Ήταν 1989 όταν ο ακροδεξιός σκοταδισμός με μεγαλόσταυρους ούρλιαζε έξω από τους κινηματογράφους όπου γινόταν η προβολή της ταινίας του Μάρτιν Σκορτσέζε «Ο τελευταίος πειρασμός». Όλοι αυτοί, οι εθνικά και χριστιανικά «ευαίσθητοι» κρατούσαν κεριά.
Ήταν Φεβρουάριος του 2012 όταν οι κινηματογράφοι Απόλλων και Αττικόν πυρπολήθηκαν από το παρακράτος στην διάρκεια μιας μεγαλειώδης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας την ώρα που στη Βουλή ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εξαθλίωσης του λαού. Λίγες ημέρες μετά κάποιοι άλλοι συγκεντρώνονταν έξω από τους κινηματογράφους διαμαρτυρόμενοι για την καταστροφή τους. Εκείνοι δεν ήταν ούτε εθνικιστές ούτε διακατέχονταν από κανέναν θρησκευτικό φανατισμό. Προέρχονταν από τις «τάξεις» των politically correct διανοούμενων, που αγανάκτησαν για την καταστροφή των πολιτιστικών πυρήνων της πόλης. Και βεβαίως είχε γίνει καταστροφή. Ωστόσο, είχαμε ήδη εισέλθει στην εποχή όπου το … παραδοσιακό life style έπαψε να είναι μόδα. Μόδα είναι πια η απολιτική ενασχόληση δήθεν με την πολιτική μέσα σε ένα χυλωμένο και κυρίως αποϊδεολογικοποιημένο πλαίσιο δήθεν κοινωνικής συμμετοχής. Aυτό είναι το life style της εποχής. Είναι αδιάφορη η χρονική στιγμή της καταστροφής, είναι αδιάφορο το ποιοι και γιατί έβαλαν τις φωτιές, είναι αδιάφορο ποιους και τι εξυπηρετούν. Για να δώσουν έμφαση στη διαμαρτυρία τους κρατάνε κεριά.
Είναι Ιανουάριος του 2015, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές. Δήμαρχοι και πολιτικοί δίνουν ραντεβού στο Μουσείο της Ακρόπολης και διαμαρτύρονται για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Εκεί βρίσκονται ο δήμαρχος Μαραθώνα, Ηλίας Ψινάκης, ο δήμαρχος Αμαρουσίου Γιώργος Πατούλης μετά της συζύγου απαστράπτουσας, η Ντόρα Μπακογιάννη και η περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου. Όλοι οι παραπάνω και μαζί κάποιοι πολίτες κρατάνε κεριά.
Ποια σχέση είχε ο τραμπούκικος σκοταδισμός του 1989 με το αγνό θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων που καθώς η παιδεία δεν τους έχει δώσει τα εργαλεία να ερμηνεύσουν με επιστημονικό τρόπο τον υλικό κόσμο που μας περιβάλλει αναζητούν απαντήσεις στη θρησκεία; Καμία.
Ποια σχέση είχε η διαμαρτυρία για τις πυρπολημένες εστίες πολιτισμού με τον πραγματικό πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του λαού και που αυτό στην πραγματικότητα πυρπολεί όχι μόνο κινηματογράφους, αλλά και ζωές; Καμία.
Ποια σχέση είχε η χθεσινή αντιαισθητική δήθεν διαμαρτυρία με μπόλικες δόσεις ακροδεξιάς εθνικιστικής σύναξης με την διεκδίκηση των Μαρμάρων του Παρθενώνα; Μια διεκδίκηση που είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα και η εξέλιξή της εδράζεται τόσο στην αποικιοκρατική λογική των Βρετανικών κυβερνήσεων όσο και στην δημαγωγική και φτηνά πολιτικάντικη τακτική των ελληνικών. Καμία απολύτως.
Η χθεσινή σύναξη ήταν ένα απαύγασμα εθνικιστικού λαϊκισμού στο οποίο ομού έλαβαν μέρος παρηκμασμένοι λαϊφστιλίστες και νεόπλουτοι δήμαρχοι, δεξιοί και «αριστεροί» πολιτικοί, όπου οι δεύτεροι δεν δίστασαν να πουν «σε λίγο στην Ελλάδα θα αλλάξουν όλα» – τάδε έφη Ρένα Δούρου. Δηλαδή «και Μάρμαρα θα σας φέρουμε».
Εάν αυτό δεν είναι σκοταδιστικός λαϊκισμός του αίσχιστου είδους δεν ξέρουμε τι άλλο μπορεί να είναι… Αλλά για ένα είμαστε βέβαιοι: η δημαγωγία χαρακτηρίζεται από γρήγορη και εντυπωσιακή άνοδο, αλλά και απότομη και θορυβώδη πτώση.
