Σε ανακοίνωσή της σχετικά με τη διαδικασία χρηματοδότησης των κινηματογραφικών προτάσεων από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, η Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών σημειώνει ότι η «σύγχυση ιδιοτήτων κριτή – κρινόμενου», ακολουθεί τον εξοβελισμό των συλλογικών φορέων του κινηματογραφικού χώρου από τους θεσμούς της κινηματογραφικής πολιτικής που συνεχίζεται σήμερα με την ολοσχερή υπαγωγή του κινηματογράφου και ευρύτερα του οπτικοακουστικού στους οικονομικούς και ιδεολογικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου:
Δημοκρατική Ενότητα Σκηνοθετών
Σχετικά με το ζήτημα που ανέκυψε με τη διαδικασία χρηματοδότησης των κινηματογραφικών προτάσεων από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, προκαλεί εξαρχής εντύπωση η προκλητική παραβίαση τήρησης των όρων που θα διασφάλιζαν, έστω και σε τυπικό επίπεδο, το αδιάβλητο της κρίσης.
Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι μέσα στις εγκρίσεις περιλαμβάνονται και προτάσεις για ταινίες μελών της κριτικής επιτροπής. Το απαράδεκτο αυτό γεγονός δεν διορθώνεται ούτε με επίκληση των «ευρωπαϊκών πρακτικών» ούτε με αφορισμούς περί δήθεν «σύγχρονων» και «παρωχημένων» αντιλήψεων. Πολύ περισσότερο που το νέο “κρούσμα” έρχεται σε συνέχεια αντίστοιχων προβλημάτων που σημάδεψαν την έγκριση χρηματοδοτήσεων του «προγράμματος covid».
Θεωρούμε ωστόσο, ότι το ζήτημα που προέκυψε αποτελεί μόνο την κορφή στο παγόβουνο της κυβερνητικής πολιτικής για τον κινηματογράφο. Είναι διαχρονικές οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για τον προσανατολισμό του κινηματογράφου στη λεγόμενη εξωστρέφεια και στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων της κινηματογραφικής βιομηχανίας με τη μετατροπή της χώρας σε κινηματογραφικό πλατό χαμηλού κόστους για τα κινηματογραφικά μονοπώλια. Ο παραμερισμός των εργαζόμενων και δημιουργών του κινηματογράφου και η προσπάθεια υπαγωγής της κινηματογραφικής δημιουργίας στις προδιαγραφές της αξιοποίησης των κεφαλαίων και της κυρίαρχης ιδεολογίας συμβαδίζουν με την πολύπλευρη υποβάθμιση του ΕΚΚ και των διαδικασιών του (χαρακτηριστική και η συσσώρευση 374 προτάσεων μετά από χρόνια απραξίας) και τη σταδιακή αντικατάσταση των αρμοδιοτήτων του από το ΕΚΟΜΕ, το οποίο από την ίδρυσή του κιόλας, αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση αυτής της πολιτικής.
Πρόκειται διαχρονικά για τη δεύτερη πράξη του «έργου» που άρχισε με τον εξοβελισμό των συλλογικών φορέων του κινηματογραφικού χώρου από τους θεσμούς της κινηματογραφικής πολιτικής, και συνεχίζεται σήμερα με την ολοσχερή υπαγωγή του κινηματογράφου και ευρύτερα του οπτικοακουστικού στους οικονομικούς και ιδεολογικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου.
Σε αυτούς τους στόχους – ανεξάρτητα από αφορμές υπαρκτές ή μη – εντάσσεται και η επαναλαμβανόμενη φιλολογία για τις «αμαρτίες» του ΕΚΚ, την οποία αντικειμενικά τροφοδοτεί η επιλογή μιας διαδικασίας εξορισμού διαβλητής, όπως η σύγχυση ιδιοτήτων κριτή – κρινόμενου.
Στο πλαίσιο αυτής της γενικής αντίληψης των πραγμάτων, θεωρούμε ότι μόνη διέξοδος από το συγκεκριμένο πρόβλημα που ανέκυψε, είναι η εκ νέου εξέταση των προτάσεων υπό όρους ανταποκρινόμενους στις ουσιαστικές και τυπικές απαιτήσεις μιας αδιάβλητης διαδικασίας.
