του Μανόλη Βριθιά
Αξημέρωτα ακόμη, ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί στα περίχωρα της Αβάνας.
Στις 31 του Δεκέμβρη του 1958, ξημερώματα πρωτοχρονιάς του 1959 η δεύτερη φάλαγγα με επικεφαλής τον Κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα από ανατολικά και η τρίτη φάλαγγα, με επικεφαλής τον Καμίλο Σιενφουέγος από νότια, προσέγγιζαν, με προσοχή την Αβάνα. Οι αποδεκατισμένες δυνάμεις, του αιματοβαμμένου δικτάτορα Μπατίστα όσες είχαν μείνει μετά από την μεγαλειώδη νίκη των επαναστατών στην Σάντα Κλάρα, με επικεφαλής τον Τσε δρούσαν αποσπασματικά αλλά επικίνδυνοι καθοδηγούμενοι από διεφθαρμένους αξιωματικούς, έφερναν αντίσταση με οδομαχίες.
Τα μεγάφωνα των επαναστατών προειδοποιούσαν.
«Λαέ της Αβάνας, εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες, φοιτητές, γυναίκες, ενωθείτε με τους μαχητές της επανάστασης, ΠΡΟΣΟΧΗ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΙΚΌΠΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ οπλιστείτε, δημιουργείστε λαϊκές επιτροπές, μην αφήσετε να γίνουν λεηλασίες, προφυλάξτε την λαϊκή περιουσία».
Και ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, ενώθηκε με τους επαναστάτες, οι μόνες λεηλασίες που έγιναν ήταν στα διάφορα μαγαζιά με χαρτοπαίγνια και κουλοχέρηδες, αφού η Αβάνα ήταν το μετέπειτα Λας Βέγκας των Γιάνκηδων, σπάζοντας τα τραπέζια και τους κουλοχέρηδες πετώντας τους στους δρόμους.
Επτά μέρες μετά ο Φιντέλ σε μια τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία της επανάστασης ανακοίνωνε το πρώτο μεγάλο μέτρο. Το διάταγμα για την Γη.
«Όλη η γη κοινωνικοποιείται και γίνεται λαϊκή περιουσία πρώτη απ όλες την περιουσία των Κάστρο. Τώρα είμαι σαν κι εσάς γυμνός, μαζί θα χτίσουμε το μέλλον».
Ο Μπατίστα με 8,5 τόνους χρυσό την είχε κοπανίσει από την Κούβα. Ακολούθησε η εισβολή στον κόλπο των Χοίρων και η απώθηση των εισβολέων μισθοφόρων, οι ηρωικές στιγμές που επικράτησαν, για την υπεράσπιση της επανάστασης, η ανταλλαγή των αιχμαλώτων, με τρακτέρ και φάρμακα, η ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαραχτήρα της επανάστασης, το μοίρασμα με κλήρο της γης στους φτωχούς αγρότες η δημιουργία μεγάλων αγροτικών συνεταιρισμών η κοινωνικοποίηση, όλων των υπηρεσιών, των εργοστασίων ζάχαρης, όλης της βιομηχανικής παραγωγής. Ο πόλεμος των ληστών, ο βιολογικός πόλεμος της μαφίας του Μαϊάμι, ενάντια στην αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, ο αναλφαβητισμός που ξεπερνούσε το 67%, οι απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ. Ενώ εφαρμοζόταν ο μακροβιότερος οικονομικός αποκλεισμός των Γιάνκηδων που σήμερα έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας.
Ειδικά τώρα με την πανδημία ξεπέρασαν κάθε όριο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ απαγορεύοντας σε εταιρείες που συνεργάζονται μαζί τους την οποιαδήποτε εξαγωγή προς την Κούβα ακόμη και φαρμάκων ή πρώτων υλών για παρασκευή φαρμάκων, ιατρικών συσκευών, αναπνευστήρων για τις ΜΕΘ, σύριγγες για τα εμβόλια, γάζες, ακόμη και αντισηπτικά.
Παρόλα αυτά οι Κουβανοί επιστήμονες με γνώση και θάρρος χωρίς σχεδόν χρήματα, κατάφεραν να αντιγράψουν και να παράξουν αναπνευστήρες και ειδικές μάσκες για τις ΜΕΘ, επίσης τα δυο μεγάλα ινστιτούτα το FINLAY και το CIMEX κατάφεραν να παράξουν αντιϊκά φάρμακα το HEBERFERON,HEBERFERON ALFA R , UMELISA SARS-CoV-2-IgG, ITOLIZUMAN, JUSVINZA.
Τα παραπάνω φάρμακα αποδείχτηκαν άκρως αποτελεσματικά απέναντι στο ιό με αποτέλεσμα παρά τα χιλιάδες κρούσματα, να έχουν τους λιγότερους νεκρούς στον κόσμο. Παράλληλα, ανέπτυξαν τα δικά τους εμβόλια, από αυτά τα δυο το ABDALA και το SOBERINA PLUS απέδειξαν στην τρίτη φάση να έχουν αποτελεσματικότητα 97%.
Αυτή η μικρή χωρά χωρίς πόρους, χωρίς τα εκατομμύρια που πήραν οι πολυεθνικές του φαρμάκου, έβαλαν για άλλη μια φορά τα γυαλιά στον καπιταλισμό, όχι μόνο με τα καινοτόμα φάρμακα, αλλά και με την ιατρική ταξιαρχία, που βοήθησαν σε πάνω από 40 χώρες.
Η Κούβα σήμερα εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, σίγουρα έχει ελλείψεις λόγω του αποκλεισμού. Σίγουρα ένας πλούσιος εκεί δεν μπορεί να ζήσει, είναι η κόλαση του, δεν μπορεί να αλλάζει αυτοκίνητο κάθε χρόνο, ούτε να αγοράζει ακριβά κοσμήματα, ούτε επίσης να κάνει ακριβές διακοπές όποτε του γουστάρει. Είναι το καθαρτήριο για τον μικροαστό, που ψάχνει την γκλαμουριά και την υπερκατανάλωση. Είναι όμως ο παράδεισος για τον φτωχό μισθωτό, τον ταπεινό τον σκληρά εργαζόμενο.
Γιατί εκεί το κοινωνικό σύστημα που είναι ο σοσιαλισμός του εξασφαλίζει, εντελώς δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση.
Εξευτελιστικές τιμές στο ηλεκτρικό, το φυσικό αέριο, δωρεάν τρόφιμα για 15 ημέρες και μεσημεριανό φαγητό, στα εστιατόρια των επιχειρήσεων που εργάζεται.
Ταυτόχρονα, τα παιδιά στα σχολεία και οι φοιτητές σιτίζονται, με πρωινό, δεκατιανό και μεσημεριανό, τέτοιο ανάλογα με τις ηλικίες και την ανάπτυξη, που πρέπει να έχουν, ώστε να μην έχουν ασθένειες στο μέλλον.
Το σχολείο είναι ολοήμερο από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις επτά το απόγευμα. Στο σχολειό θα γίνουν όλες οι δραστηριότητες – προετοιμασία για την επόμενη, ξένη γλώσσα, αθλητισμός και ότι άλλα χρειάζεται το παιδί. Υπάρχει ένα κύκλωμα σχολικών λεωφορείων που μεταφέρει τα παιδιά για όλες αυτές τις δραστηριότητες, χωρίς να εμπλέκεται ο γονιός.
Οι Κουβανοί εργαζόμενοι έχουν άδειά ένα μήνα τον χρόνο, από αυτόν δυο εβδομάδες μπορούν να κάνουν διακοπές, εντελώς δωρεάν σε οπουδήποτε ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων, ή σε ξενοδοχεία ανάλογα που έχουν κτίσει τα συνδικάτα τους.
Στην Κούβα και ειδικά στις μεγαλουπόλεις ή στην Αβάνα, δεν θα δει κανείς παιδιά να ζητιανεύουν στους δρόμους, ούτε ζητιάνους, δεν θα δει παιδιά να παίζουν στις φαβέλες και στις παραγκουπόλεις, στα βρόμικα νερά, γιατί δεν υπάρχουν αυτά στην Κούβα. Οι εργαζόμενοι όλοι έχουν το σπίτι τους, φτωχικό ίσως, μικρό ίσως, αλλά με ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, αποχέτευση και υγιεινή.
Το σύστημα υγείας παρά τον αποκλεισμό θεωρείται το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, με καλά οργανωμένη πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη. Εκεί ο οικογενειακός γιατρός είναι πραγματικότητα, επισκέπτεται τους ασθενείς του στο σπίτι κάθε μέρα ειδικά αυτοί που το έχουν ανάγκη, ή ακόμη για να τους δώσουν τα φάρμακα του μήνα. Στην Κούβα το προσδόκιμο είναι 80 χρονών για τις γυναίκες και 82 χρονών για τους άντρες, φτάνει τα επίπεδα της ευημερούσης ΕΕ, ενώ η παιδική θνησιμότητα δεν ξεπερνάει το 4,2 τοις χιλίοις.
Είναι η χώρα που έχει τα χαμηλότερα ποσοστά στον κόσμο στο ΑΙΤΖ ΚΑΤΩ ΤΟΥ 0,05% Ενώ η εγκληματικότητα δεν καταγράφεται καν γιατί σχεδόν δεν υπάρχει. Μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει, ότι ώρα θέλει, όπου θέλει, χωρίς να τον πειράξει κανείς.
Δεν μαχαιρώνουν εκεί 14τραχρονα παιδιά, για να τα ληστέψουν, ούτε τα κακοποιούν ή ασελγούν επάνω τους, δολοφονούν τις γυναίκες τους από ζήλεια. Δεν υπάρχει μπούλινγκ στα σχολεία αλλά το αντίθετο. Δεν ληστεύουν τράπεζες και δεν μπουκάρουν σε σπίτια, ούτε σπάνε τα ATM.
Οι κουβανοί πολίτες είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι με πολύ ανθρωπισμό, βαθιά πολιτική συνείδηση και φοβερή αλληλεγγύη.
Ας δείξουμε την δική μας αλληλεγγύη με αυτόν το λαό – φαινόμενο.
Αυτό τον λαό, που επάξια αντιστέκεται και κρατάει ακόμη στα χέρια του την Ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αξιοπρέπεια όλων των λαών του κόσμου.
