της Εύας Νικολαΐδου
Κάπου κάπου, ο πρωθυπουργός επισκέπτεται το συντονιστικό κέντρο επιχείρησης κατάσβεσης των πυρκαγιών. Μόλις φεύγει δηλώνει ικανοποιημένος και γελαστός: «Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Δεν είχαμε θύματα». Στη συνέχεια, οι ειδήσεις ανακοινώνουν την εξέλιξη των πυρκαγιών σε όλη την Ελλάδα. Ο Κ. Μητσοτάκης επισκέφτηκε, όμως, το συντονιστικό κέντρο. Έκανε το καθήκον του. Έχει ήσυχη τη συνείδησή του.
Τον Φεβρουάριο του ’23 στα Τέμπη θρηνήσαμε 60 νεκρούς από την τραγωδία της σύγκρουσης (πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος).
Στις 23 Ιουνίου, θρηνήσαμε 700 νεκρούς από το ναυάγιο στην Πύλο. Δίπλα ήταν το λιμενικό όταν ανατράπηκε το σκάφος (πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος).
Στις 26 Ιουλίου, θρηνήσαμε δύο πιλότους που πάλευαν να σβήσουν τις φωτιές με τα προπολεμικά canadair (πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος).
Το καθήκον του, όμως, ο Κ. Μητσοτάκης το έκανε. Και συλλυπητήρια τηλεγραφήματα έστειλε και ενός λεπτού σιγή τελέστηκε και εθνικό πένθος κήρυξε. Στην Ελλάδα του θρήνου και της τραγωδίας ο πρωθυπουργός επιτελεί το καθήκον του εκφράζοντας λόγια λύπης και θλίψης.
Μία δημοκρατία, όμως, υπερασπίζεται τον πολίτη. Τον προστατεύει. Ενδιαφέρεται για το κοινό καλό και όχι για τις ομάδες συμφερόντων. Γιατί πίσω από τις πυρκαγιές, κρύβονται οικονομικά συμφέροντα. Αυτές οι ομάδες τα κατεδαφίζουν όλα για να επιβάλουν το δικό τους μοντέλο ανάπτυξης που θα βασίζεται στο προσωπικό τους συμφέρον. Αυτοί είναι οι εμπρηστές. Οι στυγνοί εγκληματίες.
Δεν φταίει για όλα η κλιματική αλλαγή. Θυμόμαστε τον Φραγκλίνο που προσπαθούσε να ερμηνεύσει ότι οι κεραυνοί είναι φυσικό φαινόμενο και όχι υπερφυσικό που τους ρίχνει ο Θεός για να μας τιμωρήσει, όπως πίστευε ο κόσμος. Για ν’ αποφύγουμε, λοιπόν, τις πυρκαγιές και τα θύματα απ’ τους κεραυνούς, τοποθετήθηκαν σε ψηλά σημεία αλεξικέραυνα, ώστε να τους καταπίνουν.
Προνοείν – προλαμβάνειν – προβλέπειν. Καμία πρόληψη για την προστασία των δασών. Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Μα δε θα υπάρχουν οι άνθρωποι, γιατί θα πνιγούν από έλλειψη οξυγόνου.
Κι όταν έρχονται οι απόδημοι, που πέρασε το νομοσχέδιο για να ψηφίζουν, δεν θα βρίσκουν τα πατρικά τους, ούτε τα χωριά τους, μόνο φαντάσματα και ξερόχορτα. Καθόλου τύψεις; Και η συνείδηση, άραγε υπάρχει;
