Aυτή την παράσταση πολύ θα ήθελα να την δω, αν περισσεύανε λεφτά για θέατρο και μάλιστα στου Ωνάση το σπίτι. Βέβαια όπως όλα τα τεράστια κείμενα έτσι και η Δίκη του Κάφκα χρησιμοποιείται εργαλειακά από αντιφρονούντες σκηνοθέτες, δηλαδή κρατούν από το πολυδιάστατο έργο μόνο τις αιχμές που το καθιστούν επίκαιρο σε συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες και δεν επιχειρούν όπως ο Όρσον Ουέλς να αποδώσουν και το καθημερινό και το διαχρονικό στοιχείο του έργου, και το μικροπολιτικό και το μακροκοσμικό, και το υπαρξιακό που υπάρχει στον άνθρωπο αλλά και στο μεταφυσικό που υποψιάζει για τις νομοτέλειες που τον διέπουν.
Ο Πολωνός Κρίστιαν Λούπα που επαναφέρει αυτήν την φορά τον Κάφκα στο πολιτικό προσκήνιο ακολουθεί την εργαλειακή μέθοδο, απ΄ότι διάβασα έκανε μια παράσταση που καταγγέλλει τις λογοκριτικές μεθόδους και την αστυνόμευση που θριαμβεύει για πολλοστή φορά και στην μετακομμουνιστική Πολωνία. Eίναι θέσφατο ότι και αυτήν την «κραυγή διαμαρτυρίας» θα την απολαύσουν οι θαμώνες της στέγης Ωνάση , που όπως διαβάζω οικονομικά στηρίχθηκε και από την Στέγη.
Είναι αξιέπαινο να βοηθάς την τέχνη να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα σε άλλες χώρες αφού δεν μπορείς να το κάνεις για τη δική σου.Για μένα η επικαιροποίηση με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της Δίκης και ανάλογων θεμελιακών κειμένων είναι πια ντεμοντέ, ταίριαξε και απέδωσε πολλά το 1960, 70, 80, 90 ως και αρχές του 2000. Ο Κάφκα έζησε στην Πράγα αρκετά πριν η Τσεχοσλοβακία περάσει στο κομμουνιστικό μπλοκ και ενόσω τίποτα δεν προμήνυε ότι θα συμβεί αυτή η προσχώρηση. Άρα ο Κάφκα δεν έζησε τον… αυταρχισμό και την… καταρράκωση του ατόμου κομμουνιστικού τύπου. Προφήτευσε γράψαν οι ειδήμονες τον παραλογισμό, την αλλοτρίωση και την απανθρωποίηση που θα συνοδεύει τον προωθημένο καπιταλισμό.
Δεν προφήτεψε τίποτα πιστεύω εγώ, κατάφερε να αισθανθεί και να δει ότι έτσι κι αλλιώς συνέβαινε και τότε, σε αντίθεση με τους περισσότερους ακόμα και ταλαντούχους ανθρώπους, γιατί είχε την ικανότητα να αποδομεί ιδεολογίες και φιλοσοφίες που τόσο τυφλώνουν πάντα ακόμα και τους ταλαντούχους.
Ζητώντας πριν πεθάνει ο Κάφκα να καούν τα γραπτά του έκανε μια πολύ πιο πολύ ριζοσπαστική επιλογή απ΄το να ζητήσει καύση του σώματος του – που έτσι κι αλλιώς ήταν αδιανόητο να την ζητήσει τότε, δήλωσε ότι ξεκάθαρα δεν είχε καμιά πλέον σχέση με τη γη που υπήρξε ο τόπος του δικού του μαρτυρίου , και με τους ανθρώπους που δεν καταφέρνανε να το αντιληφθούν.
Ευτυχώς για μας και όχι για τον Κάφκα , τα γραπτά του φιλόσοφου και μύστη συγγραφέα διασώθηκαν , ακόμα μια φορά τον παραπλάνησε ο θεός στον οποίο ύψωνε το ανάστημα του, η εξουσία απέναντι στην οποία ήταν εκ γενετής ένοχος ενοχής.
Θα πήγαινα να δω λοιπόν αν μπορούσα την Δίκη του Κάφκα, έστω αυτή την δίκη με πρακτικά που είναι κάθε τετριμμένη δίκη μεταξύ διαφορετικών τόπων προέλευσης αυταρχισμού, θα πήγαινα γιατί είμαι Δικομανής. Κρατάει λέει και πέντε ώρες η παράσταση. Μπράβο Πολωνέ, έτσι πρέπει να επιβραβεύονται οι καλές προθέσεις αυτών που πάνε στο Θέατρο για να πιούνε ένα ποτάκι μετά και να το κουβεντιάσουνε.
