Οι απαιτήσεις των δανειστών για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την (ουσιαστική) κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος δεν είναι καθόλου καινούργιες. Είναι από τις πιο παλιές συνταγές του καπιταλιστικού συστήματος, για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του. Περιέχονται εξάλλου στα μνημόνια, που υπογράφτηκαν από τις προηγούμενες και την παρούσα κυβέρνηση
Πίσω από οποιαδήποτε επιχειρηματολογία υπέρ αυτών των μέτρων, κρύβεται η μόνιμη και σταθερή επιδίωξη της αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους, ή του περιορισμού της ζημιάς για το κεφάλαιο, σε περίοδο κρίσης.
Στις μέρες μας, όπου η ανταγωνιστικότητα ανακηρύσσεται σε ύψιστη προτεραιότητα, η μείωση του «κόστους εργασίας» γίνεται η αιχμή του δόρατος στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας.
Εν προκειμένω, η απελευθέρωση των απολύσεων σε συνδυασμό με την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, είναι η τελική επίθεση εναντίον του τελευταίου «οχυρού» της εργατικής τάξης, που αφού δέχθηκε την άνευ προηγουμένου επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο, απειλείται και με την αφαίρεση του δικαιώματος της να διαμαρτυρηθεί…
