Οπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στη δομή προσφύγων Διαβατών βιώνουν συνθήκες απίστευτης εργασιακής ομηρίας.
Η πρώτη τους πρόσληψη έγινε τον Φλεβάρη του ’19 με το πρόγραμμα κοινωφελούς χαρακτήρα του ΟΑΕΔ για την κάλυψη των αναγκών των δομών φιλοξενίας και των κέντρων ταυτοποίησης προσφύγων, με οχτάμηνη διάρκεια. Το πρόγραμμα αφορούσε 2.082 εργαζόμενους σε πολλές ειδικότητες (καθαριστές, γενικών καθηκόντων, ψυχολόγοι, νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, βρεφονηπιοκόμοι, φύλακες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί) με φορέα πρόσληψης το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής.
Αυτή τη στιγμή απασχολούνται 1.790 αφού κάποιοι έχουν παραιτηθεί. Στα Διαβατά μέσω του προγράμματος απασχολούνται 54 εργαζόμενοι. Μετά το τέλος της σύμβασης δόθηκε παράταση τεσσάρων μηνών η οποία εκτελέστηκε με αναμονή πέντε μηνών. Σε αυτό το διάστημα επιβλήθηκε το πρώτο lockdown, επέστρεψαν στο χώρο εργασίας τους χωρίς καμία, όμως, προστασία, στοιβαγμένοι μέσα σε κοντέινερ. Δεν είχαν δικαίωμα αναστολής ούτε και άδειας ειδικού σκοπού. Συνέχισαν να εκτελούν τα καθήκοντα τους και μετά το πέρας και αυτής της παράτασης μετά από σχεδόν ένα μήνα κλήθηκαν και πάλι για εργασία, με παράταση δύο μηνών, αυτή τη φορά, με ίδιες συνθήκες χωρίς δικαιώματα και τμηματικά για να καλυφτούν για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο οι ανάγκες τον δομών.
Τα κρούσματα στη δομή δεν ιχνηλατήθηκαν και παραμένουν εκτεθειμένοι χωρίς να γνωρίζουν τι συμβαίνει και χωρίς δικαίωμα αδειών πέρα των δυο ημερών το μήνα. Εργαζόμενοι που χρειάστηκε να απουσιάσουν για ιατρικού λόγους κλήθηκαν να καλύψουν αυτές τις μέρες, μετά το πέρας της σύμβασης τους, διαφορετικά έχαναν το μεροκάματο τους. Ηρθε η επιβολή του δεύτερου lockdown, και οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει ακόμα, παρά τις συνεχόμενες ενοχλήσεις στους αρμόδιους φορείς. Σε όλο αυτό το διάστημα που εργάζονται καλούνται να ανταποκρίνονται σε κάθε ανάγκη, κάνοντας πολλές φορές πράγματα πέραν των ειδικοτήτων τους, χωρίς κανέναν εξοπλισμό που τους έχουν υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας πρόσληψη.
Οι εργαζόμενοι στις δομές ζουν σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας παρά την κοινή αποδοχή των φορέων πως είναι απολύτως απαραίτητοι.
Πλέον βρίσκονται σε αναμονή μιας ακόμα παράτασης για την οποία κανένας φορέας δεν απαντά. Δε γνωρίζουν το χρόνο επιστροφής τους, ούτε και την ακριβή διάρκεια, έτσι ώστε να μπορούν να προγραμματίσουν με οποιονδήποτε τρόπο τη ζωή τους, τη στιγμή που για τους περισσότερους από αυτούς αυτή η δουλειά αποτελεί τη μόνη πηγή εσόδων για τις οικογένειες τους.
Ζητούν άμεσα απαντήσεις, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ίση μεταχείριση στα εργασιακά τους δικαιώματα. Δεν αντέχουμε, τονίζουν, άλλη αναμονή και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτό το καθεστώς εργασίας.
