Έτριβα τα μάτια μου και δεν το πίστευα. Ρε συ, «και ο Περικλής δικός μας είναι;».
Ποιος Περικλής; Ο Περικλής, εκειός που ΄βγαινε κάθε Σαββατόβραδο, προ δεκαπενταετίας, στην κρατική τηλεόραση και μας πούλαγε εκσυγχρονισμό με τη σέσουλα. Με την «Κοινωνία των Πολιτών», τάχα μου. Ένα αμάλγαμα από Γιαννίτσηδες, Γιαννάκες, Μπίστηδες, Σημίτηδες, ΑλεκοΠαπαδόπουλους με εσάνς από ΔαμανοΑνδρουλάκηδες.
«Ασκούσε τα Δικαιώματα του» (Ο τίτλος της εκπομπής του με θεαματικότητα 1,8%) λοιπόν και μας χάλαγε το Σαββατοκύριακο. Μάς ερχόταν να ξεράσουμε αλλά κρατιόμασταν γιατί τη γυρίζαμε στα κανάλια που είχε μπάλα.
Ο Περικλής ο Βασιλόπουλος «ερωτεύθηκε» εσχάτως και τον Τσίπρα, χωρίς – ομολογουμένως – ευθύνη του τελευταίου.
Έσκασε μούρη λοιπόν ο τυπάκος στην ιστοσελίδα του Κούλογλου με άρθρο υπό τον τίτλο «Αλέξης Tσίπρας: Σημειολογία ενός μοναδικού λόγου στη Βουλή».
Βεβαίως ο Στέλιος, ως δημοσιογράφος, έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να δημοσιεύει κάθε άποψη. Επ΄ αυτού ουδείς ψόγος.
Και ο Αλέξης Τσίπρας, ως πολιτικός, έχει υποχρέωση να είναι πολυσυλλεκτικός και να αποσπά τις ευρύτερες συναινέσεις. Επ΄ αυτού ουδείς ψόγος.
Και βεβαίως ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα ήταν πράγματι συγκλονιστικός, για τους connoisseurs, και ειλικρινώς συγκινησιακά φορτισμένος. Επ΄ αυτού μόνον έπαινος.
Όμως ένας πολιτικός αρχηγός μπορεί να απολαμβάνει δημοσκοπικά του 45,4% της ψήφου των Ελλήνων πολιτών, χωρίς να έχει ανάγκη τη συγκατάθεση του «Διευθυντή της Ένωσης Πολιτών για την Παρέμβαση» (μαζί με Μουζέλη, Τσούκαλη, Σωμερίτη κ.α.).
Το 45,4% θα παρέμενε 45,4% και ίσως να αυξανόταν αν κατάφερνε να κρατήσει μακριά του τα τσιμπούρια πάσης εξουσίας.
