Παίζουν με τα μυαλά μας. Στη μέση μιας συνεχιζόμενης κρίσης, με το λαό εξαθλιωμένο από τα μνημόνια και την ανελέητη επίθεση που δέχτηκε: Μειώσεις μισθών, κουτσούρεμα συντάξεων, μαζικές απολύσεις, με εκατομμύρια εργαζόμενους σε μακροχρόνια ανεργία, με ένα ασφαλιστικό σύστημα σε κατάρρευση και μια άρρωστη υγειονομική περίθαλψη, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλειστές, ξεχαρβαλωμένη βιομηχανική παραγωγή, απαξιωμένη αγροτική παραγωγή, χιλιάδες απελπισμένους που καταλήγουν στην αυτοκτονία, με το πιο δυναμικό κομμάτι της χώρας μας, τη νεολαία, να ψάχνει τους δρόμους μιας νέας μετανάστευσης, φτώχεια, πείνα, ταπείνωση.
Η κρίση είναι βαθιά. Ο τρόπος και οι σχέσεις παραγωγής έχουν χρεοκοπήσει. Αυτό είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Γι’ αυτά τα ζητήματα πρέπει να αρχίσει η συζήτηση και η αναζήτηση των καλύτερων αποφάσεων.
Αντί γι’ αυτό βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δημοψήφισμα που μας εκβιάζει με ωμό τρόπο και μας ζητά να επιλέξουμε τη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής ψηφίζοντας την πρόταση της τρόικας (ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ) ή την πρόταση της κυβέρνησης που είναι μια παραλλαγή.
Οι θιασώτες του ΝΑΙ (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ) μαζί με τον ΣΕΒ, τον Σόιμπλε, την Μέρκελ και τη Λαγκάρντ, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, ντόπιων και ξένων, ζητούν την αποδοχή οποιασδήποτε συμφωνίας προτείνει η τρόικα, βαφτίζοντας «εθνικό συμφέρον» τη συνέχιση των μνημονίων και την εξαθλίωση του λαού, ως αναγκαία προϋπόθεση ώστε να παραμείνει η χώρα μας «ασφαλής» μέσα στην αγκαλιά της ΕΕ και του ευρώ, όπως ο βόας «προστατεύει» το θύμα του, από τα σαγόνια των άλλων θηρευτών.
Το ζητούμενο γι’ αυτούς είναι να πειστεί ο λαός και να ψηφίσει ΝΑΙ, τρομοκρατημένος να οδηγηθεί στη κάλπη, τρομοκρατημένος να παραμείνει τη Δευτέρα, γονατισμένος με τη θέλησή του, ευνουχισμένος και ραγιάς.
Αυτοί οι «πατριώτες» με τις ελληνικές σημαίες και την «αγάπη» τους στην ιστορία, πρότυπό τους έχουν εκείνον τον απίστευτο «πατριώτη», τον Ατταλο τον ΙΙΙ που άφησε, με διαθήκη του, κληρονομία στους Ρωμαίους το μεγάλο Βασίλειο της Περγάμου, το 133 π.Χ. για να σωθούν τα συμφέροντα των δουλοκτητών της εποχής του, από τους σκλάβους και ακτήμονες επαναστάτες του Αριστόνικου.
Οι σύγχρονοι, πιο διπλωμάτες, δεν αφήνουν διαθήκες, αλλά με Συνθήκες και θεσμούς σαν την ΕΟΚ, την Ευρωπαική Ενωση, το ΔΝΤ, το Μάαστριχτ, την ΕΚΤ, παραχωρούν την Ελλάδα κομμάτι – κομμάτι, σε αντάλλαγμα την υπεράσπιση των συμφερόντων τους και την εγγύηση ότι ένας λαός γονατισμένος δεν θα μπορέσει να γεννήσει Ανδρόνικους.
Από την άλλη το κυβερνητικό ΟΧΙ στην πρόταση της ΕΕ – ΔΝΤ – ΤΚΕ είναι η προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ να μετατρέψουν το λαό σε χειροκροτητή της ΕΕ και περήφανο υποστηρικτή της δικής τους πρότασης που είναι μια «επώδυνη» αλλά «έντιμη» συμφωνία, ένα «αγωνιστικό μνημόνιο» που η διαφορά του από εκείνο της τρόικας είναι ότι ακόμα δεν το έχει κάνει δεκτό…
Είναι ήδη κανονισμένο. Ειτε ΟΧΙ ρίξεις, είτε ΝΑΙ, εκείνο που θα βγει από την κάλπη αργά το βράδυ την Κυριακή είναι ένα ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Και η συγκυβέρνηση δουλεύει με συνέπεια, συνειδητά ή ασυνείδητα, για την υλοποίηση της διαθήκης του Αττάλου του 3ου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την θέση του για αδιαπραγμάτευτη παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την αυταπάτη ότι μπορεί η ΕΕ να αλλάξει και από Ενωση για τα συμφέροντα των Καπιταλιστών της Ευρώπης μπορεί να γίνει Ενωση των λαών με φιλολαϊκή πολιτική, πάσχει από βαρύ ιδρυματισμό, ασθένεια που παθαίνει ο, για πολύ καιρό, φυλακισμένος και χάνει την ικανότητά του και μαζί την επιθυμία του να ζει έξω από τη φυλακή του.
Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός είναι να παλέψει για να αλλάξουν οι χρεοκοπημένες σχέσεις και ο τρόπος παραγωγής. Να δημιουργήσει η κοινωνία τις προϋποθέσεις για να παράγει προϊόντα για κατανάλωση και όχι για ανταλλαγή, αγαθά που να καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου.
Για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να απαλλαχτούμε από τους υπερεθνικούς Οργανισμούς που μας εμποδίζουν. Αποδέσμευση ΤΩΡΑ από την Ευρωπαϊκή Ενωση – το μόνο αποδεκτό Δημοψήφισμα. ΟΧΙ στην Πρόταση ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ. ΟΧΙ στην Πρόταση της Κυβέρνησης. Και φυσικά μονομερής διαγραφή του χρέους. Επειδή θα μπουν ζητήματα οργάνωσης, αποκατάστασης και αποτελεσματικότητας των μέσων παραγωγής, ο Σχεδιασμός της Παραγωγής είναι ο αποτελεσματικός τρόπος και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με τον έλεγχο από την πλευρά των εργαζόμενων ασφαλής προϋπόθεση για να τεθούν τα παραγόμενα αγαθά στην υπηρεσία του Ανθρώπου.
Μπορεί ένα τέτοιο ΟΧΙ να προστεθεί στα άλλα ΟΧΙ και να κρατήσει τη δική του σημασία; Να είναι και να παραμείνει ένα ΟΧΙ που να απαιτεί μια πραγματική ρήξη;
Είναι βέβαιο ότι τέτοια ΟΧΙ θα πέσουν. Ισως θα δίνουν τη μάχη τους τη Δευτέρα να διατηρήσουν την αντιμνημονιακή και συγκρουσιακή τους διάσταση, αλλά αν τα εμπιστευθείς στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους πολύ – πολύ συγκεκριμένους προσανατολισμούς της, θα τα οδηγήσει να παίξουν το ρόλο του εγγυητή στην υπογραφή συναινετικού και «Πρώτη φορά Αριστερού» μνημονίου.
Η πεθερά μου, που ήταν Πολίτισσα, συνήθιζε να λέει, για τέτοια περίσταση, μια τούρκικη παροιμία:
«kılavuzu karga olanın burnu boktan kurtulmaz»
που σε κάπως ελεύθερη μετάφραση θα πει:
«Αν έχεις οδηγό ένα βρωμοπούλι (κάργια – κοράκι),
η μύτη σου το σκατό δεν το γλυτώνει»
