Επιτέλους έφτασε η στιγμή που περίμενα εδώ και χρόνια. Στο τέλος της χρονιάς θα δημοσιεύσω τη δική μου λίστα με τις ταινίες που ξεχώρισα τη χρονιά που είδα. Πρόκειται για ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες μέσα στη χρονιά που φεύγει. Δεν τις είδα όλες, είδα όμως τις περισσότερες. Και γράφω αυτή τη λίστα με πλήρη επίγνωση πως πρόκειται για μια πολύ προσωπική επιλογή. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Πάμε λοιπόν.
***
1. Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν
γιατί ακόμα παλεύουμε να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής.
***
2. Dogman του Ματέο Γκαρόνε
γιατί ο Μαρσέλο Φόντε είναι δικό μας παιδί. Και ο Γκαρόνε δικός μας είναι.
***
3. Κλέφτες καταστημάτων του Χιροκέζο Κορεέντα
γιατί σημασία έχει ν’αγαπάς.
***
4. Blackkklansman (Παρείσφρηση) του Σπάικ Λη
γιατί σ’αυτή την ταινία ο Λη τα σπάει(κ).
***
5. Climax του Γκασπάρ Νοέ
γιατί είναι κινηματογραφική εμπειρία πολλών μεγαχέρτζ.
***
6. Μη με αγγίζεις της Αντίνα Πιντιλίε
γιατί το ρίσκαρε.
***
7. Πρόσωπα και ιστορίες της Ανιές Βαρντά
γιατί η Ανιές είναι ένα ενενηντάχρονο «τρομερό παδί».
***
8. Ο άνθρωπος που σκότωσε τον δον Κιχώτη του Τέρρυ Γκίλιαμ
γιατί, ο,τι και να λένε, ο Τέρρυ είναι ο καλύτερος παραμυθάς του σύγχρονου κινηματογράφου.
***
9. Οι κληρονόμοι του Μαρσέλο Μαρτινέσσι
γιατί κατάφερε να συνδυάσει το προσωπικό και το κοινωνικό σε μια ταινία – κομψοτέχνημα.
***
10. Γλυκιά πατρίδα του Ουώργικ Θόρντον
γιατί οι όπου της γης ‘ινδιάνοι’ μπορούν να μας αφηγηθούν χωρίς διαμεσολάβηση την ιστορία τους.
***
11. Οι στάχτες μιας αγάπης του Ζάνγκε Ζίου
γιατί οι ταινίες του είναι μία και μία. Έτσι απλά.
***
12. Foxtrot του Σαμουέλ Μαόζ
γιατί πλησιάζει το πολιτικό μέσα από το προσωπικό σε δύσκολη αρένα.
***
13. Ένα αξέχαστο καλοκαίρι της Κάρλα Σιμόν
γιατί είναι τρυφερή και τίμια.
***
14. Το νησί των σκύλων του Ουες Άντερσον
γιατί ο Άντερσον κάνει τα πιο φιλοσοφημένα animation μακράν.
***
15. Η προσβολή του Ζιάντ Ντουεϊρί
γιατί κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να ξεμπερδέψει το κουβάρι της Μέσης Ανατολής.
***
Καλή μας κινηματογραφική χρονιά!
