«Ένας άνθρωπος 36 ετών να χάσει τη ζωή του τόσο άδικα; Έκανε το λάθος και μπήκε στο καράβι την ώρα που ξεκινούσε. Ας τον έσπρωχναν μέσα. Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές. Ας τον παρέδιδαν στο Λιμεναρχείο. Ας του έβαζαν πρόστιμο. Ας του ασκούσαν δίωξη στον Εισαγγελέα. Όλα επιτρέπονται, εκτός από το να το σπρώξεις και να τον σκοτώσεις».
Για έναν Αντώνη, όλα τα παραπάνω επιτρέπονται… Εκτός από: να του φερθείς με ευγένεια, σεβασμό, ενδιαφέρον, φροντίδα. Α, και να του αφαιρέσεις τη ζωή. Αλλά, να του αφαιρείς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ναι το μπορείς, επιτρέπεται.
Αλλωστε, είναι μόνο ένας Αντώνης, από μια φτωχή οικογένεια, που κάνει δουλειές του ποδαριού για επιβιώσει, που επιζεί μέσα στη μικρή κοινωνία, η οποία αποδέχεται και φροντίζει την διαφορετικότητά του.
Είναι μόνο ένας Αντώνης, ένας απόκληρος Αντώνης που όταν ανεβαίνει ασθμαίνων και αργοπορημένος στο καράβι κάνοντας το δικό του σάλτο, στη ζωή νόμιζε, αλλά ήταν σάλτο – μορτάλε, ξέρει, άραγε, ότι οι Αντώνηδες αυτού του κόσμου δεν είναι αποδεκτοί;
Για τον Αντώνη, που πήδηξε στον καταπέλτη για να πάει στον τόπο του, το πολύ πολύ να του άξιζαν μερικές κλωτσιές στα πισινά! Οχι, και να τον σκοτώσουμε βρε παιδί μου.
Αλλά, ούτε να τον βοηθήσουμε να ανέβει… στο καράβι, στη ζωή… οπουδήποτε… Να μην του δώσουμε το χέρι, να μην του πούμε “συγγνώμη, κύριε, περάστε”.
Μόνο τα ακόλουθα:
Σπρώξιμο, Κλωτσιές, Λιμεναρχείο, Πρόστιμο, Εισαγγελέας… Και αναρωτιόμαστε, αν η κυρία Μάνδρου που τα είπε αυτά στον ΣΚΑΙ (το βίντεο εδώ) με όλο τον απαραίτητο στόμφο του αναγκαίου τηλεοπτικού ανθρωπισμού, τα θέλει με αυτή ακριβώς τη σειρά ή θα τα δεχόταν και ανακατεμένα. Δηλαδή, για παράδειγμα, πρώτα το πρόστιμο και μετά οι κλωτσιές.
Ο Zακ, η Δήμητρα, ο Σαχζάτ, το τσιγγανάκι που το στρίμωξε η πόρτα και δεν το βοήθησε κανείς, ο Αντώνης…
Ο καπιταλισμός που σαπίζει και αποκτηνώνεται και μαζί σαπίζουν και αποκτηνώνονται οι άνθρωποι. Μια είναι η ιστορία και η κίνησή της και αλληλένδετα όλα της τα στοιχεία.
