Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Απαίδευτοι πρωταγωνιστές και οπαδοί

“Όταν λέμε έναν άνθρωπο απαίδευτο δεν θα πρέπει επουδενί  να περιοριζόμαστε στην συμβατική έννοια με την όποια συνήθως εκφέρεται ένας..

“Όταν λέμε έναν άνθρωπο απαίδευτο δεν θα πρέπει επουδενί  να περιοριζόμαστε στην συμβατική έννοια με την όποια συνήθως εκφέρεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός: ότι δεν έχει ανοίξει βιβλίο πέραν των υποχρεωτικών της εκπαίδευσης, ότι εκφράζεται άτσαλα στον γραπτό και προφορικό του λόγο, ότι δεν έχει διαβάσει τα “Ηθικά – Νικομάχεια” στην αρχαία ελληνική, αλλά ούτε και την “Δεκάτην ογδόην Μπρυμαιρ” του Μαρξ ή την “Ηθική” του Σπινόζα ή την “Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας” του Καστοριάδη, ότι δεν έχει δει το “Έξι πρόσωπα ζητάν συγγραφέα ” του Πιραντέλο , αλλά ούτε και την “Αντιγόνη” σε μια παράσταση που να αξίζει, ότι ο “Ιβάν ο τρομερός” και το “Μπάρρυ Λίντον ” του είναι εξίσου άγνωστα με τον “Θίασο” του Αγγελόπουλου.

Θα μπορούσε ο εν λόγω άγνωστος χ  να είναι Ινδός, Περουβιανός, Μαγαδασκαρινός και να μην του λένε τίποτα αυτά τα ονόματα και οι τίτλοι έχοντας να μας αντιπαραθέσει  πλήρως συγκροτημένα  συστήματα κουλτούρας που την αγνοούμε εμείς εντελώς. Αλλά δεν είναι ανάγκη να φύγουμε από την Ευρώπη για το αληθές του λόγου μας. Ο πολύς – και δικαίως- απόλυτα κατοχυρωμένος Χάρολντ Μπλούμ στον εξαιρετικό του ¨Δυτικό κανόνα¨, το μεγάλο του δοκίμιο για το ποια είναι τα έργα της λογοτεχνίας  που πρέπει να διασωθούν στη κιβωτό της  παγιωμένης γνώσης του παρελθόντος  έργο (που φαντάζομαι έχουν διαβάσει όλοι οι αριστεροί στοχαστές , αλλά και οι φιλελεύθεροι  αντίστοιχοι  τους)  δεν συμπεριλαμβάνει στους καταλόγους του με ότι εξάπαντος πρέπει να σωθεί και να διαιωνιστεί από την Δυτική Λογοτεχνία κανέναν σχεδόν Βαλκάνιο συγγραφέα, του είναι απλά άγνωστοι, ενώ από τους Έλληνες αναφέρει μόνο τους Καζαντζάκη, Σεφέρη, Ελύτη, αυτούς που γνωρίζουν και οι Κολωνακιώτισσες όταν ρίχνουν μεταξύ ειδών διακόσμησης και επώνυμων ρούχων καμιά ματιά σε σινιέ βιβλιοπωλείο.

Οπότε η έννοια απαίδευτος με αυτές τις περιοριστικές ερμηνείες είναι απλά ρηχή και ρατσιστική. Νομίζω ότι θα ήμασταν πολύ πιο κοντά στην πραγματική ουσία της  αν φέρναμε την αρχαία ετυμολογία της σε συγγένεια με την νεοελληνική έννοια παιδεμένος, αυτός που έχει παιδευτεί στη ζωή του, ταλαιπωρηθεί αλλά με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι έχει σκεφτεί πάνω σε αυτό, έχει ακονίσει την σκέψη και την υπόσταση του πάνω σε αυτό. , την διαίσθηση και το συναίσθημα του. Με αυτήν την έννοια ο οπαδός είναι ένας αέναα απαίδευτος, μιας και παρά τις ταλαιπωρίες του εξακολουθεί να κρίνει βιβλία και πολιτικούς από το εξώφυλλο. Εξακολουθεί να εξαρτά τις διαδρομές της σκέψης του από την αυθεντία σήμερα ανθρώπων όπως ο φιλόσοφος Γεωργιάδης, ο μαγκιόρος Πολάκης, ο αβάσταχτη ελαφρότητα της προδοσίας Τσίπρας, η αισθησιακή Αχτσιόγλου, η θεληματική Παπακώστα,ο αδιάφθορος Λοβέρδος ο προδομένος Καμμένος, και όλο το κακό συναπάντημα ,να τους ανταλλάσσει ενίοτε μεταξύ τους όλους αυτούς – και αυτό ίσως να είναι και το μόνο ευσταθές μέσα σε όλη αυτήν την παραφροσύνη- να τους κατακρίνει ακόμα και αβάσιμα κάποιες φορές  όπως και τους υποστηρίζει, να φανατίζεται για χάρη κάποιων από όλους αυτούς ή για κάποιο κόμμα που ευαγγελίζεται “αλήθειες και αξιοκρατίες”.

Είναι καλλιτέχνης αναμφισβήτητα ο Έλληνας οπαδός κατεβάζει καντήλια κατά παντός, αλλά δεν ξεχνά να λατρέψει είδωλα , να κολακέψει εργοδότες, συνδικαλιστές, προσωπάρχες , παραγωγούς, θεατρώνες , φίρμες και εν γένει τους πρωταγωνιστές όποιοι και να είναι και αυτοί, όσο ανάξιοι και ρεζίληδες και αν είναι και όποιον η ανάγκη του αλλά και η ελαστική του συνείδηση . τον εξαναγκάζει να κρίνει ως διαφορετικό και καλύτερο , προκειμένου να παιδευτεί πραγματικά , δηλαδή να αναλάβει το κόστος της βιωματικής του γνώσης με σταθερή κατεύθυνση τον προσδιορισμό της αξίας , της ανθρώπινης αξίας και όχι της αγοραστικής ., την πίστη, όχι την εμπορική πίστη αλλά την πίστη του σε κάτι που να υπερβαίνει την ευτελή επιβίωση.

Οι πολιτικές επαναστάσεις βέβαια όποιος έχει και λίγη ιστορική γνώση έγιναν με την συνεργασία ανάλογα απαίδευτων μαζών που είχαν φτάσει στο αμήν και πίστεψαν σε η εκμεταλλεύτηκαν συγκυρίες και στρατολογήθηκαν μιμητικά και και διασπάστηκαν παρορμητικά στη συνέχεια και για αυτό εξάλλου δεν είχαν και καμιά άλλη μακροπρόθεσμη προοπτική από το να αποτύχουν.  Το άνοιγμα της ψαλίδας από την θεωρία στην πράξη και από τους καθοδηγητές στους οπαδούς προεξοφλούσε μια αποτυχία ανάλογη οποιασδήποτε μεταρρύθμισης δεν λαμβάνει υπ΄όψην τα ανθρωπολογικά δεδομένα κυρίως το πόσο οι χειραγωγήσιμοι άνρωποι μπορούν να μεταστραφούν σε πολλές μορφές χειραγώγησης αλλά ακριβώς το ότι είναι χειραγωγήσιμοι τελικά καταλήγει να επιστρέφουν σε μια συρρικνωμένη ιδέα για την ζωή, την δυνατότητα και την ικανότητά τους. 

Ανθρώποι σε σύγχυση, σε αναβρασμό , χωρίς το περιθώριο της διάκρισης, άνθρωποι πολωμένοι, που έχουν την ίδια πιθανότητα να μαγευτούν από χαρισματικές φυσιογνωμίες όσο και από ρεμάλια, γιατί δεν έχουν τον χρόνο, την μέθοδο, την αγωνία στις περισσότερες περιπτώσεις να παιδευτούν παραπάνω, να συγκροτηθούν μέσα από μια αυτοκυριαρχία που θα τους έδινε το δικαίωμα να αναπτύξουν ατομικότητα το μόνο που μπορεί να συγκρουστεί με ελπίδα απέναντι στο παμφάγο σύστημα, να κοντρολάρουν τον φόβο με την γνώση.


Ο καιρός που η εξουσία μπορούσε να θεωρηθεί αποκλειστικά υπεύθυνη για την πνευματική και ηθική αδράνεια των ψηφοφόρων , έχει οριστικά παρέλθει. Υπάρχει όμως κάτι άλλο ενδεχομένως πιο δύσκολο στην αντιμετώπιση του και από την αμορφωσιά και από την εθελοτυφλία. Οι ψυχικές αρρώστιες που δημιουργούνται όταν προσπαθείς να επιπλεύσεις σε ένα άρρωστο σύστημα. Οι επιπτώσεις του να υποκρίνεσαι ενώσω συμμετέχεις σε έναν ανελέητο πόλεμο συμφερόντων, ότι συμμετέχεις σε έναν αγώνα ιδεών.

Απόψεις