Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε η είδηση ότι η Διακυβερνητική Επιτροπή της Ουνέσκο έκανε σύσταση στη Μεγάλη Βρετανία να αποδεχτεί τη διαμεσολάβηση του διεθνούς οργανισμού σχετικά με το ζήτημα της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα. Το αίτημα της διαμεσολάβησης προς την Ουνέσκο είχε υποβάλει ο τέως υπουργός Πολιτισμού, Πάνος Παναγιωτόπουλος. Αρκετά κράτη – μέλη της Ουνέσκο στήριξαν το αίτημα της Ελλάδας. Κάποια άλλα σφύριξαν αδιάφορα. Μαντέψτε ποια… Οι χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην οποία η κυβέρνηση ομνύει νυχθημερόν.
Το ενημερωτικό δελτίο τύπου που λάβαμε από το Υπουργείο Πολιτισμού προφανώς και απέκρυπτε αυτή τη… λεπτομέρεια. Δηλαδή τη λεπτομέρεια πως ούτε η Ελλάδα έχει σκοπό να ασκήσει πίεση προς τους ευρωπαίους εταίρους, που τόσο μας αγαπάνε και μας φροντίζουν, ώστε να πάρουν θέση για το ζήτημα των Γλυπτών, αλλά ούτε και αυτοί οι περισπούδαστοι εταίροι έχουν καμία διάθεση να εμπλακούν σε μια ιστορία που θα τους φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έχει δηλώσει ουκ ολίγες φορές την αδιάλλακτη στάση της. Μια από τις τελευταίες φορές ήταν το 2013 στην Ινδία, όπου ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέηβιντ Κάμερον είχε δηλώσει «δεν είμαι οπαδός του επιστροφισμού».
Στην πραγματικότητα αποκρύπτεται μία κρίσιμη παράμετρος. Το ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, με επιστημονικές και αισθητικές και ηθικής τάξης διαστάσεις, αλλά πολιτικό.
Βέβαια για τις ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ , της Ν.Δ. και της ένωσης των δύο, πολιτικό ζήτημα, σημαίνει αυτό που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης όταν και εφ’ όσον προκύπτει ανάγκη για λόγους εντυπωσιοθηρικούς. Δηλαδή όταν πρέπει να εκλεγεί πρωθυπουργός. Δεν είναι τυχαίο πως ουδέποτε θεσμοθετήθηκε μια μόνιμη εθνική επιτροπή επιφορτισμένη με το χειρισμό όλων των πλευρών της υπόθεσης. Μια επιτροπή, η οποία θα έχει όλη την εικόνα της κατάστασης, το πριν, το τώρα και το τι μέλει γενέσθαι.
Παρ’ όλα αυτά τις τελευταίες ημέρες το θέμα κυκλοφορεί στα Μέσα Ενημέρωσης όχι διότι κάποια σοβαρή εξέλιξη υπήρξε στην υπόθεση, αλλά γιατί μια δικηγόρος, η οποία πληροί όχι μόνο το προαπαιτούμενο της νομικής κατάρτισης, αλλά και εκείνο της celebrity παρουσίας, θα ασχοληθεί με τα Μάρμαρα. Φυσικά μιλάμε για την Αμάλ Αλαμουντίν, σύζυγο Τζορτζ Κλούνι, η οποία έρχεται στις 13 Οκτωβρίου, ως υπάλληλος της νομικής εταιρίας Doughty Street Chambers, της οποίας επικεφαλής είναι ο Τζέφρυ Ρόμπερτσον, ο οποίος επίσης θα βρεθεί στην Αθήνα.
Το θέμα αυτής της επίσκεψης χειρίζεται απ’ ευθείας το Μαξίμου. Είναι δε χαρακτηριστικό πως όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η είδηση της επίσκεψης Αλαμουντίν ο υπουργός Πολιτισμού, Κώστας Τασούλας, φερόταν να μη γνωρίζει τίποτα. Εψαξε, ρώτησε, έμαθε… στο γραφείο Πρωθυπουργού και την επομένη εμφανίστηκε στις εφημερίδες ενήμερος του θέματος.
Με άλλα λόγια: όπως η Αμφίπολη, έτσι και η Αλαμουντίν αποτελούν θέματα του Μαξίμου. Παραλίγο να γίνουν και οι αρχαιολογικές έρευνες στα Αντικύθηρα, αλλά εκεί επενέβη ο καιρός και διέκοψε της πρωθυπουργική πορεία προς έναν ακόμα θρίαμβο.
Από την άλλη πλευρά η Αμφίπολη «χαλάει» λίγο τα σχέδια που ήθελαν κάποιος επιφανής νεκρός να εμφανίζεται και να σώζει τον πρωθυπουργό, επομένως πέφτουν κι εκεί οι τόνοι. Ετσι, λοιπόν, αναζητώντας η κυβέρνηση τη σωτηρία μεταξύ ενός τάφου και ενός ναυαγίου, θα αρπαχτεί από την πλούσια κώμη της Αμάλ Αλαμουντίν… Και ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των συζητήσεων, το είδος της εμπλοκής του νομικού γραφείου και το κόστος αυτής της εμπλοκής, όλη αυτή η ιστορία μοιάζει πολύ με εκείνη ενός άλλου πρωθυπουργού, του Κώστα Σημίτη. Στην Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες τον Οκτώβριο του 2003 είχε διαμειφθεί ο παρακάτω ντροπιαστικός διάλογος μεταξύ Σημίτη – Μπλερ:
Μπλερ: «A, Κώστας». Σημίτης: «Πώς είσαι;». Μπλερ: «Είμαι πολύ καλά. Εσύ;». Σημίτης: «Πολύ καλά. Νομίζω ότι πρέπει ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι για τα Μάρμαρα και να μου πεις κάτι». Μπλερ: «Να σου πω δηλαδή ένα καλό νέο». Σημίτης: «Οχι καλό νέο, θέλω να μου πεις πώς το σκέφτεσαι. Να μου πεις την προσωπική σου γνώμη, διότι υπάρχει δημοσιότητα στο θέμα. Θα ήθελα να ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ξέρεις, έχουμε εκλογές του χρόνου και ίσως αυτό μπορεί να φανεί χρήσιμο».
Στην περίπτωση της Αλαμουντίν το μόνο που μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να της προτείνει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κι αν όχι η ίδια τότε ο σύζυγός της…
