Ο ΣΕΒ καλωσορίζει τον Μακρόν ζητώντας, πρακτικά, να εφαρμοστούν οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθούνται στη Γαλλία και στην Ελλάδα.Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από τα εβδομαδιαία δελτία οικονομικών εξελίξεων του ΣΕΒ (ολόκληρο το δελτίο εδώ) και περιγράφονται το «πακέτο» Μακρόν για τα εργασιακά.
Όσο και να επιδιώκεται να ωραιοποιηθεί από τον ΣΕΒ η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ακόμα με την περιγραφή του ΣΕΒ φαίνεται ποιος εξυπηρετείται από τις αλλαγές που προωθεί ο «μεταρρυθμιστής πρόεδρος της Γαλλίας» και γι’ αυτό το λόγο το παραθέτουμε και ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα στη φωτογραφία (για τις αλλαγές που προωθούνται στη Γαλλία και τα «δώρα» του Μακρόν στη χώρα μας, διαβάστε: Ελλάς – Γαλλία – Εργοδοσία…)
Όπως σημειώνεται στο δελτίο του ΣΕΒ «απομένει, πλέον, να αποδειχθεί πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά συστήματα εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη (μαζί με εκείνα της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας πριν την κρίση)».
Τι μας λένε; Πως στην Ελλάδα οι αφαιρέσεις εργασιακών δικαιωμάτων όλα αυτά τα χρόνια είναι κάτι καλό και τώρα πορευόμαστε στον καλό τον μνημονιακό το δρόμο (και στα εργασιακά) όπως τον εφάρμοσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να τον εφαρμόζει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ο ΣΕΒ, λοιπόν, καλωσορίζει τον Μακρόν ζητώντας εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που προωθούνται στη Γαλλία.
Το αντεργατικό «πακέτο» Μακρόν σε περιγραφή του ΣΕΒ
«Καθώς ο μεταρρυθμιστής Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν επισκέπτεται τη χώρα μας, είναι χρήσιμο να γίνει μια σύντομη αναφορά στις αλλαγές που μεθοδεύονται στη Γαλλική αγορά εργασίας την τρέχουσα περίοδο (…) στο σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων, οι διαπραγματεύσεις γίνονται σε κλαδικό επίπεδο, το σύστημα είναι κεντροποιημένο, ο συντονισμός στον καθορισμό αμοιβών είναι χαμηλός, η ποιότητα των εργασιακών σχέσεων μέτρια, μόνο το 5-10% των εργαζομένων ανήκουν σε συνδικάτα και η κάλυψη του πληθυσμού από συλλογικές συμβάσεις είναι άνω του 90%. Το σύστημα αυτό θεωρείται μη συμβατό με μια σύγχρονη δυναμική οικονομία της αγοράς, και έχει καταδικάσει τη γαλλική οικονομία σε σχετικά χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, υψηλή ανεργία, αποβιομηχάνιση, δυσκαμψία και στρεβλώσεις στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Οι αλλαγές που δρομολογούνται για να δοθεί μεγαλύτερη ευελιξία στη δυνατότητα των επιχειρήσεων να προσαρμόζονται γρηγορότερα στις μεταβολές των αγορών, σύμφωνα με τον Philippe Aghion και την Benedicte Berner (Project Syndicate, Sept. 2017), αλλά και δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο, είναι οι εξής:
α) οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για μισθούς και απασχόληση να αποκεντρωθούν προς το κλαδικό/ επιχειρησιακό επίπεδο.
β) οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κάτω των 50 εργαζομένων (55% των εργαζομένων και 95% των γαλλικών επιχειρήσεων) να γίνονται από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων που δεν προέρχονται από τα εργατικά συνδικάτα σε εθνικό/κλαδικό επίπεδο.
γ) στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις (άνω των 50 εργαζομένων), όπου είναι υποχρεωτική η συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων στη διοίκηση, να απλοποιηθεί ο κοινωνικός διάλογος με τη συγχώνευση του συμβουλίου εργασιών και των επιτροπών για υγιεινή και ασφάλεια (στα οποία συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι) σε ένα κεντρικό φορέα, μειώνοντας έτσι το κόστος λειτουργίας.
δ) η ελάχιστη διάρκεια και η συχνότητα ανανέωσης των ατομικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου να μην καθορίζονται πλέον από τη νομοθεσία, οι ρυθμίσεις της οποίας δεν εμπόδιζαν την καταχρηστική εφαρμογή τους στην αγορά εργασίας, αλλά να διαμορφώνονται σε ομοιοεπαγγελματικό επίπεδο, και
ε) οι απολύσεις να διευκολυνθούν με την εισαγωγή ανώτατων και κατώτατων ορίων στην αποζημίωση που επιδικάζεται από τα δικαστήρια επίλυσης εργατικών διαφορών, που πολλές φορές είναι υπέρογκες και αστάθμητες. Οι ρυθμίσεις, που θα αφορούν όχι μόνο τις νέες αλλά και τις παλαιές συμβάσεις, περιλαμβάνουν μια καθορισμένη κλίμακα αποζημιώσεων που ξεκινά με 3 μηνιαίους μισθούς για κάθε 2 χρόνια απασχόλησης.
Επίσης, οι μεταρρυθμίσεις θα αλλάξουν τον τρόπο χορήγησης των επιδομάτων ανεργίας και θα ενισχύσουν το σύστημα επαγγελματικής κατάρτισης των εργαζομένων. Και στους δύο αυτούς τομείς, που χρηματοδοτούνται με χορηγίες προς τα συνδικάτα ύψους €34 δισ. και €30 δισ. ετησίως αντιστοίχως, τα συνδικάτα παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στη διαχείριση των σχετικών πόρων, που είναι μέρος και της χρηματοοικονομικής τους ισχύος.
Τα επιδόματα ανεργίας, εν προκειμένω, δε θα διανέμονται πλέον από τα εργατικά συνδικάτα αλλά από το κράτος, ώστε να επεκταθούν σε όλες τις κατηγορίες των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, καθώς και αυτών που αποχωρούν εθελοντικά προς αναζήτηση νέας εργασίας. Απομένει, πλέον, να αποδειχθεί πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά συστήματα εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη (μαζί με εκείνα της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας πριν την κρίση)».
