“Αγαπητέ Μπίμπι…
Επιτρέψέ μου να σε αποκαλώ με το χαϊδευτικό σου, μιας και η πολύχρονη οικειότητα μαζί σου και με τον ανώτατο κοινό μας άρχοντα – εννοώ τις ΗΠΑ – οι δουλειές που κανονίζουμε μαζί και τα κοινά μας συμφέρονα, όχι μόνο συνηγορούν ως προς αυτό, αλλά το επιβάλουν κιόλας. Θυμάμαι, βεβαίως, ότι και η προηγούμενη κυβέρνηση, Μπίμπι σε αποκαλούσε..., αλλά, ξέρεις, τελικά δεν ήταν και τόσο “αριστεροί” όσο έλεγαν.
Επιθυμώ να σε διαβεβαιώσω πως το γεγονός ότι η καλοκουρδισμένη στρατιωτική σου μηχανή που μπορεί να σκοτώνει ένα παιδί κάθε 15 λεπτά, δηλαδή περίπου 100 παιδιά την ημέρα, είναι μια “άριστη” (στην κυβέρνηση μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη) και νόμιμη αυτοάμυνα από πλευράς σου.
Επιθυμώ, επίσης, να σου πω ότι τα 1900 παιδιά που σκοτώθηκαν σε αυτόν το δίκαιο αμυντικό πόλεμο που διεξαγάγεις ενάντια στο κακό δεν συνιστά μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος.
Να ξέρεις, βέβαια, ότι είμαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος και γι’ αυτό σε παρακαλώ να συνεχίσεις τον πόλεμο, αλλά με το μικρότερο δυνατό ανθρωπιστικό κόστος. Πόσο είναι; Κοίτα θα το μετρήσουμε με τους άριστους επιτελικούς μου συνεργάτες και θα σε ενημερώσουμε.
Για την ώρα, αγαπητέ Μπίμπι,
οι 3.800 μανάδες και πατεράδες που θρηνούν – μπορεί και λιγότεροι, διότι κάποιοι πιθανόν σκοτώθηκαν μαζί με τα παιδιά τους – κατά τη γνώμη μου δεν είναι ικανός αριθμός ώστε να σταματήσεις τους βομβαρδισμούς.
Το κακό, Μπίμπι, πρέπει να χτυπιέται στη ρίζα του. Κι εσύ αυτό ξέρεις να το κάνεις πολύ καλά. Και οι προκάτοχοί σου, αγαπητέ, κι εκείνοι δεν τα πήγαν άσχημα. Τόσες χιλιάδες νεκροί, εκτοπισμένοι, φυλακισμένοι, σακαταμένοι από το 1948 είναι οπωσδήποτε μία μεγάλη συνεισφορά στην ανθρωπότητα.
Αλλά, εσύ, Μπίμπι, ομολογώ ότι επιδεικνύεις μεγάλο ζήλο και κατατροπώνεις το κακό…
Και γι’ αυτό σε διαβεβαιώ ότι είμαι πιστός φίλος σου και ό,τι χρειαστείς μη διστάσεις να το ζητήσεις.
Μόνο, Μπίμπι, ξέρεις τι σκέφτομαι;
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη, τόσα χρόνια σκοτώνονται για μία χώρα, μία πατρίδα, ένα κομμάτι γη, ένα σπίτι με αυλή και δεν εννοούν να τα παρατήσουν, να παραδοθούν, βρε αδερφέ, εδώ και 75 χρόνια…
Ε αυτό είναι που με προβληματίζει, Μπίμπι, και δεν μπορώ να εξηγήσω και όσο δεν μπορώ να το εξηγήσω τόσο φοβάμαι.
Γι’ αυτό σου λέω Μπίμπι… το κακό να χτυπιέται εκεί που γεννιέται. Αλλά πρόσεχε μόνο μην το παρακάνεις.
Εγκάρδια δικός σου
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας
Υ.Γ. Η παραπάνω επιστολή είναι προϊόν μυθοπλασίας και φέρει όποια σχέση επιθυμεί ο αναγνώστης με την πραγματικότητα.
