(Σάββατο, 12/6/2021)
Δεν υπάρχουν λόγια για όλους εμάς στον “Ημεροδρόμο” να εκφράσουμε την οδύνη μας.
Μας φαίνεται αδιανόητο να πρέπει να δεχτούμε την σκέψη πως “έφυγε” αυτή η καρδιά, αυτή η ομορφιά, αυτή η ψυχή που μας αγκάλιαζε και πορευτήκαμε μαζί για δεκαετίες.
Η Σοφία Αδαμίδου, η συντροφισσά μας, η αγαπημένη μας φίλη, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, της τηλεόρασης του 902 και συγγραφέας, «έφυγε» τα ξημερώματα του Σαββάτου, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική.
Η Σοφία Αδαμίδου, ήταν, είναι και θα είναι μέσα σε κάθε έναν από εμάς που την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε. Θα είναι πάντα κομμάτι μας, η σκέψη μας. Θα βρίσκεται παρούσα στο χαμόγελό μας, στις αγωνίες και τα άγχη μας, στις χαρές μας, στις λύπες μας, στο πλευρό μας, στους αγώνες μας, στην κόκκινη σημαία, όπως ήταν πάντα.
Η Σοφία ήταν το γέλιο μας. Ηταν το “μάλωμα”, η “γκρίνια”, το “χάδι” και το “φίλιωμά μας” σε μια αγάπη που δεν στέρευε ποτέ. Ηταν, είναι, η οικογένειά μας, ήμασταν η έγνοια της και ήταν η έγνοια μας, η Σοφία μας ήταν η παρέα, η πορεία, η εφημερίδα, το “πείραγμα”, το ξενύχτι, τα “ταξίδια” μας.
Η Σοφία γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».
Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.
Ο Ημεροδρόμος αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τη συντρόφισσα Σοφία και θρηνεί στο πλευρό των οικείων της.
ΚΚΕ: Αποχαιρετούμε με μεγάλη θλίψη τη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου
«Το ΚΚΕ με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά τη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική. Με το ανήσυχο και δημιουργικό της πνεύμα, με τη δημοσιογραφική της πέννα και το συγγραφικό της ταλέντο, άφησε το στίγμα της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και στην καλλιτεχνική δημιουργία, υπηρετώντας το Κόμμα μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.
Η Σοφία Αδαμίδου γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που κυριαρχούσαν οι αγωνιστικές παραδόσεις.
Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλικία 18 χρονών, αρχικά στην Κοζάνη και έπειτα στις Οργανώσεις των ΤΕΙ και της Νομικής, κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα. Τον καιρό που ήταν οργανωμένη στην ΚΝΕ χρεώθηκε δουλειά στον «Οδηγητή». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δούλεψε ως δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1, ενώ μεγάλη ήταν η προσφορά της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης του 902.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».
Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας.
Έργα της είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα Μυρώδη Αδαμίδη συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.
Η ίδια έλεγε για τη συγγραφή των έργων της ότι «ξεκίνησε ως ανάγκη να μιλήσω για τα θέματα εκείνα της ιστορίας και τους ανθρώπους των ιστορικών εκείνων περιόδων που δεν έτυχαν της προσοχής που απαιτούσε η πραγματική τους αξία. Η αδιάκοπη επαφή με τη μνήμη μας δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα από τους αρνητές της, ούτε να παρερμηνεύονται οι αξίες και η ιστορία του λαού μας. Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…” που λέει ο Σεφέρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει γέννα».
Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της.»
Τελευταίος αποχαιρετισμός στη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου (Κυριακή, 13/6/2021)
Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και μεγάλης θλίψης για την πρόωρη απώλεια, μετά από την πολυήμερη μάχη που έδωσε στην εντατική, κηδεύτηκε το απόγευμα της Κυριακής στο χωριό της, τη Χαραυγή Κοζάνης, η δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» και συγγραφέας, συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου.
Με τη σημαία του ΚΚΕ και το σημερινό φύλλο του «Ριζοσπάστη» να σκεπάζουν τη σορό της, μαζί με ένα τετράδιο και ένα στυλό που τοποθέτησε συμβολικά η οικογένειά της για να τη συντροφεύουν, η μητέρα της Μαρίκα, τα αδέρφια της Μυρώδης και Σταύρος, άλλοι συγγενείς, σύντροφοι και συναγωνιστές, φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες, βρέθηκαν στη Χαραυγή για τον τελευταίο αποχαιρετισμό.
Στην κηδεία παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και διευθυντή του «Ριζοσπάστη». Παραβρέθηκε επίσης αντιπροσωπεία της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους συντρόφους Θανάση Χαστά, Τίνα Κουζιάκη και Γιάννη Κανάτσιο.
Μεταξύ των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών στο τελευταίο αντίο βρέθηκαν η τραγουδίστρια Καλλιόπη Βέτα, οι ηθοποιοί Τάσος Σωτηράκης και Στέλιος Γεράνης, καθώς και η Αγλαΐα Κυρίτση, δημοσιογράφος και περιφερειακή σύμβουλος Βορείου Αιγαίου, εκλεγμένη με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».
Στεφάνια έστειλαν η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ο ΓΓ της ΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, η Επιτροπή Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» με τον «902».
Το σπουδαίο έργο της ολοζώντανο μάθημα αγώνων και τέχνης στρατευμένης στην ανύψωση του λαού
Τον επικήδειο εκφώνησε ο Περικλής Κουρμούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη», σημειώνοντας τα εξής:
«Το ΚΚΕ, η Κεντρική του Επιτροπή, οι σύντροφοί της στον “Ριζοσπάστη”, τον οποίο υπηρέτησε με την πένα της για πάνω από 30 χρόνια, οι σύντροφοί της από τον “902”, αποχαιρετάμε με μεγάλη θλίψη τη συντρόφισσά μας Σοφία Αδαμίδου.
Αγωνίστρια της ζωής, έδωσε με παλικαριά την τελευταία της μάχη, αυτή τη φορά για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν τα κατάφερε. Και αυτό μας γεμίζει πόνο.
Οχι μόνο επειδή χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Αλλά κι επειδή η Σοφία έφυγε στην πιο δημιουργική ίσως στιγμή της ζωής της.
Τώρα που πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα, πιο διεισδυτικά, πιο “ήσυχα κι απλά” θα μπορούσε θα δώσει ακόμα περισσότερα στο Κόμμα και στην Τέχνη του λαού, μ’ αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα: Τη συγγραφή και τις διασκευές για το θέατρο.
Παρά την καλλιτεχνική άπνοια που έφεραν οι περιορισμοί της πανδημίας, η Σοφία έγραφε αυτήν την περίοδο θεατρικά, σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ζωγράφιζε, είχε ξεκινήσει τη βιογραφία της Μπέτυς Βαλάση και ετοιμάζονταν να ξεχυθεί στα θέατρα, διψασμένη γι’ αυτό που της είχε λείψει περισσότερο μέσα στην καραντίνα.
Η Σοφία γεννήθηκε σ’ αυτό το μικρό χωριό που την αποχαιρετάμε σήμερα, στη Χαραυγή Κοζάνης. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου κυριαρχούσαν οι αγωνιστικές παραδόσεις.
Από παιδί έψαχνε, αδιάκοπα, να βρει τρόπους να εκφράσει αυτά που ένοιωθε. Το θέατρο, η ποίηση, η ζωγραφική έδιναν διέξοδο στις άγουρες σκέψεις και στη παιδική της φαντασία.
“Μυημένη” από μικρή στο διάβασμα, ήρθε γρήγορα σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου και από τότε, η μαγεία της σκηνής, των ρόλων, των κοστουμιών, του κοινού δεν έπαψε ποτέ να της ασκεί γοητεία. “Σχεδόν πριν δω θέατρο…”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η Σοφία οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλικία 18 χρονών, αρχικά στην Κοζάνη και έπειτα στις Οργανώσεις των ΤΕΙ και της Νομικής, κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα. Κι εδώ όμως, περισσότερες ώρες περνούσε με τους συμφοιτητές της κάνοντας πρόβες με το θεατρικό του Πανεπιστημίου, παρά στα αμφιθέατρα.
Τον καιρό που ήταν οργανωμένη στην ΚΝΕ, χρεώθηκε δουλειά στον “Οδηγητή”. Ηταν η πρώτη της επαφή με τη δημοσιογραφία που παλεύει στο πλάι του λαού για να γίνει ο κόσμος καλύτερος για τους πολλούς, ενάντια στην τυραννία και στην εκμετάλλευση των λίγων. Και σ’ αυτήν την όχθη του ποταμού έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δούλεψε ως δημοσιογράφος του “Ριζοσπάστη” και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του “902” με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα, ενώ στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην “ΕΤ1”, τη “ΝΕΤ” και στον “ΑΝΤ1”.
Με το ανήσυχο και δημιουργικό της πνεύμα, με τη δημοσιογραφική της οξύνοια και το συγγραφικό της ταλέντο, άφησε το στίγμα της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και στην καλλιτεχνική δημιουργία, υπηρετώντας το Κόμμα μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.
Ανθρωπος πρόσχαρος και κοινωνικός, αναγνωρίζονταν από ευρύτερο κόσμο που εκτιμούσε τα έργα και το ταλέντο της. Γίνονταν έτσι γέφυρα για να αποκτήσει το Κόμμα δεσμούς με ανθρώπους του Πολιτισμού και όλων των ειδών της Τέχνης.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της η Σοφία είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Εχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βέβαια τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, την οποία διασκεύασε για το θέατρο.
Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας.
Εργα όπως ο “Αρης”, βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Αρη Βελουχιώτη, παίχτηκαν εκατοντάδες φορές, μπροστά σε χιλιάδες θεατές, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και στο εξωτερικό, αποσπώντας εξαίσιες κριτικές και βραβεία.
Πολεμήθηκε όμως και με μίσος από το καλλιτεχνικό κατεστημένο, που δεν ανέχεται τις παραφωνίες, θέλει την τέχνη, την έμπνευση και την καλλιτεχνική δημιουργία εφήμερα και ανταποδοτικά, αγκιστρωμένα στα συμφέροντα των λίγων και όχι στρατευμένα στις αγωνίες, στις αναζητήσεις, στα όνειρα, στις ανάγκες, στους αγώνες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Είχε να το λέει η Σοφία ότι ειδικά για τον “Αρη”, είχε πέσει σιωπητήριο από τους γνωστούς κριτικούς των εφημερίδων και των τηλεοπτικών καναλιών.
Την απάντηση όμως την έδινε το γεμάτο θέατρο κάθε βράδυ, η λίστα αναμονής με τον κόσμο που περίμενε κάποιος να ακυρώσει για να είναι αυτός ο τυχερός που θα έβλεπε την παράσταση. Οι άνθρωποι που την είδαν και μια και δυο φορές, σαν να ήταν κάθε φορά η πρώτη.
Δεν ήταν όμως το μόνο έργο που η Σοφία άφησε το στίγμα της. Διασκεύασε με μεγάλη επιτυχία για το θέατρο το “Οδός Αβύσσου, αριθμός 0” του Μενέλαου Λουντέμη, το “Ηλιος στην πέτρα”, βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη “Η Μυρτιά του βουνού”, το “Ανθρωποι και ποντίκια” του Στάινμπεκ, “Ο Τζόνι πήρε το όπλο του”, από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αγαπημένο της αδερφό και θεατρικό συγγραφέα Μυρώδη, που πολλοί από εμάς τον γνωρίσαμε πριν ακόμα συναντηθούμε, μέσα από τα λόγια θαυμασμού που η Σοφία είχε πάντα γι’ αυτόν, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου “Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά”, εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.
Η Σοφία έλεγε για τη συγγραφή των έργων της ότι “ξεκίνησε ως ανάγκη να μιλήσω για τα θέματα εκείνα της ιστορίας και τους ανθρώπους των ιστορικών εκείνων περιόδων που δεν έτυχαν της προσοχής που απαιτούσε η πραγματική τους αξία. Η αδιάκοπη επαφή με τη μνήμη μας δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα από τους αρνητές της, ούτε να παρερμηνεύονται οι αξίες και η ιστορία του λαού μας. «Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…», που λέει ο Σεφέρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει γέννα”.
Εκτός λοιπόν από την ολοζώντανη μνήμη της, εκτός από το γλυκό της χαμόγελο, κρατάμε και το σπουδαίο έργο της για να το συστήσουμε στις νεότερες γενιές των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, ως ένα ολοζώντανο μάθημα ιστορίας, αγώνων και τέχνης στρατευμένης στην ανύψωση του λαού, για να τα κερδίσει τα πάντα, επειδή τα πάντα του ανήκουν!
Σ’ ευχαριστούμε Σοφία, καλό δρόμο.
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, θερμά συλλυπητήρια στη μητέρα σου, στ’ αγαπημένα σου αδέρφια και σε όλους τους οικείους σου».
- Στη μνήμη της συντρόφισσας Σοφίας Αδαμίδου, μέλους της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη», οι σύντροφοί της και οι συνάδελφοί της στην εφημερίδα, προσφέρουν 770 ευρώ για την οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ.
Πηγή: 902.gr
