Δεν ξέρω αν ο Συριζα θα αποδειχτεί το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας , γιατί δεν θέλω να πιστεύω παρά την εμπειρία και την διαφοροποιημένη επανάληψη της ιστορίας σε μια ασφαλή πρόβλεψη του μέλλοντος, ¨Ότι μας φοβίζει κι ότι μας κάνει να ελπίζουμε είναι το αστάθμητο.
Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τη σκέψη πως ότι βγαίνει μεταπολιτευτικά κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι λίγο , πολύ ΠΑΣΟΚ. Ακριβέστερα εκείνο το παλιό κέντρο του παπού Παπανδρέου ( γέρου κι αυτού της δημοκρατίας, γιατί ευνοεί ο τύπος της δημοκρατίας που λανσάρει η Δύση το να πεθαίνει – σαν ριζοσπάστης – κανείς στα τριάντα του κι από κει και μετά νάχει καλά γεράματα). Εκείνη η ενδιάμεση μάζα που μπορεί πάντα να αφομοιώνει σε περιόδους “ομαλότητας” και το μεγαλύτερο μέρος των άκρων.
Ο γέρο Παπανδρέου που έβαλε τις βάσεις της μετεμφυλιακής μας δημοκρατίας, με ιδιώνυμα , με την ευρωπαϊκή υποστήριξη στα Δεκεμβριανά, και τότε δεν ήθελε να μας χάσει η Ευρώπη αλλά ούτε και μεις θέλαμε να την χάσουμε, με σχέδιο Μάρσαλ από κοντά και μέ μια μάζα να ακολουθεί φρικαρισμένη από τα επιτεύγματα του εμφυλίου, εξοντωμένη στον μεγαλύτερο βαθμό από τα λουτρά αίματος που προϋπέθετε μια λαίκή κυριαρχία και μια εθνική ανεξαρτησία εντελώς αμφίβολη δηλαδή καθόλου επίσης ανεξαρτησία αλλά εξάρτηση από ένα άλλο μπλοκ που μας πούλησε επίσης στη Δύση με την καλημέρα.
Έτσι η κυρίαρχη μάζα ακολούθησε κλονισμένη, με λιγότερη ιδεολογία και περισσότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης το βιώσιμο σενάριο κρατώντας παρόλα αυτά την μνήμη μιας ουτοπικής απόπειρας, τη μνήμη μιας κορυφαίας στιγμής ενότητας με βάση αυτά που το βαθύ συλλογικό ασυνείδητο επιβάλλει , τα αρχέτυπα της αντίστασης, του ξεσηκωμού , της πραγματικά αυτεξούσιας κοινότητας . Σε μια ζωή εξάλλου σε παίρνει μόνο μια φορά να πιστέψεις τόσο, και να διαψευστείς ανάλογα.
Ακολούθησε και συνέβαλλε σταδιακά αυτό το μεγαλύτερο κομμάτι λαού, στην μεταπολιτευτική μορφοποίηση της πολιτικής ιδιοσυγκρασίας μας που διαχειρίζεται τα πρακτικά σαν πεφωτισμένη δεξιά και αφήνει ελεύθερο στο συμβολικό πεδίο και στο φαντασιακό να πρυτανεύουν τα αριστερά ιδεολογήματα.
Κάπως έτσι μπορεί και να βρεθούμε με πρόεδρο Δημοκρατίας ασορτί με την ενδυματολογική επιμέλεια των ημερών δηλαδή εκφραστή της αριστερής κουλτούρας – αν ασκηθεί και η πίεση του αφέντη λαού που μερακλώνει με την σκηνογραφία των πραγμάτων- αλλά η επάνδρωση των τραπεζών άντλησε σχεδόν εξ ολοκλήρου από το έμπειρο στη διγλωσσία και στις νεοφιλελεύθερες πρακτικές ΠΑΣΟΚ.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος κι εξάλλου πόσος λόγος πέφτει στον καθέναν, μπορεί και να τα καταφέρουμε αυτό το μπάσταρδο υβρίδιο με την επίφαση εθνικής κυριαρχίας με κάτι ψιλά για τους αδύναμους και βέβαια την λάμψη της εθνικής ελεημοσύνης από πατριώτες κεφαλαιοκράτες που ίσως βρίσκονται για να κρατάν τα μπόσικα και βέβαια τον έπαινο που μας λιγώνει, αυτόν των ξεφτιλισμένων , προηγμένων…Δυτικών. Τι λέτε. πάμε για ένα τέταρτο στεφάνι ;
Υγ. στον τίτλο του tube φιγουράρει περήφανα η Αλκιστης παραγκωνίζοντας την Άλκηστη και ανεμίζει και σε γλωσσικά σημεία ο ψυχικός μας αναγραμματισμός. Τι την έχουμε τόση ορθογραφία και τόσους κανόνες αν δεν μπορούμε να της αλλάζουμε τον αδόξαστο. ¨Οπως και με τις ιδέες ένα πράγμα...
