Ενας Ερμής ψυχοπομπός και … φευ όχι ψηφοπομπός (ούτε ο εκπρόσωπος του δωδεκάθεου- εκτός από την εκπρόσωπο του τάφου- μπορεί να νεκραναστήσει την κυβέρνηση) με κηρύκειο στο χέρι και σανδάλια στα πόδια, που βρίσκεται μπροστά από άρμα με δύο άλογα, το οποίο οδηγεί άνδρας γενειοφόρος και δαφνοστεφανωμένος, είναι το τελευταίο εύρημα του ταφικού μνημείου, που ανασκάπτεται στην Αμφίπολη.
Ένα πολύ όμορφο ψηφιδωτό δάπεδο, εξαιρετικής τέχνης, που αποκαλύφθηκε κάτω από τα χώματα του δεύτερου θαλάμου, πίσω ακριβώς από τις Καρυάτιδες και καλύπτει όλη την έκταση του δαπέδου (4,5 μ. πλάτος, 3μ. μήκος) αν και δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα στο σύνολό του, δηλαδή το ανατολικό και δυτικό τμήμα της παράστασης.
Αλλά και ένα εύρημα που θέτει νέα ερωτήματα. Στους μακεδονικούς τάφους αποκαλύπτεται ζωγραφική, αλλά σπάνια ψηφιδωτός διάκοσμος. Το ψηφιδωτό της Αμφίπολης είναι το δεύτερο (το πρώτο είχε βρεθεί σε τάφο που ανέσκαπτε ο Δημήτρης Λαζαρίδης). Το τμήμα που απομένει να αποκαλυφθεί κάτω από το χώμα είναι καθοριστικό, αφού θα αποσαφηνίσει και την ερμηνεία της παράστασης. Αν στο άρμα που οδηγεί ο γενειοφόρος άνδρας αποκαλυφθεί και γυναίκα επιβαίνουσα, τότε είναι βέβαιο ότι πρόκειται για την παράσταση της Αρπαγής της Περσεφόνης και ο γενειοφόρος άνδρας είναι ο Πλούτωνας. Mια τέτοια παράσταση, ζωγραφική όμως, γνωρίζουμε ήδη από τον τάφο Ι των Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας και χρονολογείται στα μέσα του 4ου αιώνα. Αν δεν βρεθεί γυναικεία μορφή τότε όλες οι ερμηνείες είναι ανοιχτές με επικρατούσα, ότι ο οδηγός του άρματος να είναι ο νεκρός. Πάντως το ψηφιδωτό δάπεδο μιμείται κάποιο ζωγραφικό πρότυπο ενώ και το ίδιο έχει πολύ έντονο ζωγραφικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και από τους αρχαιολόγους θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό για την εξέλιξη της τέχνης του ψηφιδωτού και της απόδοσης ζωγραφικών προτύπων με χρήση ψηφίδων.
Η ανασκαφική ομάδα χρονολογεί και το ψηφιδωτό στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα πΧ. Ωστόσο δεν είναι απίθανο το ψηφιδωτό να χρονολογείται και αργότερα σύμφωνα με εκτιμήσεις αρχαιολόγων. Δηλαδή από λίγες δεκαετίες, στο τέλος του 4ου αιώνα, αν συγκριθεί με ψηφιδωτά δάπεδα των οικιών της Πέλλας μέχρι και περισσότερο χρόνια δηλαδή στον 3ο αιώνα πΧ, ακόμα και στις αρχές του 2ου αι. πΧ., αν συγκριθεί με τη ζωγραφική άλλων μακεδονικών τάφων, αλλά και την τεχνοτροπία των ψηφιδωτών εκείνων των αιώνων.
Ισως, όμως θα έπρεπε οι ανασκαφείς να ξανασκεφτούν το θέμα με τους όγκους χωμάτων εντός του μνημείου και την υποτιθέμενη τοποθέτησή τους εξ’ αρχής προκειμένου να εμποδιστεί η τυμβωρυχία. Η απώλεια ψηφιδωτού ακριβώς στο κέντρο της παράστασης μάλλον παραπέμπει σε καταστροφή από εισβολή τυμβωρύχων.
