Προσωπογραφία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου σβήστηκε από το σημείο που είχε δημιουργηθεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ο δημιουργός του γκράφιτι, Γιώργος Κόφτης, έκανε μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook προκειμένου να πει τη δική του εκδοχή για το σβήσιμο της τέχνης του. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στην ανάρτησή του, το ζήτημα με αυτή την κίνηση του ΑΠΘ είναι «πώς ένας οργανισμός, που θα μπορούσε να αποθεώνει την ελευθερία του νου, τη μελέτη, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου αλλά και του εαυτού μας, καταλήγει ένα μίζερο ίδρυμα που δεν διαφέρει και πολύ από την αισθητική της χούντας».
Τι ανέφερε ο δημιουργός
Ο Γιώργος Κόφτης έγραψε αναλυτικά:
«Σήμερα έσβησαν στο ΑΠΘ μια προσωπογραφία του Αγγελόπουλου που είχα κάνει πριν κάνα μήνα. Προφανώς και τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι παράτυπες. Επίσης, αυτονόητο είναι το να μην επιτραπεί να γίνει το πανεπιστήμιο χάος. Παρόλα αυτά, το ζήτημα για μένα είναι οι αποφάσεις. Ποια επιλέγεις να κρατήσεις και ποια όχι. Τι σημαίνει πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αισθητική, τι σημαίνει ιδέα, πρωτοβουλία και πώς όλα αυτά έρχονται σε άμεση σύγκρουση με την τυπολατρία, τη μίζερη και άνευ κριτικής τήρηση κανόνων. Πώς, στο κάτω κάτω, ένας οργανισμός που θα μπορούσε να αποθεώνει την ελευθερία του νου, τη μελέτη, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου αλλά και του εαυτού μας καταλήγει ένα μίζερο ίδρυμα που δεν διαφέρει και πολύ από την αισθητική της χούντας.
Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά που αποφάσισε το ίδιο το ίδρυμα να σβήσει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο από την αίθουσα τελετών. Ήρθε άθελά του και ολοκλήρωσε με αυτήν του την κίνηση την ίδια την απόπειρά μου να θυμίσω το βλέμμα του μεγάλου σκηνοθέτη. Του ανθρώπου που διάβασε την ιστορία της χώρας με το βάθος και την ακρίβεια που της αξίζει. Κρίμα που δεν ήμουν εκεί της στιγμή του αφανισμού. Ήθελα να δω τον υπάλληλο που με τη νωχέλεια του πήρε την μπογιά και τον εξαφάνισε. Με τις βουρτσιές του να ανακουφίζει το ΑΠΘ από το επίμονο βλέμμα του μεγάλου Τεό. Το έργο πέτυχε τον σκοπό του λοιπόν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σβήνουν έργα αξίας (δεν μιλώ για το δικό μου). Έσβησαν μια εξαιρετική Γκουέρνικα πριν δύο χρόνια μιας αγαπημένης μου πρώην μαθήτριας όπου ένιωθα τόσο μεγάλο καμάρι για την πρόοδο της, αλλά και αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το ίδρυμα. Ένα ίδρυμα που επιτελεί σχεδόν το αντίθετο από ότι θα’ πρεπε. Αντί να προάγει και να εμψυχώνει την ιδέα και τη σκέψη, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τη χαντακώνει. Κλείνοντας, το μόνο που θα κάνω και θα ευχηθώ είναι να δώσει πείσμα αυτό στους απανταχού καλλιτέχνες της πόλης αλλά και της χώρας να αγνοήσουν με πείσμα αυτόν τον ζόφο και να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, στην όρεξη, στο φως».
