Γράφτηκαν πολλά για τη Lady Gaga και τη συναυλία της στη χώρα μας.
Κυρίως γράφτηκαν πολλά επικριτικά,για το εκκεντρικό της ντύσιμο,για της δηλώσεις της περί “αντοχής των Ελλήνων”,ακόμη γράφτηκαν κακοχαραχτηρισμοί και για όσους περίμεναν να την υποδεχτούν έξω από το ξενοδοχείο όπου θα έμενε.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ειδικά, δόθηκαν “ρέστα”.
Μάλιστα βγήκαν και… πολιτικά συμπεράσματα, πως αφού υποδεχόμαστε τη Lady ε, συνταυτίζεται και το πολιτικό μας κριτήριο με την εμφάνισή της, άρα…
Κανείς βέβαια κατήγορος της Gaga δεν μίλησε για το προφανές, δηλαδή τη μουσική που κάνει και τα τραγούδια που γράφει, κι εκεί νομίζω θα υπήρχε σοβαρό πεδίο συζήτησης είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με το μουσικό προϊόν που παράγει η συγκεκριμένη super star.
Αλλά και πάλι περί ορέξεως…
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που κρίνει το ενδιαφέρον ή το αδιάφορο στην κάθε είδους τέχνη, είναι το πόσο αντέχει στό χρόνο το συνολικό έργο του καλλιτέχνη, πόσο μνημονεύεται θετικά και τέλος πόσο αυτό με τη σειρά του επηρρεάζει επόμενους καλλιτέχνες.
Με τη Lady Gaga ακόμη δεν την είδαμε Γιάννη την είπαμε.
Και για να ξεχωρίσω τη δική μου θέση, ποτέ δε βάζω να ακούσω ανάλογη μουσική με αυτή της Gaga, αλλά και πάλι μιλάμε υποκειμενικά και ίσως κι εγώ να αποδειχθεί ότι κάνω λάθος.
Κάποτε πριν μερικές δεκαετίες στη χώρα μας, είχαμε το φαινόμενο Φλωρινιώτη, ας μην επεκταθώ το γνωρίζουμε όλοι μας.
Τότε οι απανταχού λάτρες της… ποιοτικής μουσικής απαξίωναν το Φλωρινιώτη θεωρόντας τον απλά “καλτ” και παρακμιακό φαινόμενο τραγουδιστή επιπέδου τραγουδιών Τάκη Καραολή “εγώ χτυπώ την πόρτα σου” (αν είναι δυνατόν).
‘Ωσπου τον κάλεσε στο τρίτο πρόγραμμα ο Μάνος, και μάλιστα τον ταύτισε με τραγουδιστές του επιπέδου Gardel, αλλιώς έλεγε ο Μάνος αν δεν τον αντιμετωπίζαμε έτσι το Φλωρινιώτη, θα τον αντιμετωπίζαμε ως απλά “ένα εντατικό σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα”.
Και τότε βουλώσανε τα στόματα.
Πολλές φορές κρίνουμε από την εμφάνιση ενός καλλιτέχνη ξεχνόντας ότι ειδικά στη rock μουσική η εκκεντρικότητα ήταν συνοδός τεραστίων ονομάτων που συνόδευαν ζωντανά τη μουσική τους με θεατρικά κοστούμια,δίνοντας μία θεατρική διάσταση στις συναυλίες τους,βάφοντας το πρόσωπό τους ή ακόμη σφάζοντας ζωντανά κοτόπουλα επί σκηνής όπως ο Alice Cooper, μπροστά του η Gaga είναι…λυκόπουλο.
Να θυμηθούμε την ερμαφρόδιτη εμφάνιση του Bowie τα βαμμένα μάτια του Brian Ferry και του Eno των Roxy Music, τα τεράστια γυαλιά και καπέλα του Elton Jhon ή τον Peter Gabriel επι εποχής Genesis κλπ κλπ
Που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς.
Ο κατάλογος της εκκεντρικότητας στην τέχνη είναι μεγάλος και εντάσσεται στην ιδιοσυγκρασία του δημιουργού είτε το κάνει για να μαγνητίσει τη δημοσιότητα ή γιατί το πιστεύει.
Π.χ. η ζωγράφος Millie Brown ζωγραφίζει πετόντας την μπογιά μέσα από το στόμα της.
Γιατί τα λέω αυτά; Mα, για το προφανές.
Κρίνουμε εύκολα, στιγματίζουμε έυκολα, αναπαράγουμε έυκολα.
Η ευκολία στις αναλύσεις , μας έγινε συνήθεια.
Όλα θέλουνε το χρόνο τους παιδιά γιατί να δείτε τι έρχεται μετα τη Lady Gaga…
