Εάν ήταν ξαφνική ή όχι η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά θα αποδειχθεί σε λίγο διάστημα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως, με αφορμή την παραίτηση Κοτζιά και την αποδοχή της, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε μια δήλωση προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς το εξωτερικό και τους καλούς …μας «συμμάχους» στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πέρα από την πρώτη ανάγνωση, που ήδη έχει αρχίσει να γράφεται, δηλαδή πως ο Τσίπρας επέλεξε Καμμένο αντί για Κοτζιά για να διατηρήσει την κυβέρνηση του υπάρχουν κι άλλες πλευρές στις εξελίξεις, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παραίτηση του (πρώην πια) υπουργού Εξωτερικών.
Τι επέλεξε να πει ο Αλ. Τσίπρας, πέρα από την έκφραση «πόνου καρδιάς» για την αποδοχή της παραίτησης του Ν. Κοτζιά:
- Αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών το επόμενο διάστημα, στέλνοντας «μήνυμα» ότι η «επιλογή» του αυτή «σηματοδοτεί την αποφασιστικότητά» του. Κι εξήγησε τι εννοεί: «να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου και να διασφαλίσω την επιτυχή ολοκλήρωση της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών».
- Η απόφαση του να να αναλάβει το υπ. Εξωτερικών, είπε, είναι και «μία απόφαση με πολλαπλά μηνύματα, τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό και προς την κυβέρνησή».
- Η απόφαση του, πρόσθεσε, σηματοδοτεί πως δεν θα ανεχτεί «διγλωσσία από οποιονδήποτε και καμία προσωπική στρατηγική στην εθνική γραμμή της χώρας».
- Παράλληλα, έστειλε μήνυμα «στους γείτονες μας» για να τους «ενθαρρύνει» για τη Συμφωνία των Πρεσπών, προτρέποντας τους «να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και με θάρρος, διότι δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία».
Ορισμένες απλές παρατηρήσεις:
Ο Ν. Κοτζιάς δεν εμπόδισε (ακριβώς το αντίθετο έκανε) τη σχέση της χώρας με τις ΗΠΑ. Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση που κατείχε, αφού προώθησε και εξυπηρέτησε απόλυτα τις… ανάγκες της κυβέρνησης Τσίπρα με τους Αμερικανούς. Συνεπώς, η αποδοχή της παραίτησης δεν έγινε σίγουρα για τον… αντιαμερικανισμό του κ. Κοτζιά, ο οποίος, άλλωστε, έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στη συμφωνία του Πρεσπών. Μιλάμε για τη συμφωνία που θα κάνει τα πάντα (και από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών πια) ο πρωθυπουργός για την ολοκλήρωση της, όπως δήλωσε.
Ανεξαρτήτως από την άποψη του καθενός για τη συμφωνία των Πρεσπών κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως η στιγμή της υπογραφής της δεν έχει άμεση σχέση με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Αυτονόητα πράγματα, αρκεί να παρακολουθήσει τις δηλώσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων. Με λίγα λόγια, η συμφωνία ήρθε και προωθήθηκε γιατί ήθελαν οι ΗΠΑ να έρθει, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους στα Βαλκάνια.
Στο εσωτερικό ο Αλ. Τσίπρας, παρόλο που ήταν πρόθυμος (και είναι) να υλοποιήσει τη συμφωνία, είχε (και έχει) να… αντιμετωπίσει και τον «μακεδονομάχο» Καμμένο, ο οποίος έπρεπε να απευθυνθεί και στο δικό του πολιτικό ακροατήριο. Μέχρι τώρα είχαν βρει τη «φόρμουλα» της αναμονής λόγω των διαδικασιών για τη συμφωνία των Πρεσπών στην ΠΓΔΜ. Παράλληλα, η καθυστέρηση και τα αποτελέσματα των διαδικασιών στην ΠΓΔΜ έδιναν χρόνο στη συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου να αφήσουν το θέμα για αργότερα. Ο χρόνος, όμως, περνάει και ο καλός πολιτικός φίλος του πρωθυπουργού και καλός σύμμαχος των ευρωατλαντικών συμφερόντων, Ζόραν Ζάεφ, αντιμετωπίζει προβλήματα για περάσει τη συμφωνία. Το γεγονός αυτό φέρνει δυσκολίες και στον Αλ. Τσίπρα απέναντι στους «συμμάχους». Βέβαια, έχει το επιχείρημα «εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Όλα τα παραπάνω αξιοποίησε ο Π. Καμμένος για να κρατάει και το πολιτικό του ακροατήριο του και τη συγκυβέρνηση. Κι ενώ υπήρχε όλο αυτό το πολιτικό τοπίο ήρθε το ταξίδι του Π. Καμμένου στις ΗΠΑ, οι αντιδράσεις για αυτά που έταξε για τις βάσεις στην Ελλάδα, αλλά και το … άλλο σχέδιο για το θέμα της ΠΓΔΜ.
Πριν προχωρήσουμε να σημειώσουμε πως δεν νομίζουμε ότι υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να πιστεύει πως ο Καμμένος δεν είναι πολιτικός φίλος των ΗΠΑ (ποιος θα ξεχάσει τα πανηγύρια του για τον Τραμπ). Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πήγε στις ΗΠΑ και τα «έδωσε όλα» κι ήρθε μετά στην Ελλάδα να παίξει το εσωτερικό του χαρτί. Οι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν γνωρίζουν πώς γίνεται η πολιτική, επιδίωξαν να μας πείσουν ότι ο Καμμένος έκανε… του κεφαλιού του, λες και πήγε στις ΗΠΑ ως τουρίστας και όχι υπουργός Εθνικής Άμυνας μιας χώρας. Ο Π. Καμμένος έκανε εξωτερική πολιτική στις ΗΠΑ και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έγινε χωρίς ενημέρωση από τον πρωθυπουργό. Ιδιαίτερα, δε, μετά και τη σημερινή εξέλιξη όπου ο πρωθυπουργός στην «κόντρα» Κοτζιά – Καμμένου επέλεξε Καμμένο μάλλον (….άτυπα) ενέκρινε όσα είπε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στις ΗΠΑ. Αν κάποιος, δε, θα μπορούσε να θεωρηθεί πως έχει «διγλωσσία» αυτός είναι ο Π. Καμμένος, αλλά ο Καμμένος έμεινε. Λέμε για τον Καμμένο που στηρίζει μια κυβέρνηση που προωθεί μια συμφωνία την οποία θέλει να ακυρώσει, απειλώντας μέχρι και πως θα ρίξει την κυβέρνηση…
Όσον για τον κ. Κοτζιά (με ό,τι σημαίνει η απαίτηση του να στηριχθεί από τον Τσίπρα απέναντι στον Καμμένο); «Καλή δουλειά» έκανε για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σε σχέση με τον αμερικανικό παράγοντα (τη συμφωνία των Πρεσπών και όχι μόνο), αλλά ο πρωθυπουργός αποφάσισε (κάτι θα ξέρει, κάτι θα εκτίμησε για να καταλήξει). Τι αποφάσισε; Την αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορεί να την προωθήσει και μόνος του, χωρίς τον Κοτζιά, με συγκυβερνήτη τον Καμμένο μέχρι την επόμενη φάση που θα επανεκτιμήσουν ποιος χρειάζεται ποιον.
Πάντως, ένα είναι το σίγουρο. Οι ΗΠΑ έχουν βρει μια «συμμαχική» κυβέρνηση στην Ελλάδα, που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους. Το ήξεραν, βέβαια, πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας που κυβέρνησε είναι αμερικανόδουλο, αλλά τόσο καλή δουλειά μάλλον ούτε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι δεν την περίμεναν…
Συμπέρασμα: Αμερικανόδουλη πολιτική και χωρίς Κοτζιά.
