Όταν η «Καθημερινή», με την υπογραφή του Αλέξη Παπαχελά, ευχαριστούσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πρόσφερε στο σύστημα όσα δεν μπόρεσαν κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τη μεταπολίτευση
Στη χθεσινή συνέντευξη του στην ΕΡΤ ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, επιχείρησε να κάνει, μεταξύ άλλων, κι έναν απολογισμό της διακυβέρνησης του, καθώς οδεύουμε προς τις κάλπες των εθνικών εκλογών στις 7 Ιουλίου. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να παρουσιάσει πως το μνημόνιο που έφερε και μέτρα που πέρασε είναι «ξένο σώμα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος – σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα – έκανε έναν «συμβιβασμό» για να «σώσει τη χώρα» και μετά να ασκήσει την πολιτική που θέλει.
Δυστυχώς για τον κύριο Τσίπρα ζούμε όλοι στην ίδια χώρα και θυμόμαστε πόσο «αριστερή» πολιτική άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, πόσο «υποχρεωτικά» συνέχιζε να εφαρμόζει μέτρα βαρβαρότητας, προσθέτοντας και καινούργια. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε καθόλου «αρμόδιοι» για να κρίνουμε πόσο δεξιά πολιτική άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ και πόσο έγινε το καλύτερο παιδί του συστήματος. Για την ακρίβεια, μπορούμε, μεν, να το κάνουμε αλλά όχι ως δεξιοί και όχι σαν μια ναυαρχίδα των ΜΜΕ του συστήματος, διαχρονικά.
Διαβάστε, λοιπόν, τα συγχαρητήρια που έδινε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η «Καθημερινή» του ομίλου Αλαφούζου, με την υπογραφή του Αλέξη Παπαχελά, μόλις δύο χρόνια πριν κι ενώ ο Αλ. Τσίπρας βρισκόταν περίπου στα μισά της διακυβέρνησης του. Δείτε γιατί έλεγαν «ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».
Ανεξαρτήτως των δεδομένων εκτιμήσεων του Αλ.Παπαχελά και της «Καθημερινής» για την «καλή» Δεξιά και την «κακή» Αριστερά (υποστηρίζοντας πως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «Αριστερά»), με τα οποία προφανώς και διαφωνούμε, προσέξτε γιατί ευχαριστεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση του: Γιατί πρόσφερε στο σύστημα όσα δεν μπόρεσαν δεξιές κυβερνήσεις 44 ετών από την μεταπολίτευση!
Οι λεπτομέρειες του «μεγάλου ευχαριστώ» στο άρθρο του Αλ. Παπαχελά στην «Καθημερινή» (δημοσιεύθηκε στις 19 Μαρτίου 2017), με τίτλο «Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Χρωστάμε νομίζω όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στη σημερινή κυβέρνηση. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το εκκρεμές πήγε πάρα πολύ αριστερά. Το τσουνάμι του λαϊκισμού και της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούσε να συγκρατηθεί μετά τη δικτατορία.
Χρειάστηκε μια «αριστερή» κυβέρνηση για να σπρώξει το εκκρεμές προς το Κέντρο, εκεί όπου έπρεπε να είναι εξαρχής. Κανείς μας, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να το πετύχει αυτό τα τελευταία σαράντα και κάτι χρόνια. Οποιος το δοκίμασε γεύθηκε την πικρία εκείνου που παλεύει μόνος του απέναντι στις μυλόπετρες της Ιστορίας. Μπορεί η Αριστερά να ήλθε στην εξουσία το 2015, αλλά στην ουσία παρα-διοικούσε τη χώρα από το 1974 και μετά, με το «πεζοδρόμιο» και με την απόλυτη ιδεολογική της ηγεμονία.
Ηλθε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και γκρέμισε ταμπού και κλισέ δεκαετιών. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πώς αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός τις Ενοπλες Δυνάμεις μετά το 1974. Οι πολιτικοί τις κρατούσαν σε απόσταση και η πολιτική ορθότητα τις ήθελε πολύ χαμηλά στην ιεραρχία αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Καμία δεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σκεφθεί Πάσχα με τον Στρατό στο Σύνταγμα ή επανάληψη της εκπομπής «Αρετή και Τόλμη». Συνέβη όμως επί αριστερής διακυβέρνησης. Το ταμπού έσπασε.
Τα ίδια με τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τονίζει συνεχώς ότι προοδευτικό είναι να δημιουργείς θέσεις εργασίας. Επιτέλους, καταλαβαίνουμε όλοι ότι χωρίς κέρδος, επιχειρηματικότητα και επενδύσεις, θα τρώμε τις σάρκες μας. Ευχαριστούμε όμως την Αριστερά γιατί επί των ημερών της εμπεδώθηκε και αυτή η αρχή.
Οσο για τον συνδικαλισμό, βρίσκεται σήμερα στο ναδίρ του. Η Αθήνα βιώνει πολύ λιγότερες συγκεντρώσεις. Οι απεργίες που μπλόκαραν τα λιμάνια και τα ξενοδοχεία ανήκουν στο παρελθόν, καθώς ο πάλαι ποτέ κραταιός συνδικαλισμός είναι σκιά του εαυτού του.
Ακόμη ένα ταμπού που γκρεμίσθηκε είναι ο αντιαμερικανισμός. Σήμερα έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση που επιδιώκει ανοικτά, και χωρίς περιστροφές, τη στενή σχέση με τις ΗΠΑ, είτε με Ομπάμα πρόεδρο είτε με Τραμπ. Η Αριστερά επένδυσε πολύ στον αντιαμερικανισμό, σήμερα τον αποδομεί στην πράξη.
Υπάρχουν πολλά ακόμη στερεότυπα και ταμπού που γκρεμίζονται με αυτήν την κυβέρνηση. Τώρα φτάνουμε στο σημείο όπου το εκκρεμές κινείται προς το Κέντρο. Η ζημιά που γίνεται στον τόπο, στους θεσμούς, στην πραγματική οικονομία είναι μεγάλη. Ισως όμως έπρεπε να περάσουμε αυτή τη φάση για να ενηλικιωθούμε ως κοινωνία. Ο μόνος φόβος, σε μια κοινωνία χωρίς σταθερές, είναι να ξεφύγει το εκκρεμές και να πάει πολύ, πολύ δεξιά. Θα χρειασθεί να παλέψουμε για να κυριαρχήσουν στη χώρα ο κοινός νους, η σύνεση και το… αυτονόητο, για να μείνει το εκκρεμές στη μέση».
