Έφυγε από την ζωή ο Ανδρέας Τζέλης, ένας από τους τρεις δικηγόρους της οικογένειας Φύσσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Ο Ανδρέας Τζέλης στάθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της οικογένειας Φύσσα.
Αγωνίστηκε για πάνω από 5 χρόνια προκειμένου να πετύχει την καταδίκη της ναζιστικής οργάνωσης.
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του και στους οικείους του.
Αποχαιρετώντας τον η οικογένεια του Π. Φύσσα σημειώνει: «Ο Ανδρέας, ο άνθρωπος που στάθηκε το στήριγμά μας από την πρώτη στιγμή που χάσαμε τον Παύλο, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο πόνος μας μεγάλος, μία που η παρουσία του ήταν για εμάς πάντα μία ασφάλεια, ήταν ο βράχος που μας προστάτευε από την δίνη του μίσους μέσα στην οποία βρεθήκαμε μετά την δολοφονία του παιδιού μας, ήταν ο άνθρωπος που μας οδήγησε στην δικαίωση και που υπέμεινε μαζί μας πεντέμιση χρόνια δικαστικής διαδικασίας. Ήταν ο άνθρωπος που μας έδωσε κουράγιο να δώσουμε αυτόν τον πολύχρονο αγώνα, έγινε οικογένειά μας, πόνεσε, έκλαψε και γέλασε μαζί μας. Για μας δεν ήταν απλά ο δικηγόρος που τίμησε όσο λίγοι τον ρόλο του, αλλά ο δικός μας Ανδρέας. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς αυτόν και στις μάχες που έρχονται η απουσία του θα είναι ηχηρή. Αυτός ο Σεπτέμβρης είναι του Παύλου μας και του Ανδρέα μας».
Για τον αιφνίδιο θάνατο του Ανδρέα Τζέλλη οι συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στην δίκη της Χρυσής Αυγής σημειώνουν:
«Ανδρέα,
Ο ξαφνικός θάνατός σου άστραψε και βρόντηξε, όπως άστραφτε και βρόνταγε η σκέψη και η φωνή σου στο Εφετείο τα πέντε χρόνια που παλεύαμε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
Είμαστε παγωμένοι όλοι, μα εκείνη η αγκαλιά σου, το χαμόγελό σου, η καλοσύνη σου, το χιούμορ σου, η Παναθηναϊκάρα σου -η γερά καρφιτσωμένη στο πέτο- έρχονται και ξανάρχονται στο νου μας και ρίχνουνε στην ξαφνιασμένη μας ψυχή εκείνο το βάλσαμο , που χρειάζεται τέτοιες στιγμές.
Πλάι – πλάι στα έδρανα του Εφετείου ανασάναμε όλοι μαζί την ανάσα του άλλου ο καθένας μας, ελπίσαμε για τη δίκη, θυμώσαμε για τη δίκη, απελπιστήκαμε για τη δίκη, αλλά παλέψαμε και τελικά νικήσαμε.
Κι εσύ ιδιαίτερα, αγγίζοντας με την ψυχή σου το φρέσκο, νεανικό σφαγιασμένο κορμί του Παύλου Φύσσα, έριχνες κεραυνούς στους φασίστες κι έφτιαχνες σεντόνι από αγάπη για να προστατέψεις το ωραίο λείψανο από τα περιττώματα που πετούσαν οι Χρυσαυγίτες στη διάρκεια της δίκης. Και με την ακατάβλητη μάνα δίπλα σου, υφαίνατε το δίχτυ της τιμωρίας των τεράτων.
Ποιος να το ΄λεγε, πως μετά τη νίκη μας, μετά το μεγάλο λιθάρι που έβαλες για να χτιστεί η φυλακή για τους φασίστες, θ΄άφηνες αίφνης τη ζωή και θα χανόσουν, όπως μια ανάσα απ΄ το φθινοπωρινό αεράκι.
Ανδρέα, ήσουν τόσο πληθωρικά καλός άνθρωπος, που η μνήμη σου έχει κιόλας νικήσει τη λήθη.
Θα ζεις μέσα στις σκέψεις μας, στις κοινές αναμνήσεις μας και στους αγώνες μας, που θα μας θυμίζουν ένα πιστό συνοδοιπόρο του δίκιου του λαού μας».
***
