Ήμουνα από τους πρώτους, που ο Κώστας Βαξεβάνης ανακοίνωσε την απόφασή του να βγάλει περιοδικό. Και το χάρηκα…
Το χάρηκα πρώτα, γιατί ξέρω καλά ότι ο Κώστας δεν ανήκει στην κατηγορία όσων, τα «παιδιά των Εξαρχείων, χαρακτηρίζουν ως “ρουφιάνους”. Το χάρηκα, γιατί ο Κώστας είναι από τη στόφα των παλιών καλών δημοσιογράφων που τοποθετεί τη γραφίδα του στο συμφέρον της κοινωνίας. Κι ήμουνα βέβαιος ότι αν το Hot doc δεν τα έβγαζε πέρα από την κυκλοφορία, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει. Για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν θάχε διαφήμιση. Διότι η διαφήμιση παρέχεται με δυο στόχους. Ή επειδή ο διαφημιζόμενος επιθυμεί να κλείσει κάποια στόματα, είτε για να εξασφαλίσει μια ασυλία. Κι αυτό κυρίως ισχύει για τις κρατικές διαφημίσεις. Η διαφήμιση συντηρεί ένα μέσον με την προϋπόθεση ότι το μέσον αυτό δεν θα στραφεί εναντίον του διαφημιζόμενου. Αποτελεί, με λίγα λόγια, αιμοδότη ενός εντύπου, αλλά ταυτόχρονα του περιορίζει το πεδίο έκφρασης. Αυτά, λοιπόν, ο Κώστας δεν τα έλαβε υπόψη του, αλλά υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με κανόνες απόλυτης διαύγειας.
Και εδώ ισχύει ένας άλλος κανόνας. Όπου δεν πίπτει…χρήμα, πίπτει ράβδος. Τα εξώδικα, οι αγωγές και οι μηνύσεις έπεσαν σαν το…χαλάζι. Ξεκινώντας από τη Λίστα Λαγκάρντ, για την οποία, ενώ βραβεύτηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, εδώ έφαγε τις μηνύσεις της χρονιάς του. Μέχρι που, αν και αθωώθηκε πρωτόδικα, ο Εισαγγελέας άσκησε έφεση, για να αθωωθεί τελικά και στο Εφετείο. Και ενώ ο Κώστας έτρωγε τις μηνύσεις της χρονιάς του, ΚΑΝΕΝΑΣ από τη Λίστα Λαγκάρντ δεν κάθισε στο εδώλιο…
Τώρα, στην ομάδα των ποικίλης προέλευσης μηνυτών, έρχεται να προστεθεί ο τέως υπουργός Γιάννης Μιχελάκης! Δυστυχώς, τέως συνάδελφος.
Για τον κύριο Μιχελάκη ζητήθηκε από τη Βουλή η άρση ασυλίας του, οπότε στο δικαστήριο θα μπορούσε να λάμψει η αλήθεια για το αν ευσταθούσαν, ή όχι, οι καταγγελίες εναντίον του, για χρηματισμό του από επιχειρηματία, χάριν του οποίου, σύμφωνα με το Βαξεβάνη, προωθούσε σειρά τροπολογιών. Η Βουλή όμως δεν έστερξε να άρει την ασυλία του. Έτσι, χωρίς να κριθεί ο κ. Μιχελάκης, έρχεται τώρα και καταθέτει αγωγή εναντίον του, μέχρι πρότινος, συναδέλφου του. Κι αυτό είναι ένα θέμα, πού ίσως θα πρέπει στό μέλλον να απασχολήσει τη Βουλή. Δηλαδή, δεν μπορεί να καταφεύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον καταγγέλοντος πολίτη, βουλευτής του οποίου δεν έχει αρθεί η ασυλία και επομένως δεν έχει κριθεί η υπόθεσή του από τα αρμόδια δικαστήρια.
Κλείνω. Δηλώνω ως συνάδελφος του Κώστα, αλληλέγγυος στις δικαστικές του περιπέτειες. Ως δημοσιογράφος δε και ως πολίτης διατρανώνω την εκτίμησή μου στο πρόσωπο τού Κώστα και την απόλυτη απαξία μου στους κάθε λογής διώκτες του.
