Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Κάθε ίνα από το υφαντό της υποκριτικής τέχνης της Λυδίας Φωτοπούλου είναι μία αποκάλυψη. Την παρακολουθώ εδώ και χρόνια στις θεατρικές και τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Ακόμα και στις πιο μικρές πτυχές της προχωράει βαθιά, δίνοντας το κατάλληλο πέρασμα. Τον ρόλο της τον υποστηρίζει, τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, επεκτείνοντας το ταλέντο της που την κάνει μοναδική.
«Το 1982 ήμουν ήδη πέντε χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και είχα παίξει τους πρώτους μου μεγάλους ρόλους όταν κατέφθασε με όλη του την αίγλη και την λάμψη ο Ανδρέας Βουτσινάς. Ήταν αγκαλιά με το σκυλάκι του τη Μίκα, με Λουί Βιτόν κασκέτο και τσάντα έτοιμος να σκηνοθετήσει την «Τρελή του Σαγιώ» με την Δέσπω Διαμαντίδου. Η φήμη του βέβαια έχει φτάσει στο Κρατικό πριν έρθει ο ίδιος. Έτσι όταν πολλοί ηθοποιοί αρνήθηκαν να παίξουν τους μικρούς ρόλους που υπήρχαν στο έργο, του ζήτησα να παίξω εγώ έναν απ’ αυτούς τους σκεπτόμενη πόσο θα με ωφελούσε να ακούσω έναν διεθνώς αναγνωρισμένο δάσκαλο υποκριτικής να διδάσκει τους ρόλους του έργου.
Μου έδωσε το ρόλο της λουλουδούς που είχε μόνο μία ατάκα. Έμπαινε στη σκηνή, περιπλανιόταν για λίγο και μετά πλησίαζε έναν κύριο και του έλεγε: Μήπως θέλετε ένα μάτσο βιολέτες κύριε;» Αυτός ήταν ο ρόλος. Τόσο μικρός. Κι όμως ο Ανδρέας Βουτσινάς ασχολήθηκε μαζί μου και με τον ρόλο λες και ήταν ένα βασικό πρόσωπο του έργου. Έφτιαξε μαζί μου ένα παρελθόν κι ένα παρόν της λουλουδούς κι έτσι όταν έμπαινα στη σκηνή, κουβαλούσα μαζί μου έναν ολόκληρο κόσμο που γέμιζε με ενδιαφέρον το τρόπο που υπήρχα πάνω στη σκηνή.
Μέχρι τότε, οτιδήποτε είχα μάθει ήταν μια υποκριτική καταστάσεων… επιθετικά προσδιορισμένων καταστάσεων… λυπημένη… χαρούμενη… απελπισμένη… ερωτευμένη… Ο Βουτσινάς μου έμαθε ότι οι ρόλοι «σκέφτονται» και μάλιστα πολλές φορές σκέφτονται πράγματα που είναι αντίθετα με τα λόγια τους ή ακόμη και πολύ μακριά από τον χαρακτήρα τους. Κι αυτές τις «σκέψεις» τις δανείζει ο ηθοποιός στον ρόλο του, κάνοντας τον πολύ πιο προσωπικό κι ανθρώπινο και περίπλοκο, όπως δηλαδή είναι κάθε ανθρώπινος χαρακτήρας.
Μετά ήρθαν κι άλλες συνεργασίες και μεγάλοι ρόλοι υπό την καθοδήγηση του, που δεν ήταν όμως και εύκολη… Ήταν ένας εκρηκτικός χαρακτήρας και οι εκρήξεις του την ώρα της πρόβας, όταν κάτι δεν ήταν καλό, ήταν τρομαχτικές πραγματικά! Αλλά και η εκδήλωση της αγάπης του και της εκτίμησης του, ερχόταν το ίδιο εύκολα, για να σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις . Η διδασκαλία του με ενηλικίωσε ως ηθοποιό».
