Σε αυτό που λένε μεγάλοι ρόλοι
δεν τον καθοδηγεί πια το ένστικτό του
από τον πολύ τον Στανισλάφσκι
ξέμαθε πια να παίζει ρόλους
και παίζει μόνο ανθρώπους
Έτσι του Άμλετ τις οδηγίες μπορεί να ακολουθεί πιστά
αλλά τον ίδιο τον Άμλετ αδύνατον να τον παραστήσει
Για να πρωταγωνιστήσει πραγματικά
τον βολεύει να υποκριθεί έναν πρώτο ρόλο
σαν να υποκρίνεται έναν δεύτερο ,
κατάκτηση και αυτή των των δημοκρατικών ηθών
που επιβλήθηκαν στο θέατρο
“Το θέατρο” εξακολουθεί να απαγγέλλει
“είναι μια τέχνη της ανάμνησης”
αλλά ο φόβος της ανεργίας
του μαθαίνει καλύτερα πως να τραβά την προσοχή
Κάτι τον κάνει να διαισθάνεται ότι το κοινό
δεν φεύγει ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από το θέατρο
και η πιο στέρεη ανάμνησή του
είναι τα χασμουρητά του Λουδοβίκου,
τα τρία χασμουρητά που σήμαιναν
ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί δεύτερη παράσταση
με το ίδιο έργο.
Έτσι ενώ θα ήθελε κι αυτός σαν άνθρωπος να ζήσει
είναι υποχρεωμένος να παίζει αδιάκοπα
προκειμένου να τραβά την προσοχή
για να μην μείνει άνεργος
Και μέσα σε αυτό το αδιάκοπο παιχνίδι
το χωρίς διάλειμμα
το ένστικτο της επιβίωσης
– όταν καταλήγει πια να μην είναι άνθρωπος
να μην ξέρει τι ζει –
τον σπρώχνει να ζει
αυτό που παίζει.
[arve url=”https://www.youtube.com/embed/UcEGwSsksxc” /]
(O Μολιέρος διδάσκει έναν παλιό ηθοποιό πως παίζεται το άλογο. Από την ταινία της Άριάν Μνουσκίν “Μολιέρος” (1978).
