Στις 30 Μάη 1913 υπογράφηκε η Συνθήκη μεταξύ της ηττημένης Τουρκίας και των νικητριών χωρών της Βαλκανικής Συμμαχίας. Δεν πέρασε, όμως, πολύς καιρός και άρχισε πάλι η φαγωμάρα μεταξύ των συμμάχων. Η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία, εκμεταλλευόμενες τη δυσαρέσκεια που ξεσηκώθηκε στη Βουλγαρία για τις κατακτήσεις της Σερβίας στη Μακεδονία, έσπρωχναν τον Βούλγαρο βασιλιά Φερδινάνδο σε πόλεμο με τους πρώην συμμάχους του. Στο μεταξύ, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ελλάδα υπέγραψαν μυστική στρατιωτική συμμαχία, στην οποία προσχώρησε μετά και η Ρουμανία.
Με εμπιστοσύνη στη στρατιωτική της υπεροχή, η Βουλγαρία επιτίθεται ξαφνικά στις 29 Ιούνη 1913. Ετσι άρχισε ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η Βουλγαρία συνετρίβη και ζήτησε ειρήνη. Στις 28 Ιούλη 1913, άρχισε στο Βουκουρέστι η Συνδιάσκεψη Ειρήνης και στις 10 Αυγούστου η Βουλγαρία υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης με τη Σερβία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία. Στις 29 Σεπτέμβρη υπογράφτηκε και η Βουλγαροτουρκική Συνθήκη Ειρήνης. Η Σερβία πήρε ολόκληρο σχεδόν το τμήμα της Μακεδονίας που το είχε αποσπάσει πρωτύτερα η Βουλγαρία από την Τουρκία, η Νότια Μακεδονία και η Δυτική Θράκη παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα, η Νότια Δοβρουτσά στη Ρουμανία και ένα τμήμα της Ανατολικής Θράκης με την Αδριανούπολη στην Τουρκία.
Τελικά, η Βουλγαρία από τα εδάφη, που είχε αποκτήσει μετά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, κράτησε μερικά μόλις τμήματα της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης. Τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα μετακινήθηκαν δυτικότερα από τη γραμμή Αίνου – Μηδείας.
Ο αυστρογερμανικός ιμπεριαλισμός δεν άφησε ανεκμετάλλευτη τη διάσπαση της Βαλκανικής Συμμαχίας. Στους ιθύνοντες κύκλους της Βουλγαρίας, δυνάμωσαν οι φιλογερμανικές, καθώς και οι ρεβανσιστικές τάσεις. Η γερμανική, εξάλλου, κυβέρνηση έστειλε στην Τουρκία μια στρατιωτική αποστολή που ο αρχηγός της Λίμαν φον Σάντερς διορίστηκε σε λίγο διοικητής των τουρκικών στρατευμάτων, που έδρευαν στην πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα, με την κατασκευή του σιδηροδρόμου της Βαγδάτης, η εγκατάσταση της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία φανέρωνε πως είχαν δυναμώσει αρκετά οι θέσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Εγγύς Ανατολή.
Οταν η τσαρική κυβέρνηση είδε να περιορίζονται τα συμφέροντά της στα Βαλκάνια και στην Τουρκία, προπάντων στην περιοχή των Στενών της Μαύρης Θάλασσας, διαμαρτυρήθηκε αποφασιστικά για το διορισμό του Λίμαν φον Σάντερς. Αυτό προκάλεσε μια νέα ρωσογερμανική διαμάχη, που, ωστόσο, τελείωσε με συμβιβασμό.
