Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ κάτι έχω πάθει την τελευταία εβδομάδα. Ξεκίνησε το βράδυ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου με ένα αχνό χαμόγελο. Μετατράπηκε ύστερα από δυο μέρες σε γέλιο και όσο περνάν οι μέρες γίνεται κέφι και ξέφρενη χαρά. Και ας συνεχίζω να πληρώνω τη δόση του ΕΝΦΙΑ… Τέρμα η κακουμουτσουνιά, η γκρίνια, η μιζέρια, οι καυγάδες στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά. Γελάω, σας λέω. Και κάνω σχέδια για το μέλλον.
Α! και άνοιξα ξανά την τηλεόραση που κόντευε να χαλάσει από την αχρηστία, κλειστή τρία και βάλε χρόνια για να μη ξερνάει το φόβο και την τρομοκρατία των αγορών και των πρόθυμων υπηρετών τους μέσα στο σπίτι. Άντεξα – γιατί για άσκηση αντοχής επρόκειτο έως τώρα – να ξανακούσω και να ξαναδιαβάσω ειδήσεις. Αλλά τι ειδήσεις! Ειδήσεις που δε μιλούν για κόψιμο μισθών και συντάξεων, για νέους φόρους, για κατάργηση κοινωνικών φορέων και υποδομών, για ιδιωτικοποιήσεις, για περιστολή ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών. Αυτή τη φορά τα νέα είναι ένας καταιγισμός από μέτρα υπέρ του λαού και του τόπου. Και ας προσπαθούν να συνεχίσουν κάποιοι την εκστρατεία του φόβου κάνοντας τις Κασσάνδρες.
Εντάξει, το χρέος εξακολουθεί να είναι τεράστιο, η χώρα να είναι ακόμα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ανεργία στο 27% αλλά μη μου πείτε ότι δε χαίρεστε και εσείς που θα επανέλθει το αφορολόγητο, που ο καθένας θα πληρώνει τους φόρους που αναλογούν στο εισόδημά του, που θα μειωθεί η συμμετοχή στα φάρμακα και θα μπορούμε να ξαναπάμε στο γιατρό όταν αρρωσταίνουμε, που θα καταργηθεί η εξίσωση πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης και θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας, που οι λιγότερο ευνοημένοι συμπολίτες μας θα μπορέσουν να επανενταχθούν τον κοινωνικό ιστό με αξιοπρέπεια. Και τόσα άλλα που θα βελτιώσουν περισσότερο ή λιγότερο την καθημερινότητά μας.
Ύστερα από το αρχικό μούδιασμα – ας μη παραγνωρίζουμε τη δύναμη της αδράνειας – γελάω ξανά με την ψυχή μου, όταν ανοίγω τους δέκτες και ακούω τους νέους υπουργούς να ανακοινώνουν έναν ορυμαγδό από μέτρα ανακούφισης που θέτουν ως προτεραιότητες τη διαπραγμάτευση του χρέους και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Άφησα κατά μέρος την αυτοσυγκράτησή μου. Ναι λοιπόν, χαίρομαι ευθαρσώς και φανερώς που για πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς – ναι της Αριστεράς – πήρε την εξουσία στη χώρα μας. Και χαίρομαι πολύ και δεν το κρύβω. Γιατί δεν κατάλαβα… το φόβο με τη σέσουλα και τη χαρά με το σταγονόμετρο; Ευφράνθηκε η καρδούλα μου, ίσιωσαν οι ώμοι μου.
Και γελάω ακόμα περισσότερο, όταν τα παπαγαλάκια του συστήματος γουρλώνουν τα μάτια με απορία. Όταν τους πέφτει κυριολεκτικά το τσαούλι, όταν ακούν έναν – έναν τους υπουργούς της Αριστεράς να κάνουν κουρελόχαρτα τις επιταγές της τρόικα. «Μα… μα», ψελλίζουν, «τι θα πει η τρόικα για αυτά, Παναγιώτη;» – σα να απευθύνεται ο γελοίος στον κολλητό του και όχι στον τρίτο τη τάξει υπουργό της εκλεγμένης κυβέρνησης. Για να πάρουν την απάντηση «δεν εκλεχθήκαμε για να εφαρμόζουμε τις επιταγές της τρόικα αλλά για να υπηρετήσουμε το συμφέρον του ελληνικού λαού». Σέκος οι προσκυνημένοι. Εφαρμογή του δόγματος του σοκ από την ανάποδη. Άσε που κάποιοι δεν έχουν ακόμα πάρει χαμπάρι ότι έχασαν τις εκλογές …Χάνεται τέτοιο θέαμα; Έγινα τόσο φανατική των ειδήσεων που όσα δεν προλαβαίνω στο ζάπινγκ τα διαβάζω στο facebook. Άλλο πανηγύρι εκεί. Πρέπει να το παραδεχθούμε έχουμε χιούμορ ως λαός. Σας λέω έχω πάθει μανία με τις ειδήσεις. Και δεν είμαι η μόνη.
Δε χορταίνω να βλέπω και να ακούω τη νέα κυβέρνηση που εξέλεξε ο λαός μας. Δε ξέρω αν ζω μια εικονική πραγματικότητα, αν οι εξαγγελίες θα γίνουν πράξη ή αν θα επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες, ένθεν και ένθεν, αλλά ευχαριστώ τη νέα κυβέρνηση για αυτό: που ξανάφεραν το χαμόγελο στα χείλη μας. Και το όνειρο και την αισιοδοξία. Η ελπίδα ήρθε και θέλω να μείνει.
