Πριν ένα χρόνο ο Μίκης Θεοδωράκης, τώρα ο Κώστας Καζάκος. «Εφυγε» ένας ακόμα από «αυτούς τους ωραίους δικούς μας», όπως έλεγε η αείμνηστη Τζένη Καρέζη στην εμβληματική θεατρική παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα – «το μεγάλο μας τσίρκο».
Δικοί μας ωραίοι φεύγουν τώρα που τους χρειαζόμαστε περισσότερο.
Φεύγουν τώρα που αγέρωχα βλέμματα σαν του Καζάκου χρειάζονται περισσότερο για να μας κάνουν να κοιτάμε κατάματα τους κυβερνητικούς άρχοντες που επιχειρούν να εξευτελίσουν την άμοιρη ζωή μας. Αυτούς που, ζώντας οι ίδιοι και οι οικογένειές τους υπό το άπλετο φως των πολυελαίων στα πολυτελή σαλόνια τους, διατάζουν εμάς να σβήσουμε τις λάμπες και τα καντήλια στις φτωχικές μας καμαρούλες. Για να μην βλεπόμαστε μεταξύ σας στο σκοτάδι και παίρνουμε κουράγιο ο ένας από το βλέμμα του άλλου. Αυτούς που μας λένε «ζήστε χωρίς θέρμανση το χειμώνα που έρχεται». Για να μην μας αφήνει το τρέμουλο από το κρύο να σκεφτούμε ποιος και γιατί μας παγώνει. Αυτούς που μας ορμηνεύουν «μετρήστε τις μπουκιές σας». Για να φορτώσουν σε μας την ευθύνη για την πείνα που εκείνοι μας έφεραν προκειμένου να μην πειραχτούν τα κέρδη των «Σουπερμακετατζήδων». Αυτούς που μας απειλούν πως αν αδεν κάνουμε ό,τι μας λένε θα πεθάνουμε!
Φεύγουν τώρα που «λαϊκοί δικαστές» σαν τον Καζάκο χρειάζονται περισσότερο για να δικάσουν δημόσια στις πλατείες των πόλεων και των χωριών εκείνους που φέρνουν τον πόλεμο. Ν’ απευθύνουν το δημόσιο «κατηγορώ» εναντίον του «ξεκούτη» της Ουάσιγκτον και του «ανισόρροπου» της Μόσχας που ως εντολοδόχοι και οι δυο του μεγάλου κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας, ξεκίνησαν ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ήδη έχει χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους, ενώ υπάρχουν φόβοι ότι θα επεκταθεί, θα γίνει πυρηνικός, απειλώντας την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
Φεύγουν τώρα που οι βροντερές φωνές σαν του Καζάκου χρειάζονται περισσότερο για να ξυπνούν τις κοιμισμένες συνειδήσεις, να αναθαρρεύουν τις τρομαγμένες καρδιές, να ξεθολώνουν τα μπερδεμένα μυαλά. Να θυμίζουν πως είναι άλλο να συνοδεύεις νοερά τον βασιλιά Ληρ στο πολιτιστικό του σεργιάνι μέσα στην ομίχλη του Λονδίνου κι άλλο να παρακολουθείς σαν χάνος το εξόδιο σεργιάνισμα της άμαξας μιας αιμοβόρας βασίλισσας – θυμήσου την άρνησή της να δώσει χάρη σε μελλοθάνατους αγωνιστές της Κύπρου – έξω από τα ανάκτορά της. Να δίνουν κουράγιο σε εκείνους που τρομάζουν στη σκέψη πως σήμερα πια οι χαφιέδες έπαψαν να κόβουν βόλτα στα σκοτάδια, να κρύβονται στα σοκάκια και κυκλοφορούν στο φως της ημέρας, καταγράφοντας «νόμιμα και κανονικά» κάθε ανάσα, κουβέντα και πράξη μας. Να καθαρίζουν τον ορίζοντα από την καταχνιά που δημιουργούν οι κάθε λογής και είδους – δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί – «πολιτικάντηδες» που επιχειρούν να εμπορευτούν τη θέληση του λαού μας για μια καλύτερη ζωή.
Φεύγουν τώρα που ιερουργοί της Τέχνης με πλατύ, κομμουνιστικό χαμόγελο σαν του Καζάκου χρειάζονται περισσότερο για να μας σπρώξουν προς το ξέφωτο. Στην ώρα της απελπισίας και της παραίτησης να μας διδάσκουν την σύνεση, την προνοητικότητα και την υπομονή του Προμηθέα Δεσμώτη – όπως δωρικά τον ερμήνευσε ο Καζάκος στη θεατρική σκηνή – για να μην μείνει στη μέση η ελπίδα του κόσμου.
Γιατί μπορεί η νύχτα να φαίνεται βαθιά, αλλά η ώρα είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Μπορεί να μετριέμαστε λειψοί, αλλά υπάρχουν πολλοί που, όταν χρειαστεί, θα χώσουν τα δόντια στη ζωή. Δεν τελειώσαμε, μόλις αρχίζουμε. Και δεν έχουμε καιρό να κουραστούμε, ούτε και να πεθάνουμε.
Κι αν η σημαία μας κατέβηκε από το Κρεμλίνο – τι ιεροσυλία, εκεί που βάδιζε και μιλούσε ο Λένιν να βρίσκεται τώρα ένας αντικομμουνιστής! – παρέμεινε στις καρδιές μας. Κι αν δε βρούμε πανί να την ξαναράψουμε θα την φτιάξουμε με τα σύννεφα, γιατί είναι πολύς ο θυμός κάτω από τα σύννεφα. Κι η γη είναι οργισμένη. Αν βάλεις τ’ αυτί στο χώμα θ’ ακούσεις. Κάτι ετοιμάζεται, κάτι γίνεται….
