Όταν οι αριθμοί και στα στοιχεία αφορούν ανθρώπους, τότε «πολλαπλασιάζονται» με έναν «περίεργο» τρόπο. Αν αναλογιστεί κανείς πως για πρώτη φορά, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αριθμός των προσφύγων ξεπέρασε τα 50 εκατομμύρια, θα βγάλει ένα ασφαλές συμπέρασμα: Η βαρβαρότητα είναι εδώ. Τη ζούμε.
Τέτοιου είδους στοιχεία δεν μπορεί να είναι «επετειακά». Πίσω από κάθε αριθμό «κρύβεται» μια ανθρώπινη ιστορία. Κάθε ξεριζωμένος αφήνει πίσω την πατρίδα του, την οικογένεια του και ξεκινάει ένα ταξίδι ελπίδα κι απελπισίας.
Δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Οι πρόσφυγες δεν κάνουν τουρισμό. Φεύγουν από τις χώρες τους, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν. Η χώρα τους ρημάχτηκε, βομβαρδίστηκε από τους ισχυρούς. Η εξαθλίωση δεν επιτρέπει καμία σκέψη για παραμονή στην πατρίδα.
Το 2013 οι πρόσφυγες, οι αιτούντες άσυλο και οι εσωτερικά εκτοπισμένοι είναι 51,2 εκατομμύρια (Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες) . Οι λόγοι «γνωστοί»: Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με «ανοιχτά χαρτιά», ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις με «κάλυψη» τις εσωτερικές συγκρούσεις, πόλεμος, διώξεις, οικονομική διάλυση. Οι τρόποι φυγής κι αυτοί «γνωστοί»: Ατελείωτες ώρες περπάτημα με ή χωρίς τα υπάρχοντα στον ώμο, δέκα – δέκα κι εκατό – εκατό σε βάρκες και καράβια σαπισμένα, ουρλιαχτά μικρών παιδιών, κρύο, βλέμματα κενά που «γεμίζουν» κάθε φορά που ο προορισμός φαίνεται κοντά και «αδειάζουν» πάλι με το πρώτο δυνατό κύμα μέσα στη νύχτα.
Οι εικόνες που θα παρακολουθήσετε είναι σκληρές, σίγουρα λιγότερο από τις στιγμές που βιώνουν χιλιάδες και χιλιάδες πρόσφυγες, κάθε μέρα. Το βίντεο δόθηκε στη δημοσιότητα από την εφημερίδα La Repubblica. Τις λήψεις τράβηξαν δύτες στην επιχείρηση διάσωσης των θυμάτων του ναυαγίου της 3ης Οκτωβρίου 2013 στη Λαμπεντούσα.
Εάν βοηθήσει η «τύχη», τότε μπορεί η πρώτη στεριά να φανεί. Εάν η βάρκα βουλιάξει οι ζωές χάνονται. Έτσι, «απλά». Γίνεται μια καταγραφή (πάνω – κάτω) και κανείς από την οικογένεια του πνιγμένου δεν μαθαίνει πότε και πού. Τα τείχη υψώνονται, τα κέντρα κράτησης «περιμένουν» για να «προσφέρουν» τροφή για ζώα, τα συρματοπλέγματα είναι «εκεί». Τα «ελεύθερα σύνορα» για τις «αγορές» δεν είναι ελεύθερα για τους κατατρεγμένους. Οι φασίστες στις χώρες της Ευρώπης αυξάνονται και «περιμένουν» να χτυπήσουν, να δολοφονήσουν. Το επίσημο κράτος «οχυρώνει» τις πόλεις, κλείνει το μάτι στους φασίστες για να βοηθήσουν στη βρώμικη δουλειά, «παρέα» με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Δεν είναι ιστορίες από αλλού. Τα κατασταλτικά μέτρα στον Έβρο οδήγησαν σε περισσότερες προσπάθειες για είσοδο στην Ελλάδα από τη θάλασσα. Το 2012 ήταν 3.651. Τον επόμενο χρόνο εκτοξεύθηκαν στις 11.447. 1200 πρόσφυγες, κάθε μήνα, «βρίσκονται» στην Ελλάδα. Οι χώρες «γνωστές»: Σομαλία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη και άλλες πατρίδες – θύματα του ιμπεριαλισμού.
Το 2013 231,5 εκατομμύρια άνθρωποι δεν ζούσαν στη χώρα που γεννήθηκαν (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας – ετήσια έκθεση). Οι περισσότεροι δεν έφυγαν από τη χώρα τους, επειδή το διάλεξαν. Η ανάγκη της επιβίωσης έφερε το διαρκές ταξίδι προς το άγνωστο. Κανείς, άλλωστε, δεν ονειρεύεται να βρεθεί σε μια τρύπια βάρκα με άλλους εκατό και διακόσιους ανθρώπους, μέσα στη νύχτα, παρακαλώντας να μην πλησιάσει το λιμενικό ή ελπίζοντας να έρθει, όταν η θάλασσα αναποδογυρίσει το σαπιοκάραβο.
Η αγριότητα είναι εδώ. Τη ζούμε, μαζί με τους πρόσφυγες.
