωνία των Πολιτικών Αρχηγών σε σύσκεψή τους (1992) υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποδεχτεί ονομασία για την ΠΓΔΜ που να περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγό της.
2. Στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων για την επίλυση του προβλήματος και κάτω από την ασφυκτική πίεση των αμερικανών (και άλλων εταίρων) η ελληνική κυβέρνηση (Κώστας Καραμανλής) εμφανίστηκε διατεθειμένη να αποδεχτεί μια σύνθετη ονομασία για την ΠΓΔΜ η οποία θα περιλάμβανε τον όρο Μακεδονία αρκεί αυτή η ονομασία είχε ισχύ έναντι όλων (erga omnes).
3. Παρά την ελληνική καλή θέληση οι Αμερικανοί προώθησαν μια λύση «διπλής ονομασίας» σύμφωνα με την οποία όλος ο κόσμος θα αναγνώριζε την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία και η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιεί στις σχέσεις της με αυτή τη χώρα μια κοινά συμπεφωνημένη σύνθετη ονομασία που θα περιλάμβανε τον όρο Μακεδονία. Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, υποχρεώθηκε να ασκήσει βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ακυρώνοντας στην πράξη το σενάριο της διπλής ονομασίας που προώθησαν οι Αμερικανοί.
Δεδομένων των παραπάνω, αυτά που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι:
1. έχουν (τυπικά) δίκιο όσοι πολιτικοί παράγοντες (όπως ο υπουργός άμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμένος που υπενθυμίζουν την θέση της ελληνικής εξωτερικής (από το 1992) για το «σκοπιανό» και πως όποια αλλαγή της προϋποθέτει νέα συμφωνία μεταξύ των πολιτικών αρχηγών
2. είναι προφανές ότι οι Αμερικανοί έχουν επανακάμψει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα Βαλκάνια θέλοντας να διευθετήσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες που επισφραγίζουν τον έλεγχό τους επί της περιοχής. Μια από αυτές τις λεπτομέρειες είναι ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Το αμερικανικό ενδιαφέρον τη δεδομένη στιγμή για αυτό το θέμα είναι τόσο μεγάλο που εκφράζεται ήδη με άκρως πιεστικό τρόπο προς την κυβέρνηση υποχρεώνοντας την να εμφανίζεται με «θαρραλέα» βούληση για την υιοθέτηση του συμβιβασμού. Ανάλογη είναι η αμερικανική πίεση και προς το έτερο κόμμα εξουσίας, τη ΝΔ η οποία ίσως βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση από την κυβέρνηση γιατί εκτός από τις αμερικανικές υποδείξεις έχει να λάβει υπόψη της και τους μακεδόνες βουλευτές της…
Σε κάθε περίπτωση, τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι αν η πρόταση που θα πέσει στο τραπέζι θα διευκολύνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να υποχωρήσει και να αλλάξει τη θέση των πολιτικών αρχηγών για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Με άλλα λόγια, για να υπάρξει μια αξιοπρεπής διέξοδος για την Αθήνα, η οποία ονομασία συμφωνηθεί που θα έχει τον όρο Μακεδονία θα πρέπει να ισχύει (erga omnes) έναντι όλων.
Για να δούμε, λοιπόν, αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, ή απλώς οι Αμερικανοί βιάζονται πράγμα που σημαίνει ότι οι πιθανότητες να προκύψει «μπάχαλο» πολλαπλασιάζονται…
