Του Μανόλη Βριθια
Τούτοι δω εφέρανε τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος
Και το λιγνό κορίτσι έπεσε με την σημαία του
και το αγόρι κύλησε χαμογελώντας λαβωμένο
λαβωμένο στο πλευρό της
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζήτω την τιμωρία
εκείνου που ’δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία
εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία
δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα
δεν τους θέλω για πρεσβευτές, ούτε ήσυχους μέσα στα σπίτια τους
θέλω να τους δω να δικάζονται,
σε τούτο δω το μέρος, σε τούτη την πλατεία.
Μικρός και διωκόμενος, αναγκάστηκε να φύγει από ένα μικρό χωριό της Θράκης και να κατέβει αμέσως μετά τον εμφυλιο,στην Αθήνα. Οι παππούδες, σκοτωμένοι από τους ΝΑΖΙ και οι γονείς ΕΛΑΣίτες και μετά μαχητές του ΔΣΕ σε συνεχείς εξορίες και φυλακίσεις.
Αναγκάστηκαν να τον στείλουν ,για την ασφάλεια του, σε ένα μακρινό συγγενή στην Αθήνα. Εκεί σε ένα φτωχικό σπίτι στην Καισαριανή ,μεγάλωσε ο Στρατής, σε μια οικογένεια μακρινών συγγενών με αλλά πέντε παιδιά. Φτώχεια και μιζέρια ,το μεροκάματο δύσκολο και φτωχο,μα η οικογένεια το πάλευε, γάλα κάθε δέκα μέρες, αν βρισκόταν κι αυτό, κρέας ή ψάρι, μια φορά το μήνα και πολύ ήταν.
Ο Στρατής μεγάλωνε μαζί με τα μακρινά ξαδέλφια τόπου τώρα πια ήταν αδέλφια του, με το ίδιο τρόπο, τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια προβλήματα.
Η οικογένεια, μεγάλωνε τα παιδιά με περίσσια αγάπη και με πόνο ψυχής να μάθουν όλοι γράμματα, να γίνουν άνθρωποι, όπως τους έλεγαν.
Μεγάλωνε και μάθαινε την ιστορία αυτού του ματωμένου τόπου, τους αγώνες για μια καλύτερη ζωή τη θυσία των παππούδων και των γονιών του. Κι όσο μεγάλωνε τόσο καταλάβαινε την έννοια του αγώνα, και της ταξικής πάλης, τόσο μεγάλωνε και το μίσος στην εκμεταλλευτική κοινωνία και τους εκμεταλλευτές της.
Με τους γονείς του δεν είχε συχνές επαφές γιατί δεν μπορούσε, υπήρχαν οι απογοητεύσεις. Είχαν όμως ταχτική αλληλογραφία, αν και λογοκριμένη, για επαφή ούτε λόγος.
Ο Στρατής δούλευε σκληρά όπως και τα αλλά παιδιά της οικογένειας, όλα τα καλοκαίρια και τις διακοπές μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο. Με έφεση στην αρχιτεκτονική, πέρασε στο Μετσόβιο πολυτεχνείο.
Από τα μαθητικά του χρόνια, είχε οργανωθεί στους Λαμπράκηδες, η χούντα τον βρήκε να προβληματίζεται, έτσι επέλεξε την ΚΝΕ –μπαίνοντας βαθιά στην παρανομία – για κάτι πιο ριζοσπαστικό όπως έλεγε.
Ήταν στο τέταρτο έτος της Αρχιτεκτονικής ,όταν είχαν πια ωριμάσει τα πράγματα και να γίνουν τα πρώτα βήματα με την κατάληψη της νομικής για ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, δημοκρατικές ελευθερίες κλπ. Τίποτα, δεν έγινε αποδεκτό από την Χουντική κυβέρνηση, το ότι δεν υπήρξαν συλλήψεις και χτύπημα ήταν γιατί ο λαός περιφρούρησε την έξοδο των φοιτητών από το κτήριο της Νομικής με μια τεράστια διαδήλωση.
Είχε ανοίξει ο δρόμος όμως για τα γεγονότα του πολυτεχνείου.
Η Φανή ήταν ενα όμορφο κορίτσι από μεγαλοαστική οικογένεια της Κρήτης, μεγάλωσε σε ένα πλούσιο περιβάλλον, με ξένες γλώσσες και πιάνο και με πολλά ταξίδια.
Η οικογενεια, πολιτικοποιημένη με την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ βαθιά Βενιζελικοί, είχε τους πολιτευτές της και τα μεγάλα μέσα την δεκαετία του ΄60.
Με την Χούντα δεν τα πήγαιναν καλά, δεν συνεργάστηκαν, αντίθετα τους έθεσαν σε κατ οίκον περιορισμό κάποιο διάστημα.
Η Φανή ήταν πολλή όμορφη κοπέλα, μελαχρινή με σπαστά μακριά μαύρα μαλλιά, λιγνό κορμί και σκέρτσο, ήταν η ψυχή της παρέας. Σε κάθε σπιτική συγκέντρωση, εάν υπήρχε πιάνο, έπαιζε τα τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκη και μαζί με την βελουδένια φωνή της συνέπαιρνε τους φίλους και συμφοιτητές της στο ονειρο,στην ελπίδα στο αύριο.
Η Φανή δεν ήταν πολιτικοποιημένη, βλέποντας όμως τι γίνεται, ζώντας τα γεγονότα από κοντα,αν και στο δεύτερο έτος της Νομικής, άρχισε να προβληματίζεται.
Με τον Στρατή γνωριστηκαν στην καταληψη της Νομικής,ηταν ακαριαιο,κοιταχτηκαν μια φορά στα μάτια, το χαμόγελο του Στρατή που την σκλάβωσε, δεν άφησε πολλά περιθώρια στην Φανή. Ήταν και οι πύρινοι λόγοι του,ο τρόπος που συνέπαιρνε τους συνάδελφους στον αγώνα, η εμπιστοσύνη που είχαν τα λόγια του το θάρρος του.
Χέρι χέρι βγήκαν από την νομική και χέρι χέρι περπάτησαν τον υπόλοιπο δρόμο, μέχρι το Πολυτεχνείο. Έρωτας και επανάσταση μαζί. Όνειρα και ελπίδα για το αύριο, για ένα ευτυχισμένο μέλλον. Είναι τόσο όμορφο να είσαι ερωτευμένος στα είκοσι σου χρόνια και ταυτόχρονα να αγωνίζεσαι για το καλό του λαού σου, το καλό των λαών όλου του κόσμου.
Χέρι χέρι μαζί, με τα όνειρα την αγωνία και τον θάνατο.
Χέρι χέρι τους βρήκαν σκοτωμένους κάτω από την βαριά πόρτα του πολυτεχνείου ξημερώματα Σαββάτου 17 Νοέμβρη ενώ είχαν προηγηθεί το γκρέμισμα της πόρτας με το άρμα μάχης και τα γεγονότων προηγούμενων ημερών.
Η Φανή και ο Στρατής έδωσαν τη ζωή τους, μαζί με τόσα αλλά νέα παιδιά, για ένα καινούριο αύριο. Έδωσαν τη ζωή τους, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για το πιο όμορφο ιδανικό. Την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο Πάμπλο Νερούντα, αυτός ο μεγάλος Χιλιανός ,αλλά και παγκόσμιος ποιητής των ταπεινών, ο ποιητής του έρωτα και της επανάστασης ποιητής των φτωχών ανθρώπων, με τα ροζιασμένα χέρια, των ανθρώπων του μόχθου αλλά και της ελπίδας, μέσα από το μεγάλο έργο του το CANTO JENERAL που στην ουσία αφηγείται, τον αγώνα όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής από την αποικιοκρατία των Ισπανών και Πορτογάλων αποικιοκρατών, τους απίστευτους αγώνες για την ανεξαρτησία, τον χωρισμό σε κράτη και την είσοδο του Αμερικανικού ιμπεριαλιστικού παράγοντα στα εσωτερικά των λαών αυτών. Τις δικτατορίες που γέμισαν αίμα και πόνο αυτούς τους λαούς, αλλά και γενικότερα για τους αγώνες για την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση, μας έδωσε ένα από τα πιο συνταρακτικά αποσπάσματα αυτού του μεγάλου εργου.ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ.
Ο Χρήστος Λεοντής, έβαλε τα δικά του ηχοχρώματα και ο Νίκος Ξυλούρης με την δυναμική του φωνή, το απογείωσε!!! ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ, είναι ένα τραγούδι γραμμένο για τους νεκρούς λαϊκούς αγωνιστές όλου του κόσμου.
Σε εμάς αφιερώθηκε στους νεκρούς του πολυτεχνείου το 1973.
Η ιστορία που σας έγραψα , είναι εντελώς φανταστική μπορούσε όμως να είχε συμβεί έτσι ακριβώς όπως την περιγράφω.
Η ελευθερία, και το δίκιο δεν μπορούν να έρθουν από μονά τους θα έρθουν μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες. Σήμερα που τα γεγονότα τρέχουν, τόσο με την πανδημία και τους χιλιάδες νεκρούς, σε ένα απαράδεκτο σύστημα υγείας, με μια πατρίδα διάσπαρτη με Αμερικανονατοϊκες βάσεις, και με τον πόλεμο στην Ουκρανία θέτουν σε άμεσο κίνδυνο το λαό μας από έναν γενικευμένο πόλεμο , σε ένα πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες, από δυο αντιμαχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΝΑΤΟ ΗΠΑ ΕΕ από την μια ιμπεριαλιστική Ρωσία και σύμμαχοι από την άλλη).
Η εμπλοκή της χώρας μας είναι δεδομένη, με αποτέλεσμα την καταστροφή της.
Εμείς δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς, η ιστορία δεν έγραψε ακόμη το τέλος.
Τα συνθήματα στην πύλη του πολυτεχνείου ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ,ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι επίκαιρα όσο ποτέ, οι Νεκροί του πολυτεχνείου, δεν χρειάζονται γιορτές και μνημόσυνα για να τους τιμάμε, χρειάζεται να πάρουμε την σκυτάλη και να συνεχίσουμε.
Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, αλλά είναι είναι μπροστά μας, γιατί μόνο εμείς, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό και μπορούμε να τον βαδίσουμε μαζί.
