Συνάντησα τον Αντώνη εκεί που μου είχε ορίσει. Στο γνωστό ουζερί στο Κέντρο. Ο Αντώνης δούλευε σε ένα βιβλιοπωλείο εκεί κοντά. Είχε και μόνιμα δουλειές εκεί γύρω. Ο Αντώνης ήταν ΚΚΕ και το αφεντικό του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να ήταν κι ανάποδα του είχα πει κάποτε και μου είχε απαντήσει: ΄΄ναι , αλλά όχι΄΄. Φυσικά, εγώ που είχα μεγαλώσει με τις δημοσκοπήσεις των αστικών φυλλάδων και την τετράγωνη λογική των ειδήσεων των 8, ήξερα το ναι ή όχι. Το ΄΄ναι αλλά όχι΄΄ του Αντώνη μου φαινόταν αδιανόητο, ειδικά όταν το πασπάλιζε με ιστορίες για ένα πράμα που το λένε διαλεκτική…
Προ Π.Φ.Α. (Πρώτη Φορά Αριστερά), αφεντικό ΣΥΡΙΖΑ και εργαζόμενος ΚΚΕ, θα ήταν ένα σενάριο ή γραφικό ή αστείο. Μετά Π.Φ.Α. όμως, αυτό το σενάριο ήταν ή προπαγάνδα ή προβοκάτσια. Και δεν είμαστε τώρα για μπλεξίματα με την εξουσία , σκέφτηκα. Τέλος πάντων , δε μίλησα καθόλου. Είδα τον φίλο μου φουρκισμένο. Δεν έπεσα έξω. Άρχισε να φωνάζει…
-Ήθελα να σου μιλήσω χτες, αλλά εσύ μ΄έπρηξες με το θείο Ακύλλα!!
-Ωχ καημένε…
-Όχι ωχ καημένε. Μόνο οι δικές σου έγνοιες μας απασχολούν! Μια τα λεφτά , μια η γκόμενα και μια ο θείος Ακύλλας!!
-Ε, καλά, πες τα δικά σου που είναι πραγματικά ενδιαφέροντα!
-Κορόιδευε εσύ! Αλλά άκου. Γιατί αρχίζω.
Κι άρχισε…
-Που μας λένε ότι είναι αριστεροί μα πίνουν νερό στο όνομα του ΝΑΤΟ. Αλλά δεν τους θέλει κι ο θεός. Mε το που ορκίστηκαν πρώτα αριστεροί και μετά κυβέρνηση, σκοτώθηκαν οι πιλότοι μας.
΄΄Εμ, τι θέλουν τα παιδιά μας στα Βιετνάμ;΄΄ είπε με θυμό .
Ποια Βιετνάμ, στην Ισπανία σκοτώθηκαν, σκέφτηκα να του πω. Ευτυχώς δεν του το ΄πα. Θα μ΄είχε περάσει για τελείως ηλίθιο.
Συνέχισε απτόητος.
-Που θα σκίζαν το μνημόνιο που ήταν κακό. Αλλά όχι τη δανειακή σύμβαση που μάλλον ήταν καλή. Που βέβαια απλώς επεξηγεί αυτά…που μνημονεύει το μνημόνιο.
-Μύλος δηλαδή, του είπα γελώντας.
-Τι μύλος, καραξεκάθαρο είναι, απάντησε.
Και μου κόπηκε το γέλιο.
-Που όταν απεργούσαν οι ναυτεργάτες, τους έλεγαν ακραίους. Ότι έλεγε κι ο Άδωνις δηλαδή.
-Που έχει κι αυτός βιβλιοπωλείο στο Κέντρο. Σαν το αφεντικό σου δηλαδή, είπα και ξαναγέλασα .
-Είσαι τελείως βλάκας, μου απάντησε.
Δεν το γλίτωσα το κοπλιμάν αυτή τη φορά, σκέφτηκα. Τι θέλω και μιλάω.
-Που έλεγαν ότι οι αντάρτες του ΔΣΕ ήταν τυχοδιώκτες. Αλλά την νύχτα της καταμέτρησης στα εκλογικά τμήματα τραγουδούσαν το ΄΄Φρούραρχο της Καστοριάς΄΄ .
Δεν τόλμησα να ρωτήσω ποιος ήταν ο φρούραρχος της Καστοριάς και που κόλλαγε με τους Συριζαίους. Είχα μια αίσθηση ότι θα τον έκανα Τούρκο…
-Που όταν τους κατηγορούσαν ότι δε μπορούν να εγγυηθούν ασφάλεια στα αφεντικά, έγραφαν στην ΑΥΓΗ άρθρο με πηχυαίο τίτλο:΄΄Οι αστοί δεν τρομάξανε΄΄. Aλλά τραγουδούσαν ΄΄Οι αστοί τρομάξανε΄΄ έξω από τις τοπικές τους . Τα αντάρτικα τους μαράνανε.
-Ναι, ρε Αντώνη, αλλά τουλάχιστον, δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι άγριοι και διαπραγματεύονται. Δες τον Βαρουφάκη. Ο τύπος είναι λίγο ρόδα, τσάντα και κοπάνα!!!
-Μόδα, prada και κοτσάνα είναι. Ακριβώς σαν κι εσένα.
-Ααα ,άλλη προσβολή δεν θα ανεχτώ. Και στην τελική και σεις άμα θέλατε…
-Άσε μας μωρέ που αφαλοκοπήκαν! Μια ζωή στα σωματεία, τους συλλόγους, στα Πανεπιστήμια, στα ΤΕΙ, σε δήμους και χωριά, αγκαλιά με τους ΠΑΣΟΚους. Τώρα τους λείψαμε .
-Ρε συ Αντωνάκη, πότε έγιναν όλα αυτά;
-Άσε τα Αντωνάκη,μωρή κυρία Κοκοβίκου. Είσαι τελείως…
Μου είπε κάτι που με έκανε να νιώσω ξανθιά σε πρωινάδικο.
Ξανάρχισε το τροπάρι. Για το ΔΝΤ και την ΕΕ, την τρόικα και το PSI. Τον έκοψα.
-Άλλο PSI, άλλο CSI! Αυτό τουλάχιστον θα τον είχε βρει τον ένοχο για τα δεινά μας. Με κοίταξε για μια στιγμή . Αυτή τη φορά έβαλε κι αυτός τα γέλια.
– Τουλάχιστον θα πάνε στο μισθό τα 751 ευρώ, του είπα. Θα τη γλιτώσει ο θείος Ακύλλας!!
Με διόρθωσε:-Είπαν. Δεν έκαναν. Είπαν ότι προτίθενται να αυξήσουν το μισθό σε βάθος διετίας. Και με την ανακοίνωση μόνο της πρόθεσης τους, οι ίδιοι βομβάρδισαν τις φίλιες εφημερίδες με άρθρα ότι η αύξηση του μισθού θα στραφεί εναντίον των…εργαζομένων!!! Αυτά που έλεγε ο πολίτης Ουέστων 150 χρόνια πριν!Αυτά για τα οποία τον ξευτίλισε ο Μαρξ 150 χρόνια πριν!Εν ολίγοις, 150 χρόνια πριν! Εκεί μας πάνε. Από τα αριστερά όμως.
Άρχισε να μου λέει την ιστορία του πολίτη Ουέστων. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυάκουγα. Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. Περίεργο, σκέφτηκα. Δεν είχα πιει σταγόνα ούζο. Ούτε ο Αντώνης φυσικά. Κάτι άλλο θα έφταιγε γι΄αυτήν την ιδιότυπη μέθη. Τον κοίταξα. Μου μιλούσε ακόμα. Το ούζο ήταν ανέγγιχτο. Είδα πάλι την τσάντα . Αυτή που κρατούσε και την προηγούμενη μέρα. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος. Ήταν γεμάτη προκηρύξεις. Δεν ήμουν σίγουρος ότι αυτές έγραφαν τη λύση. Δεν ήμουν σίγουρος ούτε για το αντίθετο.
Μέσα στη ζάλη μου , άρχισα να χαμογελάω. Πάνω από το κεφάλι του Αντώνη είδα πάλι την πεταλούδα με τα κόκκινα φτερά. Αυτή που είχα δει να τον συνοδεύει και την προηγούμενη φορά. Άρχισα από μέσα μου:ΜΙΑ- Ω-ΡΑΙ Α ΠΕΤΑΛΟΥ ΟΥ -ΔΑ , ΜΙΑ-Ω-ΡΑΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΟΥ-ΔΑ…Μ΄έκοψε από την ονειροπόληση με την ερώτηση του.
-Το βλέπεις κι εσύ, έτσι; Εννοούσε το κόκκινο δίκιο της ιστορίας του .
-Ναι , του απάντησα. Εγώ εννοούσα την κόκκινη πεταλούδα .
Δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να συνεννοούμαστε σε όλα. Φτάνει που συμφωνούμε στο κόκκινο.
Σηκωθήκαμε να φύγουμε. Με ρώτησε:
-Θα τα πούμε αύριο;
Απάντησα ότι δε χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω. Έχουμε δουλειά να κάνουμε. Κατάλαβε. Χαμογέλασε και χωρίσαμε. Τον άκουσα φεύγοντας να σφυρίζει ένα σκοπό:
-MIA-Ω-ΡΑΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΟΥ-ΔΑ , ΜΙΑ-Ω-ΡΑΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΟΥ-ΔΑ…
Και εκείνη τη στιγμή , όλα μπήκαν στη θέση τους. Εύκολα κι απλά. Σαν σε παιδικό παραμύθι.
ΥΓ. Η ιστορία δεν είναι φανταστική . Κυρίως αληθινά είναι ο Αντώνης , η πεταλούδα και το κόκκινο .
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
