Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

«Ένα μικρό, ανήθικο εμπόριο»

Τσίπρας – Μητσοτάκης: Από το κατάντημα στο παζάρι, στο «μικρό, ανήθικο εμπόριο» για το ποιος είναι ο «καταλληλότερος» εφαρμοστής μνημονίων,..

Τσίπρας – Μητσοτάκης: Από το κατάντημα στο παζάρι, στο «μικρό, ανήθικο εμπόριο» για το ποιος είναι ο «καταλληλότερος» εφαρμοστής μνημονίων, είτε σε μνημονιακή, είτε σε «μεταμνημονιακή» περίοδο

***

Μετά το προχθεσινό κατάντημα οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης, στη σημερινή συζήτηση στη Βουλή,  προσπάθησαν να ανακτήσουν ένα στοιχειώδες επίπεδο πολιτικού διαλόγου. Αυτό τουλάχιστον επιδίωξαν να εμφανίσουν. Με τον τρόπο τους δήλωσαν μετανιωμένοι για την κατρακύλα, αλλά δεν ξέχασαν να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον πως ευθύνεται για το προχθεσινό ξεκατίνιασμα. Με λίγα λόγια μας είπαν πως ο ένας παρέσυρε τον άλλο στον κατήφορο.  Μας συγχωρείτε, αλλά δεν μπορούμε να …συγκινηθούμε.

Η συζήτηση εξελίχθηκε σε μια κόντρα για το ποιος είναι ο «καταλληλότερος».Τελικά, βέβαια κατέληξαν να φαίνεται ότι ανταγωνίζονται ποιος είναι ο καλύτερος εφαρμοστής μνημονίων, είτε σε μνημονιακή είτε σε «μεταμνημονιακή» περίοδο.

Κατά τα άλλα στο πλαίσιο των «μετεγγραφών» και της «ξαφνικής» αγάπης διαφόρων βουλευτών, είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε προς τη ΝΔ, είχαμε μια «νέα» ψήφο στήριξης προς την κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, στους 153 βουλευτές που είπαν «ναι», στην ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε ο πρωθυπουργός, ήταν και ο βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων, Γιάννης Σαρίδης.  

Στο δρόμο προς τις κάλπες για τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές, αλλά και στη συνέχεια – δηλαδή στην πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές – Τσίπρας και Μητσοτάκης αναμένεται να ακροβατήσουν ανάμεσα στην πόλωση, το κατάντημα και το πολιτικό ξεκατίνιασμα.

 Ο «προοδευτικός» Τσίπρας (τόσο «προοδευτικός» που  βάζει την υπογραφή του σε αντικομμουνιστικά κείμενα της ΕΕ για το «Σιδηρούν Παραπέτασμα») και ο «φιλελεύθερος» Μητσοτάκη (τόσο «φιλελεύθερος»  που εξυπηρετεί σχεδόν αποκλειστικά τις «ελευθερίες» της ολιγαρχίας)  δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή του λαού αυτής της χώρας. Τα προεκλογικά ταξίματα του Τσίπρα και οι προεκλογικές ελπίδες του Μητσοτάκη  δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παζάρι πάνω στη σμπαραλιασμένη κοινωνία, μια κοινωνία που μαζί την έκαναν σμπαράλια.

Οι Τσίπρας και Μητσοτάκης, ανάμεσα στα ξεκατινιάσματα και την υπεράσπιση της (ίδιας στη βάση της) νεοφιλελεύθερης πολιτικής, θυμήθηκαν και την ποίηση. Ο πρωθυπουργός είπε, προχθές, προς τον πρόεδρο της ΝΔ: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»... Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε προς τον Αλέξη Τσίπρα: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη  φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου».

Οι στίχοι που χρησιμοποίησαν είναι γραμμένοι από τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Παρά την τεράστια εκτίμηση μας στο έργο του μεγάλου ποιητή, εμάς μας ήρθαν στο μυαλό στίχοι ενός άλλου αγαπημένου ποιητή, του Τάσου Λειβαδίτη:

«H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
    εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
    λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
    δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
    χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν 
    ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές 
    περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νειότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα 
    μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
    δολλάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
    μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
    θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
    ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
    προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ’ όλη τη ζωή μου». 

(Τάσος Λειβαδίτης, Αιώνας εμπορίου). 

Σχετικά θέματα

Απόψεις